موشک های کروز

موشک کروز SM-64 ناواهو

موشک کروز SM-64 ناواهو

محمد جواد عسگرپور
ناواهو یک موشک کروز مافوق صوت قاره پیمای ساخته شرکت نورث امریکن است نامواهو دارای یک کلاهک اتمی بود و میتوانست از خود خاک آمریکا به شوروی حمله کند سرعت این موشک به ۳ ماخ میرسد و ارتفاع پروازی آن ۱۸ کیلومتری سطح زمین بود .ناواهو اسم منطقه ای در ایالت نیومکزیکو است.
در سال ۱۹۴۶ پروژه ای شروع شده بود که همان راکت V2 بود ولی دارای بال بود و گلاید میکرد و کوتاه برد بود ولی نیروی هوایی بدنبال یک موشک بلند برد تر بود و این مسئله باعث شد نیروی هوایی بدنبال یک موشک کروز با موتور رمجت برود
در همین دوران نیروی هوایی موشک بالستیک قاره پیما را بر اساس تکنولوژی ناواهو توسعه داد و موشک بالستیک اطلس سرعتش به ۱۰ ماخ میرسید و مسافت چند هزار کیلومتر را در چند دقیقه میپیمود و به علت همین سرعت بالای این موشک رهگیری آن تقریبا غیر ممکن بود
با پرتاب ماهواره اسپوتنیک به فضا در سال ۱۹۵۷ و بوجود آمدن یک خلا در بین توان موشکی آمریکا و شوروی آمریکا همزمان موشک اطلس و ناواهو را توسعه داد که با ورود به خدمت اطلس ناواهو بطور کامل لغو شد اگرچه ناواهو هرگز وارد خدمت نشد ولی بر اساس بدنه آن با موتور توربوجت موشک کروز هاوند داگ توسعه یافت که از موتور توربوجت j52 استفاده میکرد و از b52 قابل پرتاب بود و سرعت نهایی اش به ۲ ماخ میرسید و سیستم هدایت این موشک در موشک پلاریس هم استفاده شده بود و دارای بوستر های ساخته شرکت راکتداین بود که این بوستر ها در موشک های اطلس ردستون و تور و ژوییپتر استفاده شد
در طی جنگ جهانی دوم رایش آلمان نازی سلاح های فوق العاده ای ساخت ،در همان زمان موتور های جت در بریتانیا به تولید انبوده رسیده بودند ولی چیزی مشابه موشک بالستیک V2 و موشک کروز V1 آلمانی در هیچ جای دنیا وجود نداشت ولی این سلاح ها باید صد ها تیره از این نوع شلیک میشد تا صدمه قابل توجهی وارد کند ولی اگر همین سلاح ها مجهز به کلاهک اتمی میشد میتوانست خسارت فراوانی وارد سازد و از اواخر سال ۱۹۴۴ نیروی هوایی(تفنگداران هوایی) دنبال یه همچین پروژه ای بود و در همان زمان مشخص شد که موشک کروز مجهز به کلاهک اتمی بسیار به واقعیت نزدیک تر است تا موشک بالستیک ،در آن زمان موشک های بالستیک حداقل ده سال زمان میخواست ،یکی از سران نیروی هوایی آمریکا در همان زمان گفته بود :(بنظر من یه همچین چیزی غیر ممکن است من فکر نمی کنم که کسی در جهان بداند یه همچین چیزی چطور کار می کند و من مطمئنم یه همچین چیزی تا زمان طولانی ساخته نمی شود )
و در همین زمان ارتش ایالات متحده شروع به توسعه موشک های بالستیک کوتاه برد و موشک های کروز دور برد کرد
در اوت سال ۱۹۴۵ طبق اسناد محرمانه پنتاگن که بعد ها منتشر شد ارتش ایالات متحده بدنبال موشک های کروز بر اساس موشک کروز V1 که قرار بود با برد های ۲۸۲-۸۰۵ کیلومتر و ۸۰۰ -۲۴۰۰ کیلومتر و در نهایت ۲۴۰۰ -۸۰۰۰ کیلومتر ارائه شوند و موشک ها قرار بود در دو طرح مادون صوت و مافوق صوت ارائه شوند
در اکتبر سال ۱۹۴۵ چندین طرح پروپازال ارائه شدند در نهایت با شش کمپانی قرارداد های طرح ها بسته شد طرح اولیه یک راکت A-4B آلمانی بود(همان V2) که دارای بال بود در نهایت در مارس ۱۹۴۶ قرارداد با شرکت نورث امریکن بسته شد که طرح MX-770 نام گرفت طرح اولیه قرار بود دارای برد ۸۰۰ کیلومتر و کلاهک ۹۱۰ کیلوگرمی باشد در ۲۶ ژوئیه کلاهک تا وزن ۱.۴ تن رسید.
طرح های دیگری هم تدسط شرکت های دیگر ارائه شد مانند طرح MX771 شرکت مارتین و طرح mx772 کمپانی کورتیس رایت و طرح MX773 شرکت ریپابلیک و طرح MX775 شرکت نورثروپ.در اول اینطور بنظر میرسید که دو طرح وارد خدمت شود یکی مافوق صوت و دیگر ساب سونیک و قرار بود این دو طرح SSMA1 و SSMA2 نام بگیرد تنها طرح موشک بالستیک ارائه شده طرح MX774 بود .
زمانی که پرزیدنت هری ترومن بودجه نظامی را کاهش داد ارتش هم مجبور از بسیاری از طرح های خود کوتاه بیاید بودجه موشک از ۲۹ میلیون دلار به ۱۴ میلیون دلار رسید و با این اوضاع بسیاری از طرح ها لغو شد و کمپانی هایی که بر روی دو طرح کار میکردند مجبور شدند بر روی یک طرح کار کنند و با این شرایط کمپانی ها مجبور شدند تا تنها بر روی طرح مافوق صوت کار کنند و تنها طرح ساب سونیک که دنبال شد طرح MX771 بود که منجر به طرح ماتادور شد .
در سال ۱۹۴۶ طرح های موتور ساخته شرکت AEROJET توسط کمپانی نورث امریکن دنبال میشد ولی در بهار سال ۱۹۴۶ با دستیابی به دیتا و اطلاعات بدست آمده از آلمان نازی تصمیم بر این شد تا شرکت نورث امریکن طرح های خود را رها کند و کار را بر روی طرح جدیدی بر اساس موتور راکت V2 شروع کند و در سال ۱۹۴۶ دو موتور راکتی مدل ۳۹ که متعلق به راکت V2 بود XLR-49 نام گرفت و به کمپانی نورث امریکن برای انجام تست منتقل شد
در همین دوران گزارش هایی در اواخر جنگ رسید که آلمان نسخه جدیدی از موتور راکتی مدل ۳۹ توسعه داده که جایگزین نسخه اصلی که دارای ۱۸ انژکتور و یک اتاقک احتراق بود شد این نسخه جدید هم سبکتر بود و هم کارایی بالاتری داشت هرچند آلمانی ها هرگز موفق به تکمیل این نسخه نشدند و تیم طراحی آلمانی حالا توسط آمریکایی ها بعد از جنگ به آمریکا منتقل شده بودند و بسیاری از آنها برای ارتش آمریکا تحت مدیریت و سرپرستی ورنر فون براون کار میکردند در سپتامبر سال ۱۹۴۷ طرح های اولیه موتور قرار بود به قدرت ۵۶۰۰۰ پوند برسد که همان قدرت موتور راکتی مدل۳۹ بود ولی موتور جدید قرار بود ۱۵ درصد سبکتر باشد و کار موتور تا ژوئن سال ۱۹۴۷ اتمام یافت و در همین زمان کمپانی نورث امریکن برای زمین های زیادی در غرب سن فرناندو در شمال لس آنجلس اجاره کرد تا تست های موتور را انجام دهد و در همین مناطق یک مرکز تست راکتی تاسیس شد و میلغ یک میلیون دلار بودجه بدان اختصاص یافت که ۱.۵ میلیون دلار دیگر هم دریافت کرد .
از دیگر اطلاعاتی که از آلمان ها به کمپانی نورث امریکن رسیده بود استفاده از موتور رمجت برای کروز در سرعت های مافوق صوت بالا بود که این موتور ها کروز طولانی در سرعت های مافوق صوت را ممکن کرده بودند
فتز اول پروژه قرار بود موشک از موتور راکتی boost glide استفاده کند و در فاز دوم قرار بود موتور رمجت مورد بررسی قرار گیرد و در فاز سوم هم در نظر گرفته شد تا بوستر هایی استفاده شود تا موشک به سرعت خاصی برسد تا امکان استفاده از موتور رمجت فراهم شود
طی مطالعات آیرودینامیک که شرکت نورث امریکن داشت متوجه شد که طرح موشک A-4B با بالهای پس گرا در سرعت های ترنسونیک ناپایدار است .بنابراین موشک دوباره طراحی شد و بالهای دلتا و کانارد برای آن در نظر گرفته شد و موشک دارای سیستم ناوبری اینرسی پیشرفته بود که این موشک برای ناوبری مجهز به ژیروسکوپ ها و شتاب سنج های جدید بود که شتاب سنج های بکار رفته در ناواهو بر خلاف V2 علاوه بر سرعت پارامتر های دیگر را هم اندازه گیری میکردند .

طرح جدید
در سپتامبر سال ۱۹۴۷ تفنگدارای هوایی از ارتش جدا شد و بدین شکل نیروی هوایی تشکیل شد و با این وضعیت در حالی که ارتش خواهان این بود که برد موشک تا ۱۶۰۰ کیلومتر برسد ولی نیروی هوایی خواهان برد بیشتر از این مقدار شد در ادامه شرکت نورث امریکن طرح های موتور راکتی را رها کرد و بدنبال طرح های موتور رمجت رفت حتی با مصرف سوخت کمتری که موتور رمجت داشت نیاز بود تا موشک ۳۳ درصد بزرگتر شود تا به برد درخواسکی برسد و این مسئله این نیاز را لدجود آورد تا از بوستر های قدرتمند تری برای لانچ موشک استفاده شود (بوستر ها برای این استفاده میشدند تا موشک به سرعت خاصی برسد تا شرایط برای استفاده از موتور رمجت مهیا شود ) و در اینجا نیاز به بوستری با قدرت فراهم کردن ۷۵۰۰۰ پوند رانش نیاز بود .
ناواهو قرار بود مجهز به سیستم ناوبری اینرسی باشد که این سیستم دارای ۷۵۰ متر خطا بود و با افزایش برد خطا باز هم افزایش میافت لذا نیاز به سیستم ناوبری جدید بود و سیستم ناوبری N2 توسعه یافت که همان مکانیسم سیستم ناوبری N1 بود ولی سیستم ناوبری ستاره ای هم بدان اضافه شد که در این نوع ناوبری موشک مجهز به یک دوربین است که ستارگان را رصد میکند و با توجه به نسبت و جهت ستارگان با یکدیگر موشک را ناوبری و هدایت میکند
در نهایت نیروی هوایی نام XSSMA-2 را برای موشک انتخاب کرد و قرار شد طی ۳ فاز توسعه یابد
در فاز اول قرار بود از همان تکنولوژی موجود برای طراحی موتور بکار رود که این فاز بیشتر آزمایشی بود
فاز دوم : در این فاز قرار بود تا برد موشک تا ۴۸۰۰ کیلومتر افزایش یابد
فاز سوم:در فاز سوم در نظر گرفته شده بود تا برد موشک به ۸۰۰۰ کیلومتر و کلاهک آن به وزن ۴.۵ تن برسد و در ژوئه ۱۹۵۰ در خواست نیروی هوایی اعلام شد و برنامه این گونه چیده شد که موشک کروز دارای برد ۸۹۰۰ کیلومتر و کلاهک اتمی باشد
در ادامه طرح نسخه ای تحت عنوان WS-104 که بعد ها X-10 نام گرفت توسعه یافت این طرح یک موشک کروز با دو موتور توربوجت J-40 بود که میتوانست به سرعت ۲ ماخ و برد ۸۰۰ کیلومتر برسد این نسخه ناواهو ۲ یا G26 نام گرفت
در نظر گرفته شده بود که در ادامه ناواهو ۲ مجهز به موتور راکتی سوخت مایع شود و مجهز به کلاهک اتمی شود و در ارتفاع ۱۵ کیلومتری سرعتش به ۳ ماخ برسد بین سالهای ۱۹۵۶ تا ۱۹۵۷ حدود ۱۰ تست

 

موشک G26 انجام داد .
در ادامه طرح منجر به ارائه موشک G38 شد که این نسخه جدید ترین نسخه بود که همان G26 بود ولی بزرگتر این نسخه دارای تکنولوژی های جدید بود مثلا در موتور راکتی آن از تیتانیوم استفاده شده بود و دارای سوخت نفت سفید و اکسیدکننده اکسیژن مایع بود هرچند این نسخه هرگز پرواز نکرد در نهایت با ورود به خدمت موشک بالستیک قاره پیمای اطلس ،ناواهو هرگز وارد خدمت نشد….

نوشته های مشابه

دکمه بازگشت به بالا
بستن
بستن