ناوشکن های کلاس سوورمنی

ناوشکن های کلاس سوورمنی

گرداوری: امیر رهبری

ناوشکن های کلاس سوورمنی “Sovremenny” با ایده درگیری با شناور های سطحی دشمن طراحی شدند.و هدف محافظت از ناوگان جنگی شوروی و شناور های  حمل و نقل این کشور در مقابل شناور ها و هواگرد های دشمن بود.و در کنار این شناور برای درگیری با سیستم های زیر سطحی دشمن نیز به صورت تخصصی شناور های کلاس آدالوی “Udaloy”معرفی شدند.از نظر وزنی این شناور با وزن 8480 تن تقریبا هم وزن شناور های حامل سامانه Aegis آمریکا بود.شناورهای آمریکایی در مجموع میتوانستند طیف وسیعی از سلاح های ضد هوایی و ضد کشتی و اژدر و مین دریایی و حتی موشک کروز را حمل کنند. که در کنار اینها توان حمل یک هلیکوپتر ضد زیردریایی نیز بود.آغاز پروژه ساخت این شناورها مربوط به سال 1960 بود،زمانی که در نیروی دریایی شوروی بهای زیادی به توپخانه های دریایی در نقش پشتیبانی آتش از نیرو های آبی خاکی در حال پیاده سازی در خاک دشمن داده میشد.

 

تصویر تزیینی از شناور کلاس سوورمنی در حال شلیک موشک موسکیت یا سان برن.

اما رزمناو ها و ناوشکن های آن روز شوروی کم کم در حال پا به سن گذاشتن بودند و نیاز به استارت طرحی جدید بود.به همین منظور طراحی برجکی 130 میلیمتری با دو لوله برای دستیابی به نرخ آتش بالا مد نظر قرار گرفت.در سال 1971 درخواستی به دفتر طراحی سورنایا داده شد تا کشتی طراحی کند که توان پشتیبانی آتش آبی خاکی داشته باشد.در طرف مقابل در همین زمان نیروی دریایی آمریکا برای پاسخ گویی به این تهدید جدید مشغول به ساخت ناوشکن های بزرگ کلاس اسپورانس شده بود.طرح روسها با تغییر نگرشی دوباره نسبت به پشتیبانی آبی خاکی طرح جدید را با سلاح های قدرتمند دفاع هوایی و ضد شناور همچون موسکیت برنامه ریزی کردند.در آن زمان شوروی در بخش پیشرانه شناورها رویکرد زیادی به سمت موتور های  توربین گازی دریایی داشت منتهی در این پروژه از موتور های توربین بخار استفاده شد که علت تا حدودی مربوط به ناتوانی نیروی دریایی شوروی برای تامین موتور های توربین گازی به صورت گسترده برای طرح جدید بود و این احتمال را ایجاد میکرد که پروژه جدید دچار وقفه شود. اولین شناور کلاس سوورمنی در سال 1976 به آب انداخته شد و در سال 1985 وارد چرخه  عملیاتی خود در ناوگان شوروی شد.

 

ناوشکن کلاس سوورمنی.

در طراحی بدنه شناور کلاس سوورمنی که در اوایل با کد 956 یا پروژه 956 “Project 956” شناخته میشد. از طراحی های سلف خود یعنی رزمناو کلاس کرستا 2 بهره برده شده است.و برای نیروی محرکه برخلاف کلاس آدالوی که از توربین گازی استفاده شد،از دو موتور توربین بخار برای تامین نیرو استفاده شده است (موتور های استفاده شده در کلاس آدالوی قابل اعتماد تر بود) که هر یک توان تولید 50000 اسب بخار نیرو را به همراه چهار بویلر تحت فشار داشتند.و نیروی فراهم شده توسط دو شفت به دو پروانه با گام ثابت منتقل میشد که نهایت سرعت 33 گره دریایی را بدست میاورد.و شناور میتوانست با سرعت اقتصادی 18 گره دریایی بدون سوخت گیری 3920 مایل یا 6300 کیلومتر را بپیماید.همچنین شناور بدون پشتیبانی توان حضور 30 روزه در آب های آزاد را دارد.در مجموع برای ناوگان روسیه 18 شناور از این کلاس ساخته شد، سه تا چهار شناور هم به صورت تکمیل نشده در سالهای 91 تا 92 میلادی اوراق شدند.و امروز 5 شناور همچنان در ناوگان روسیه در حال خدمت میباشند.همگی شناور های کلاس سوورمنی در صنایع کشتی سازی شمال روسیه در سنت پترزبورگ ساخته شدند.

بیشترین شناوری که از این کلاس ساخته شد با استاندارد اولیه Project 956 و در خدمت ناوگان شوروی بودند. پنج کشتی آخر با استاندارد Project 956A تولید شدند.و دو شناور از کلاس A قبل از به خدمت گیری توسط نیروی دریایی شوروی به چین فروخته شد.البته این فروش در سال 1997 اتفاق افتاد و قبل از فروپاشی شوروی به علت نا بسامانی های مالی در شوروی این دو کشتی نیمه ماره باقی مانده بودند این دو شناور با نام های Vazhniy و Alexander Nevskiy که اولی با 65 درصد تکمیل و دومی با 35 درصد تکمیل به چین فروخته شد. شناور اول در سال 2000 به چین فرستاده شد و دیگری در سال 2001.تفاوت نمونه اولیه این کلاس با استاندارد A این شناورها در تجهیز به موشک های جدید 3M82 موسکیت که دارای برد بلند تر و سایز بزرگتری بودند.این را میشد از تیوپ های پرتاب بزرگتر موشک در شناور های کلاس A فهمید.موشک های اولیه از نوع 3M80 بودند.همچنین سیستم های دفاع هوایی اوراگان با نمونه های بروز تر جایگزین شدند و در بخش الکترونیکی کشتی نیز ارتقاء های متعددی صورت گرفته بود.(درادامه مقاله به تفصیل در مورد سلاح ها خواهیم پرداخت)

چین با دریافت دو شناور کلاس سوورمنی از استاندارد A که تا سال 2002 تحویل چین شد.دو شناور دیگر نیز از این کلاس سفارش داد که هر دو در سال 2004 به آب انداخته شدند و اولی در دسامبر سال 2005 به چین تحویل داده شد و دیگری در سپتامبر سال 2006 تحویل نیروی دریایی آزادی بخش خلق چین شد.

اما آخرین استانداردی که از شناورهای سوورمنی ساخته شده تحت نام Project 956EM شناخته میشود که مخصوص بازار های صادراتی بود و با اصلاحات و مدرنیزه سازی هایی برای چین ساخته شدند.در این کلاس از موشک های موسکیت 3M80MBE با برد افزایش یافته تراستفاده شده بود وهمچنین پد فرود هلیکوپتر پهن تر شده بود که این مورد با حذف توپ AK-130 عرشه پشتی امکان پذیر شده است.سامانه های دفاع نزدیک AK-630 با سامانه های توانمندتر کاشتان جایگزین شده بود که علاوه بر نرخ آتش بالا تر و اطمینان پذیری بیشتر به موشک های پر سرعت و کوتاه برد گریسون نیز مسلح بود.همچنین در این کلاس از اجزاء چینی در بخش سنسور ها و بخش داده ای ناو استفاده شده است.

بخش کنترل و فرماندهی ناو:

سیستم رزمی کشتی میتواند به وسیله طیفی از سنسور های فعال و غیر فعال شناور به تشخیص نیرو های دشمن پرداخته و نوع آنها را مشخص کند.یا از داده های شناور های موجود دیگر در ناوگان همراه به وسیله لینک های امن استفاده کند.و یا از اطلاعات ارسالی پرنده های تجسسی و هلیکوپتر همراه بهره برداری بکند. برای این ناو از سیستم کنترل رزم SIGMA-E استفاده شده است که با تحلیل اطلاعات کسب شده از میدان نبرد اطلاعات را در بخش پل فرماندهی برای افسران مربوطه به نمایش میگذارد.و این اطلاعات تصمیم گیری های بعدی را برای استفاده از سلاح یا کنترل ناو را برای فرماندهی فراهم خواهد کرد.

 

تصویری از اینفو گرافیک از کنترل میدان نبرد به وسیله سیستم Sigma-E

اطلاعات فراهم شده توسط سیستم فرماندهی رزمی میدان نبرد ناو سوورمنی به شرح زیر میباشند:

.تحلیل اطلاعات وضعیت تاکتیکی و در اختیار قراردادن این اطلاعات

.کنترل هدایت کشتی

.کنترل دفاع هوایی کشتی

.کنترل دفاع زیر سطحی کشتیک

.کنترل دفاع سطحی کشتی

.کنترل بالگرد ضد زیر سطح کشتی عموما از نوع کاموف 28

.کنترل بالگرد کشف و هشدار هوایی عموما بالگرد کاموف 31

.شبیه سازی موقعیت جنگی در تمرینات. مدریت صحنه نبرد

.تبادل اطلاعات رادیویی با ناوگان همراه و ماهواره

 

پنلها و بخش های مختلف سیستم کنترل و فرماندهی  SIGMA-E در پل فرماندهی کلاس سوورمنی

تسلیحات کشتی:

در بخش تسلیحات کلاس سوورونی برای درگیری با اهداف سطحی از موشک های خطرناک P-270 Moskit میکند که با نام ناتو ی شناخته میشوند.این موشک ها در چهار تیوپ دوتایی در دو طرف جزیره کشتی و در زیر پل فرماندهی و با زاویه 15 درجه بروی عرشه قرار گرفته اند که نشان دهنده 8 موشک آماده به پرتاب است. و برای بار گیری مجدد این موشک، شناور باید به اسکله مادر خود مراجعت کند.موشک موسکیت از نوع موشک های کف رو یا حرکت کننده در ارتفاع پایین میباشد که مسیر خود تا هدف را با سرعت 2.5 ماخ طی میکند. سر جنگی موشک از نوع شدید الانفجار به وزن 300 کیلوگرم یا یک کلاهک اتمی 200 کیلوتنی میباشد.برد درگیری این موشک از 10 کیلومتر تا 120 کیلومتر را در بر میگیرد.البته گزارش برد 250 کیلومتر برای انواع جدید تر همچون SM82 موجود است.امروزه بعد از روسیه بزرگترین کاربر این موشک چین میباشد که در ناوشکن های کلاس سوورمنی خود از این موشک استفاده میکند.

 

موشک سان برن بر روی لودر یا بار گذار خود.

 

تصویر لانچر های موشک موسکیت در عرشه ناو کلاس آدالوی. تصویر مربوط به سفر این ناوشکن به نزوئلا میباشد.هدایت موشک نیز توسط راداری به صورت گنبدی در بالای پل فرماندهی قرار گرفته انجام میشود.این رادار به اسم MR331 Mineral ME شناخته میشود.

در بخش دفاع هوایی کشتی از پرتاب گر های موشک شتیل Shtil استفاده میکند که از طرف ناتو با کد SA-N-7 Gadfly یا خرمگس شناخته میشوند.دو سیستم از این سامانه ها در کلاس سوورمنی مستقر شده است که یکی در عرشه جلویی و دیگری در پاشنه کشتی و هر دو درست در عقب توپ Ak-130 قرار گرفته اند.لانچر سامانه هم به اسم اوراگان شناخته میشود.

 

موشک دفاع هوایی شتیل بر روی لانچر اوراگان.

موشک های این سامانه از رادار سه بعدی ناو برای رهگیری هدف بهره میبرند و این رادار توان هدایت سه موشک در آن واحد را بر علیه اهداف هوایی دارا میباشد. و برد گزارش شده موشک ها نیز 25 کیلومتر ذکر شده است.در کل هر ناو کلاس سوورمنی در انبار های خود 48 موشک شتیل را حمل میکند که پس از هر بار پرتاب موشک بعدی از داخل انبار و به صورت عمودی بین دو پایه سامانه خارج شده و بر روی پرتابگر بار گذاری میشود. موشک های شتیل در واقع نمونه دریاپایه سیستم بوک Buk زمین پایه سوار بر خوردرو های شنی دار میباشد که در بخش پدافند میان برد روسی شناخته میشوند.البته در ارتقاء های بعدی این موشک مدل گریزلی Grizzly یا Buk-M2 نیز تولید شد که در بخش دریایی با اسم گلووم Gollum نیز شناخته میشود در استاندارد های جدید ناو کلاس سوورمنی (مدل A) نیز از موشک های ارتقاء یافته Gollum استفاده شده است.موشک جدید با ارتقاء های زیاد توان دستیابی به برد 45 کیلومتر و ارتفاء 25 کیلومتر را داشته همچنین توان انجام مانورهایی تا 24g را دارد.موشک توان درگیری در مقابل طیف وسیعی از اهداف را داشته از جمله هواپیما و هلیکوپتر تا موشک های کروز و ضد کشتی نزدیک شونده از سطح و همچنین موشک های بالستیک تاکتیکی دشمن که از خشکی شلیک شده باشند.موشک برای هدایت در مراحل اول متکی به هدایت اینرسی داخلی بوده و در انتهای مسیر به صورت هدایت نیمه فعال توسط رادار درگیری MR-90 ناو تا لحظه نابودی هدف هدایت میشود. این موشک شباهت های زیادی به ساخته دیگر ویمپل یعنی موشک R-37 دارد که در نمایشگاه ماکس برای رهگیر میگ 31 به نمایش در آمده بود.

اما در بخش توپخانه ای ناو همانطور که در اوایل مقاله اشاره شد ناو با هدف اولیه ایجاد آتش توپخانه ای برای نیرو های آبی خاکی در حال پیاده سازی برنامه ریزی شده بود به همین منظور برخلاف طرح های متداول که ناو در عرشه جلویی خود یک توپ حمل میکند این شناور ها به دو مقر توپ دو لول 130 میلی متری Ak-130 مجهز شده بودند که یکی در عرشه جلویی و دیگری در پاشنه کشتی قرار گرفته است.این توپ مجهز به یک کامپیوتر کنترل آتش و هدفگیری اپتیکی و الکترونیکی میباشد که خدمه به صورت دستی اقدام به اجرای آتش میکند.اما در حالت تمام اتوماتیک سلاح به وسیله کامپیوتر ذکر شده و توسط رادار MR-184 اقدام به هدف یابی و آتش خود مختار با نرخ انتخابی بر ضد اهداف میکند. اما برای نرخ آتش این سلاح اعداد گوناگونی ذکر شده است ولی بر اساس گفته منابع خود روسیه هر لوله از این توپ نرخی بین 30 تا 40 آتش در دقیقه دارد که با توجه به دو لول بودن هر توپ عددی جالب بین 60 تا 80 تیر در دقیقه حاصل میشود و در صورت آتش باری هر دو توپ به یک سمت عدد هولناک 120 تا 160 تیر در دقیقه.برد نهایی بالستیک این توپ نیز 23 کیلومتر عنوان شده است.این توپ علاوه بر کلاس سوورمنی در رزمناو کیروو و شناور های کلاس اسلاوا نیز مورد استفاده قرار گرفته است.

 

تصویر توپ AK-130 و محفظه مهمات. این توپ طرح دفتر طراحی آمتیس در روسیه و بخش مهمات توپ هم ساخته دفتر طراحی سنت پترزبورگ است.

 

تصویر آتش باری توپ آ کا 130.

اما همانطور که اشاره شد در حالت هدایت اتوماتیک توپ Ak-130 کنترل و هدایت آتش توسط رادار MR-184 صورت میگیرد. این رادار یک رادار دریایی توسعه یافته برای هدایت توپ 130 میلی متری میباشد.رادار به صورت اتوماتیک توان عمل بر ضد اهداف دریایی و خشکی و هوایی را در حالت های فعال و غیر فعال دارا میباشد.برد نهایی رادار “ام آر184” بر ضد اهداف سطحی 75 کیلومتر و بر ضد اهداف هوایی 12 کیلومتر میباشد.این رادار توان عمل در دو باند را داشته که برای افزایش دقت میتواند از یک باند به باند دیگر سوئیچ کند.

تصویری از رادار هدایت آتش MR-184

در بخش دفاع نزدیک کشتی مجهز به چهار آتش بار 6 لول AK-630 بوده.که هرکدام نرخ آتش 5000 تیر در دقیقه را دارند. برد این سلاح بر ضد اهداف ضد کشتی در حال پرواز در ارتفاع پایین 4000 متر و بر ضد اهداف سطحی سبک 5000 متر میباشد.هدایت آتش سلاح توسط رادار و اپتیک است. در روش هدایت راداری. رادار کشف و درگیری از نوع MR-123 میباشد که توسط شرکت مطرح ویمپل توسعه یافته هر سیستم راداری توان کنترل دو آتشبار 30 میلی متری Ak-630 و یک توپ 57 میلی متری را دارد.که در این صورت برای هدایت چهار آتشبار 30 میلی متری موجود در کلاس سوورمنی دو رادار از این نوع نیاز میباشد.سیستم کشف اپتیکی سامانه توان شناسایی یک جسم در حد یک ناوشکن بزرگ را از 75 کیلومتری و یک پرنده در حد هواپیما را از 7 کیلومتری دارد. روش عمل این سیستم کاملا اتوماتیک بوده و انسان دخالتی در کار آن ندارد البته در صورت نیاز برای درگیری با نیرو های موجود در ساحل میتوان از پنل سیستم کنترل آن را به حالت دستی تغییر داد و به وسیله سیستم اپتیکی اقدام به هدایت آتش کرد.اصلی ترین هدف هم از ساخت رادار MR-123 در نیروی دریایی شوروی هدایت آتش طیف وسیعی از پرتابه های 30 میلی متری تا 100 میلی متری ضد اهداف هوایی و هدایت آتش توپخانه تا 140 میلی متری و هم چنین هدف گیری موشک های گراد دریایی بر علیه اهداف سطحی و ساحلی میباشد.بر اساس اظهارات در مقابل سیستم های جمینگ فعال و غیر فعال نیز ایستایی بالایی دارد.

تصویری از رادار MR-123 و آتش بار 30 میلی متری AK-630

در ابتدای مقاله اشاره شد که کلاس سوورمنی به صورت تخصصی برای درگیری با اهداف سطحی و هوایی توسعه یافت ولی این به این معنی نیست که این شناور ها اصلا توان رویا رویی با شناور های زیر سطحی را نداشته باشند.اصلی ترین هدف تفکیک بحث درگیری سطحی و زیر سطحی در کلاس سوورمنی و کلاس آدالوی به جهت افزایش موفقیت به جهت حمل سیستم های تخصصی تر میباشد و گرنه هر دو کلاس توان درگیری با هر نوع هدفی از هوا تا زیر آب را دارا هستند.دربخش درگیری زیر سطحی ناوشکن مجهز به دو پرتابگر دوتایی اژدر میباشد. چهارعدد آماده به پرتاب،ولی نوع اژدر های استفاده شده مشخص نمیباشد.همچنین دو راکت انداز ضد زیر دریایی 6 لول  RBU-1000 در عرشه کشتی موجود است که برد نهایی راکت ها 1000 متر میباشد.شاید برای دوستان سوال پیش بیاد که این راکت ها با برد محدود هزار متری به چه کاری می آید.اصلی ترین هدف طراحی و استفاده از این راکت ها مربوط به ایجاد دیوار آتش در مقابل اژدر شلیک شده از زیر دریایی دشمن میباشد و به جهت اینکه موج انفجار در زیر آب شدید تر میباشد در صورت انفجار کلاهک 55 کیلوگرمی یکی از این راکت ها در نزدیکی اژدر در حال حرکت باعث از بین بردن آن خواهد شد.

راکت انداز ضد زیر دریایی RBU-1000

هواگرد:

پد فرود ناوشکن توان حمل یک بالگرد ضد زیردریایی Ka-27 را دارد.که با کد ناتو هلیکس شناخته میشود این بالگرد نیز در واقع یکی از نوانایی های ضد زیردریایی این شناور حساب میشود.این بالگرد توان انجام عملیات در شرایط طوفانی سطح 5 دریایی و با فاصله 200 کیلومتر از کشتی مادر را دارد. بالگرد پس از شناسایی هدف میتواند به وسیله چهار اژدر آشاینه یاب APR-2E یا بمب های ضد زیر دریایی Zagon-2 که در جایگاه حمل اژدر نصب میشود اقدام به درگیری با زیر دریایی کند.

 

تصویری از رها سازی Zagon-2 از ایلوشین 38.

این سلاح توان درگیری با زیر دریایی هایی که در ارتفاع نزدیک به سطح در حال حرکت هستند را دارد.بمب پس از رها سازی با چتر بر روی آب فرود میاید و به وسیله سونار خود اقدام به اسکن کردن محیط پیرامون خود میکند و در صورت کضف هدفی آزاد شده و به سمت هدف حرکت میکند. سونار سلاح میتواند هدف را از برد 450 متری و عمق 600 متری هدف را شناسایی کند.

اقدامات متقابل:

اما کلاس سوورمنی توان حمل طیف وسیعی از تجهیزات اقدام متقابل در مقابل سلاح های نزدیک شونده دشمن را دارد. که از شامل تجهیزات الکترونیکی و تجهیزات فریب میباشد.که شامل 200 راکت فریب از نوع PK-2 و PK-10 میباشد.لانچر های 140 میلی متری اشاره شده توان پرتاب راکت های ZIF-121 را داشته که در بخش سر جنگی این راکت ها از سیستم های فریب چف و فلیر که به فارسی پوشاله و شراره شناخته میشود رها میکند.همچنین این راکتها میتوانند سیستم های فریب رادیویی را نیز با خود حمل کنند که باعث انحراف موشک های راداری خواهد شد.

ناو ویکرامادیتا هند در حال پرتاب راکتهای فریب ZIF-121 از لانچر PK-2

سنسور های ناو سوورمنی:

به طور کلی این ناو ها مجهز به سه رادار کنترل هوایی،یک رادار کشف و رادار کنترل آتش هستند که مثلا در هدایت آتش انواع توپهای ناو به مار میرود.برای درگیری زیر سطحی ناو مجهز به سونار های کشف و درگیری است که در جای جای بدنه ناو کار گذاشته شده است.همچنین این سونار ها توانایی عمل در حالتهای فعال و غیر فعال را دارند.

تصویری از سنسور ها و بخش های مختلف ناو.تصویر مربوط به جدیدترین ناو از این کلاس است که در طی سال 2002 تحویل چین شد.

 

رادار کشف خانواده Fregat

در روی بلندترین بخش دکل این کشتی ها رادار های خانواده Fregat قرار گرفته اند که یک رادار جستجو در سطح و هوا میباشد به این معنی که هم توان کشف هواگردها را داشته و هم شناور های سطحی را.البته در طی ساخت شناور های پروژ965 با جلو رفتن این پروژه طیف گوناگونی از رادار های خانواده فریگات بر روی این شناور ها نصب شد.که از مدل های Fregat-M شروع شد که با MR-710 شناخته میشد.تا فریگات ام 1 و ام 2 و M2E و آخرین مدل M2EM که در اینجا خلاصه ای از جزئیات فقط آخرین مدل خواهم آورد.مدل های اولیه این رادار به رادار های sps-39 نیروی دریایی آمریکا از نظر کارایی بسیار شبیه بودند.

رادار فریگات MR-760 یک رادار مکانیکی سه بعدی آرایه فازی است که با نام”Top Plate” نیز شناخته میشود.این رادار در دو باند فعال است که یکی از آرایه ها در باند E و دیگری در باند H فعالیت میکند.اوج توان رادار 60 کیلووات بوده و در هر دقیقه 15 دور به حول محور عمودی چرخش میکند.

رادار MR-760MA Fregat-MA

این رادار ها پس از کشف هدف اطلاعات به دست آورده را به سیستم ها و رادارهای درگیری ناو تحویل میدهند.برد نهایی رادار 300 کیلومتر بوده و ارتفاء شناسایی 30 کیلومتر. رادار توانایی شناسایی یک هواپیما را در 230 کیلومتری داشته و یک سلاح ضد کشتی را نیز از 50 کیلومتری ترک میکند.همچنین رادار توانایی عمل بالایی در محیط های دارای جنگ الکترونیک دارد.

رادر MR-331 Mineral

رادار مهم دیگر رادار MR-331 با مشخصه Mineral میباشد که نوع صادراتی اون به مونولیت مشهور است این رادار بعد از کشف هدف سطحی به طورمشترک همراه با رادار فریگات وظیفه هدایت موشک موسکیت را بر عهده دارد.این رادار هم توان کشف و هم هدایت سلاح را دارد.

رادار هدایت آتش MR-90 Orekh همانظور که اشاره شده این رادار وظیفه هدایت موشک های شتیل تا رسیدن به هدف را بر عهده دارد.6 رادار از این نوع در جهات مختلف بر روی شناور های سوورمنی وجود دارد.

رادار MR-212/202 Voygach:

یک رادار کوتاه برد. نظارتی و جهت یابی است که عمده استفاده آن در شرایط نا مساعد جوی و مه گرفتگی است تا شناور از خطرات برخوردی محافظت شود که در مناطق ساحلی و پر رفت و آمد بسیار مهم است.

سونار MGK-335EM:

از این سونار برای شناسایی زیر دریایی ها در برد های نزدیک و متوسط بهره برداری میشود. همچنین برای هدف گیری سلاح های زیر سطحی کشتی و ایجاد ارتباط صوتی با ناوگان زیر سطحی نزدیک کشتی کاربرد دارد.این سیستم در هر دو حالت فعال و غیر فعال توان عمل دارد.

اما در کشر چین قرار هست هر چهار شناور سوورمنی تحت بروز رسانی های اساسی قرار بگیرند که این بروزرسانی های اعلام شده به شرح زیر میباشد:

.تمامی سیستم های الکترونیکی و سنسور ها با نمونه های مدرن چینی جایگزین خواهند شد

.دو آتشبار اوراگان شلیک کننده موشک های شتیل بر چیده شده و به جای آن لانچر های عمودی VLS چینی جایگزین خواهد شد که هر لانچر یا 4 تایی یا 8 تایی خواهد بود که آخرین نسل از موشک های HQ-16 چین را حمل و پرتاب خواهد کرد (در مقاله دیگری در مورد VLS های چین و نسل های مختلف آن توضیح خواهم داد)

.لانچر های چهارتایی KT-190 موشک موسکیت با لانچر های موشک YJ-12A جایگزین میشود. این موشک نسل آینده موشک های فراصوت چین میباشد.که برای اولین بار در رژه روز ملی رونمایی شد.مشخصاتی که از این موشک هست توان رسیدن به برد 400 کیلومتر با سرعت 4 ماخ میباشد که در صورت عملیاتی شدن واقعا تهدید بزرگی برای ناوگان بزرگ دشمن خواهد بود.البته با احتساب کلاهک ذکر شده 400 تا 500 کیلوگرمی.

 

تصویر گرافیکی از موشک YJ-12

 

ناو سوورمنی نیروی دریایی چین از استاندارد های A

 امروزه همانطور که ذکر شد 5 یا حداقل 4 شناور از این کلاس در خدمت نیروی دریایی روسیه میباشد که حتی نسبت به نمونه های چینی از سطح و تکنولوژی پایین تری استفاده میکنند.چین با درک این موضوع که وجود دو مقر سلاح توپخانه ای سنگین در عصر حاضر بی فایده و بی اساس میباشد و باعث اشغال فضای موجود در عرشه میشود در سفارش آخر مقر توپ پاشنه کشتی را حذف شده درخواست کرد.و برنامه ی آینده ای برای ارتقاء این شناور ها دارد ولی با تغییر رویکردی در نیروی دریایی روسیه و گرایش به سمت شناور های کوچتکر و تکنولوژیک تر بهای زیادی به ارتقاء این شناور ها داده نمیشود و در عصر حاضر هم این شناور ها نسبت به پیشرانه پر هزینه و پر مصرف خود صرفه زیادی برای ارتقاء ندارند.و در آینده ای مبهم برنامه ای برای جایگزینی این شناور ها با ناوشکن های کلاس لیدار یا پروژه 23560 وجود دارد.که در صورت محقق شدن ساخت این شناور ها جایگزین شایسته ای برای این شناورهای خسته خواهد بود.