ناوهای جنگی

پروژه ناوشکن کلاس 21956

پروژه ناوشکن کلاس 21956

گرداوری:وحید مجدی نسب

در ترمینالوژی دریایی ناوشکن یک شناور با توانایی پیمایش مسافت های طولانی است که برای اسکورت شناورهای با تناژ بالاتر( بخوانید بزرگتر) در یک ناوگان یا یک گروه جنگی همراه ناو هواپیمابر (Carrier Battlegroup) برای دفاع در مقابل مهاجم های قدرتمندی که در برد کوتاه درگیر میشوند ( مثل قایق تندرو )، استفاده میشود. ریشه این شناور ها به قرن 19ام برمیگردد. در آن زمان ازین شناورها برای دفاع در مقابل قایق‌های اژدر افکن استفاده میشد و تا سال 1904 در جنگ بین امپراطوری روسیه و امپراطوری ژاپن این شناورهای قایقِ اژدرافکن شکن( بر وزن بمبِ همه‌کَس‌کَش ) خود به قایق های اژدرافکن بزرگ و چابکی تبدیل شده بودند که از آنها برای از بین بردن قایق های اژدرافکن استفاده میشد. از آنجایی که عبارت قایق اژدرافکن شکن (Torpedo Boat Destroyer) عبارت بسیار دهان پر کن و طولانی بود در طول زمان این عبارت به ناوشکن (Destroyer) تبدیل شد.

تا قبل از جنگ جهانی دوم ناوشکن ها شناورهای سبکی بودند که به دلیل پایداری کم  زیاد به درد عملیاتهای طولانی در اقیانوس نمیخوردند. در حقیقت چند ناوشکن و یک شناور پشتیبانی یه گروه رزمی تشکیل داده و عملیات انجام میدادند، در یک عملیات رزمی هر چقدر میزان متغیر ها بیشتر شود فرماندهی و مدیریت آنها نیز دشوارتر میشود و از طرفی ناو پشتیبانی پاشنه آشیل ناوگروه بوده و در صورت از بین رفتن آن، ناوگروه با کمبود سوخت و مهمات مواجه میشد. اما بعد از جنگ جهانی دوم و با وارد شدن موشک های هدایت پذیر ناوشکن ها کم کم وظایفی را که قبلن یک رزمناو یا ناو انجام میداد را بر عهده گرفتند که این وظایف جدید خود باعث به وجود آمدن ناوشکن های بزرگتر و قدرتمند تر شدند که توانایی انجام عملیات به صورت مستقل و بدون نیاز به ناوشکن های دیگر و شناورپشتیبانی را داشتند.

1_1

در آغاز قرن 21ام ناوشکن ها سنگین ترین شناوهایی هستند که به صورت عمده در نیروهای دریایی کشورها خدمت میکنند. در حقیقت غیر آمریکا، روسیه و پرو در کشورهای دیگر شناورهایی با تناژ بالاتر خدمت نمیکنند. ناوشکن های مدرن که به آنها ناوشکن های موشک هدایت شونده (Guided Missile Destroyer ) هم گفته می شود از لحاظ تناژ تقریبن هم وزن کروزرهای ج.ج دوم هستند اما از لحاظ کارایی و قدرت تخریب بسیار بالاتر از آنها قرار می گیرند. برخی از ناوشکن ها توانایی حمل موشک هایی با کلاهک اتمی را نیز دارند. ناوشکن هایی که از 160 متر بلندتر هستند به طور معمول حدود 9200 تن وزن داشته و بیش از 90 موشک حمل میکنند.
با توجه به اهمیتی که ناوشکن ها در سازمان رزم نیروهای دریایی پیدا کرده اند طبیعی است که هر کشوری به دنبال بهبود مستمر ناوگان ناوشکن خود و ساخت ناوشکن های بهتر باشد. بریتانیا با ساخت ناوشکن های تایپ 45 و ایالات متحده با ناوشکن زوموالت فناوری های جدید را آزمایش میکنند.
در این  بین روسیه نیز برنامه های خود را برای ساخت ناوشکن های جدید و نوسازی ناوگان خود تا سال 2020 دارد. در حال حاضر 15 ناوشکن از کلاس های کاشین، اودالوی و سوورمنیی در نیروی دریایی روسیه در حال خدمت هستند که تمامی آنها، غیر از 2 فروند، باقی مانده از دوران شوروی سابق هستند. برای جایگزینی این کلاس ناوشکن هاT طرح های بسیاری مطرح شده اند که بررسی تک تک آنها از حوصله مطلب خارج است. بنابراین مستقیم سراغ یکی از برنامه های تایید شده برای جایگزینی این ناوشکن ها میرویم.

پروژه ناوشکن کلاس 21956 که توسط دفتر طراحی سورنوی ( Severnoye ) ارائه شده است جزو ناوشکن های آینده نیروی دریایی روسیه خواهد بود. لازم به ذکر است که طراحی ناوشکن های کلاس لیدار نیز بر عهده همین دفتر بوده است. قرار است همراه با ساخت و تحویل این سری ناوشکن ها، ناوشکن های قبلی نیز نوسازی شده تا در نهایت در طی یک برنامه 15 ساله کلاس 21956 جایگزین تمامی آنها شود.
وزن این ناوشکن حدود 9000 تن خواهد بود و این شناور توانایی مقابله با انواع تهدیدات زیرسطحی (علیه زیردریایی ها)، سطحی ( علیه بقیه شناور ها) و هوایی را خواهد داشت. به صورت دقیق تر این ناوشکن پاسخگوی نیاز های زیر خواهد بود:
– عملیات جنگی در اقیانوس و دریا علیه خصم( دشمن )

– بررسی و رصد تاکتیکی تهدیدات سطحی و زیرسطحی و جمع آوری داده برای استفاده در موشک ها و تسلیحات ضد-زیرسطحی
– پشتیبانی خودکار از بالگردهای نیروی دریایی حاضر در صحنه برای تشخیص تهدیدات سطحی و زیرسطحی و اقدام علیه آنها
– توانایی نابودی شناورهای خصم
– دفاع از کشتی ها علیه تهدیدات هوایی و شناورهای کوچک( همانند دزدهای دریایی )
– آماده کردن و بررسی داده های تاکتیکی میدان نبرد در لحظه
– پشتیبانی آتش از نیروهای حاضر در خشکی
– گشت دریایی و مشارکت در عملیات دیگر شناورهای حاضر در صحنه
حال به بررسی جزء به جزء طرح میپردازیم:

1_2

در راستای بهتر شدن کنترل کشتی از یک استیبیلایزر با یک سکان ثابت استفاده شده که برخلاف استابیلایزر های قدیمی یک تکه بوده و جای بسیار کمتری را در پاشنه کشتی میگیرد. این نوع استابیلایزر اجازه استفاده عملیاتی از ناو را تا شرایط دریایی 5 ( شرایط دریایی از آرام تا طوفانی به چندین سطح (از 1 تا 9 ) تقسیم میشوند ) ممکن میسازد.
مهمات مورد نیاز برای حمله و پدافندهای هوایی در زیرعرشه در سازه هایی با مقاومت بالا برای محافظت از آنها قرار گرفته اند.
در جلو کشتی هم یک سازه حباب مانندی وجود دارد که در آن سامانه های سونار برای تشخیص زیردریایی ها و اژدر ها قرار گرفته است.
طراحی آینده نگرانه کشتی با توجه به پیشرفت های اخیر در حوزه تسلیحات صورت گرفته تا بتوان از تمامی تسلیحات مورد نیاز فعلی در آن استفاده کرد.

طراحی بدنه کشتی به گونه ای انجام گرفته تا بازتاب راداری آن تا حد ممکن کم شود. این طراحی منحصر به فرد این امکان را فراهم آورده که در مقایسه با دیگر ناوشکن های در حال خدمت این کشتی چندین برابر سطح مقطع راداری کمتری داشته باشد که همین مورد باعث میشود تا شناور های دشمن برای شناسایی و قفل کردن روی آن مجبور باشند وارد محدوده شناسایی و تسلیحاتی ناوشکن شوند.

در زمینه تسلیحات و سامانه های نبرد نیز این ناوشکن دست پری دارد. یکی از مهم ترین فاکتورهای بهبود سیستم های تسلیحاتی اتوماسیون (خودکار سازی) و شبکه سازی سلاح های مختلف با یکدیگر است( به عنوان مثال بعد از تشخیص هدف کدام سیستم تسلیحاتی باید درگیر شود و یا در صورت عمل نکردن یا مفید نبودن یک سیستم چه سیستمی باید وارد کار شود). چنین امری اثرگذاری و کارایی را در میدان نبرد به میزان بسیار زیادی بالا میبرد. بنابراین با توجه به اهمیت چنین موردی، این ناوشکن به یک سامانه مدیریت سامانه های تسلیحاتی مجهز شده است. برای اینکه خدمه کشتی توانایی عملکرد مناسب با این سامانه را در زمان نبرد داشته باشند، سیستم های شبیه سازی برای آموزش و تمرین آنها نیز طراحی شده است.
در زمینه کشف اهداف، رادارهای چند منظوره Fregat و Rif-M که مجهز به آنتن های آرایه فازی فعال هستند اهداف هوایی و سطحی( کشتی ها و..) را شناسایی میکنند. هدف های بر روی ساحل و خشکی نیز توسط رادار Mineral-ME، بالگرد Ka-31 و دو سایت الکترواپتیکی کشف میشوند. برای اهداف زیرسطحی نیز از سامانه سونار Zaraya-ME-03، سامانه Vinyetka-ME و رادار ضد زیردریایی بالگرد Ka-28 استفاده میشود. تمامی اطلاعات جمع آوری شده توسط این رادارها توسط سیستم Poima-E آنالیز شده و سپس داده ها به تسلیحات مربوطه فرستاده میشوند.

حال به بررسی تسلیحات این ناوشکن میپردازیم:

سلاح اصلی این ناوشکن علیه اهداف بر روی خشکی در فاصله زیاد سامانه موشکی Club-N می باشد. این سامانه خود شامل سامانه پرتاب عمودی 3S-14E برای موشک های تایپ  16-54E و سیستم کنترل آتش 3R-14N می باشد.
ویژگی های این سیستم به شرح زیر است:
-برد 220 کیلومتری

-امکان مشخص کردن مسیر پرتاب موشک کروز کلاب

-مقاومت بالا در مقابل جنگال

-حساب کردن میزان موشک های مورد نیاز با توجه به شرایط و میزان درصد تخریب داده شده به سیستم( یعنی اینکه برای نابودیفلان سایت راداری با توجه به شرایط محیطی(باد،رطوبت و ..) چند موشک نیاز است تا از نابودی آن اطمینان حاصل شود. )

1_3

برای اقدام علیه زیرسطحی ها ناوشکن دارای دو جایگاه شلیک موشک های 91RE1 و یا اژدرهای سری UGST و UETT می باشد. استفاده از موشک های91RE1 به عنوان بخشی از سامانه موشکی Club-N ناحیه درگیری علیه زیردریایی ها را افزایش داده و باعث میشود که ناوشکن توانایی دفاع از دیگر کشتی ها را علیه انواع زیردریای ها داشته باشد. همچنین موشک های ضدزیردریایی عمودپرتاب 91RTE2 را نیز میتوان بر روی سامانه موشک های عمود پرتاب کشتی(3S-14E) بارگذاری کرد که این امر بستگی به ماموریت تعریف شده برای شناور دارد.

استفاده از سیستم کنترل آتش 3R-14N توانایی مدیریت حمله ها هم علیه زیردریایی ها و هم علیه اهداف سطحی را نیز دارد.

برای دفاع در مقابل جنگنده های دشمن در برد های بالا و دفاع علیه موشک های های کروز و ضد رادار، ناوشکن به سامانه پدافندی قابل هدایت  Rif-M مسلح شده است.

این موشک های پدافندی به صورت عمودی از شش جایگاه پرتاب میشوند. هرکدام از این جایگاه ها توانایی ذخیره کردن 8 موشک تایپ 48N6-2 با برد 150 کیلومتر یا 32 تا موشک تایپ 9-96 با برد 40 کیلومتر ( به جای یک موشک 48N6-2 میتوان یک بسته چهارتایی از موشک های 9-96 قرار داد) را دارد.!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

برای اقدام علیه موشکهای ضد کشتی از سیستم دفاع نزدیک(CIWS)  کاشتان استفاده میشود که توانایی نابود کردن اهداف را از 10 کیلومتری دارد.

برای اجرای آتش علیه اهداف ساحلی و زمینی و حمایت از نیروهای در حال پیاده شدن بر روی خشکی، کشتی از سامانه توپخانه‌ای 130 میلیمتری 130(اسم سامانه 130 هستش) با برد 23 کیلومتر استفاده میکند.

در نهایت برای عملیات جنگال تسلیحات کشتی از سامانه جنگال k-25E استفاده میکند همچنین از سامانه k-308-5 نیز برای پخش کردن چف برای فریب موشک های ضد کشتی استفاده میشود.

پیشران گازی کشتی شامل دو توربین کروز و دو توربین بوستر است. این پیشران توانایی تولید 74000 اسب بخار(54420 کیلووات) نیرو را دارد که سرعت کشتی را به 30 گره میرساند. برد این پیشران نیز 5800 مایل است.

نیروگاه درون کشتی متشکل از چهار ژنراتور دیزلی است که در کل توانایی ایجاد 5000 کیلو وات را داراست و یک ژنراتور دیزلی خودکار با توان 600 کیلووات نیز برای مواقع اضطراری در نظر گرفته شده.

این شناور قرار است از سال 2020 وارد خدمت ارتش روسیه شود و ده تا پانزده فروند ان ساخته خواهد شد (اگر بودجه ان باشد) و همکنون اطلاعات کمی  از ان منتشر شده بود

نوشته های مشابه

دکمه بازگشت به بالا
بستن
بستن