محمد جواد عسگرپور
موشک AGM-28 هاوند داگ یک موشک کروز فراصوتی مجهز به موتور توربوجت هواپایه است که در سال ۱۹۵۹ برای نیروی هوایی آمریکا توسعه یافت این موشک در طرح اولیه برای این در نظر گرفته شد تا سایت های پدافند هوایی اتحاد شوروی را مورد هدف قرار دهد و این موشک توسط b52 طی جنگ سرد حمل میشد در وحله اول این موشک B77 نام گرفت و بعد نامش به GAM77 تغییر یافت و در نهایت AGM-28 نام گرفت .هاوند داگ یک موشک کروز دورایستا بود که برای شلیک از b52 توسعه یافت تا اینکه موشک کروز agm87 اسکای بولت وارد خدمت شود ولی در ادامه پروژه اسکای بولت لغو شد و هاوند داگ تا ۱۵ سال دیگر در خدمت ماند تا اینکه در نهایت با AGM69 اسرم و AGM86 کلکوم جایگزین شد .
هاوند داگ دارای برد ۱۲۶۳ کیلومتر بود و دارای یک موتور توربوجت j52 بود و سرعتش به ۲.۱ ماخ میرسید.
در دهه ۵۰ میلادی ایالات متحده نمتوجه شد که شوروی به یک پدافند قدرت دست یافته و همچنین مسکو توسط چند لایه پدافند محافظت میشد و این در حالی بود که ایالات متحده بیشتر توان بازدارندگی اتمی خود را بر دوش بمب افکن های خود که در خدمت نیروی هوایی و دریایی بودند نهاده بود و این پدافند قدرتمند شوروی خطری برای این بمب افکن ها بود یک راه برای حل این مشکل استفاده از موشک های دور برد بودند که با این سلاح های دوربرد بمب افکن ها در خارج از برد پدافند موشک های خود را شلیک کنند راه حل نیروی هوایی برای حل این مشکل استفاده از موشک های دور ایستا بود و از آنجایی که پدافند شوروی ثابت بود و با هواپیما های جاسوسی یا ماهواره های جاسوسی قابل شناسایی بود به همین دلیل میشد پدافند را با موشک های دوربرد و در خارج از برد پدافند هدف قرار داد .برد پدافند SA-2 به حدود ۳۰ کیلومتر میرسید و بمب افکن ها میتوانستند در خارج از این برد دست به شلیک موشک های کروز دور ایستا هدایت سونده خود بزنند موشک کروز جدید میبایستی سرعت زیادی میداشت و همچنین دارای برد کافی برای در امان بودن خود بمب افکن حین لانچ موشک را دارا میبود .
هاوند داگ دارای برد ۱۲۶۳ کیلومتر بود و دارای یک موتور توربوجت j52 بود و سرعتش به ۲.۱ ماخ میرسید.
در دهه ۵۰ میلادی ایالات متحده نمتوجه شد که شوروی به یک پدافند قدرت دست یافته و همچنین مسکو توسط چند لایه پدافند محافظت میشد و این در حالی بود که ایالات متحده بیشتر توان بازدارندگی اتمی خود را بر دوش بمب افکن های خود که در خدمت نیروی هوایی و دریایی بودند نهاده بود و این پدافند قدرتمند شوروی خطری برای این بمب افکن ها بود یک راه برای حل این مشکل استفاده از موشک های دور برد بودند که با این سلاح های دوربرد بمب افکن ها در خارج از برد پدافند موشک های خود را شلیک کنند راه حل نیروی هوایی برای حل این مشکل استفاده از موشک های دور ایستا بود و از آنجایی که پدافند شوروی ثابت بود و با هواپیما های جاسوسی یا ماهواره های جاسوسی قابل شناسایی بود به همین دلیل میشد پدافند را با موشک های دوربرد و در خارج از برد پدافند هدف قرار داد .برد پدافند SA-2 به حدود ۳۰ کیلومتر میرسید و بمب افکن ها میتوانستند در خارج از این برد دست به شلیک موشک های کروز دور ایستا هدایت سونده خود بزنند موشک کروز جدید میبایستی سرعت زیادی میداشت و همچنین دارای برد کافی برای در امان بودن خود بمب افکن حین لانچ موشک را دارا میبود .
طرح اعلام نیاز به همچین موشکی در سال ۱۹۵۶ تحت عنوان WS-131 ارائه شد و خود موشکی با این خصوصیات هم GOR 148 نام گرفت .طرح GOR 148 به موشکی اطلاق شد که هوا به سطح و مافوق صوت باشد و وزنش بیش از ۵.۷ تن نباشد و این موشک قرار شد توسط b52 قابل حمل باشد و هر b52 بتواند تا ۲ تیره از این موشک ها در دو جایگاه در زیر دو بال در محدوده بین بدنه و موتور قرار بگیرد .
کمپانی های VOUGHT و NORTH AMERICAN در سال ۱۹۵۷ پروپازال های خود را به نیروی هوایی ایالات متحده ارائه دادند طرح کمپانی vought همان موشک کروز رگلاس،ولی هواپیه بود که خود رگلاس برای نیروی دریایی ارائه شده بود و شرکت نورث امریکن هم بر اساس طرح NAVAHO طرح خود را ارائه داد در نهایت در اوت سال ۱۹۵۷ شرکت نورث امریکن پیروز قرار داد شد .
سناتور جان اف کندی که بعد ها به ریاست جمهوری رسید در سخنراتی خود در سال ۱۹۶۰ در میای فلوریدا گفت: (ما باید قدم های مهمی در زمینه توانایی پیش دستی کردن یک حمله اتمی غافلگیرانه برداریم امروزه ۹۰ درصد توان اتمی مارا بمب افکن هایی تشکیل میدهند که در پایگاه هایی قرار دارند که با توجه به اینکه محل پایگاه برای روس ها مشخص است در امنیت نیستند لذا ما باید از لحاظ هوایی کاملا آماده باشیم مثلا همین پروژه هاوند داگ که موشکی کروز و دور برد است که میتواند از بمب افکن های ما شلیک شده و به مواضع شوروی حمل کند.)
طراحی
در طراحی بدنه موشک هاوند داگ از تجربیات بدست آمده در طراحی NAVAHO استفاده شد
خود موشک هاوند داگ بر اساس موشک کروز NAVAHO ساخته شد این موشک دارای بال های دلتا شکل کوچک و کانارد بود و در حالی که خود navaho از موتور رمجت بهره میبرد ولی هاوند داگ از موتور توربوجت J52 استفاده میکرد که این موتور در غلافی در انتها و پایین بدنه قرار میگرفت موتور J52 علاوه بر هاوند داگ بر روی جنگنده های A4 و A6 هم نصب شده بود ولی نسخه ای از این موتور که بر روی هاوند داگ نصب شد بهینه سازی شده بود تا در مدت زیادی ماکسیمم رانش را تولید کند و به همین دلیل این نسخه از j52 که بر روی هاوند داگ نصب شد عمر عملیاتی پایینی داشت عمر عملیاتی این موشک تنها ۶ ساعت بود
در طراحی بدنه موشک هاوند داگ از تجربیات بدست آمده در طراحی NAVAHO استفاده شد
خود موشک هاوند داگ بر اساس موشک کروز NAVAHO ساخته شد این موشک دارای بال های دلتا شکل کوچک و کانارد بود و در حالی که خود navaho از موتور رمجت بهره میبرد ولی هاوند داگ از موتور توربوجت J52 استفاده میکرد که این موتور در غلافی در انتها و پایین بدنه قرار میگرفت موتور J52 علاوه بر هاوند داگ بر روی جنگنده های A4 و A6 هم نصب شده بود ولی نسخه ای از این موتور که بر روی هاوند داگ نصب شد بهینه سازی شده بود تا در مدت زیادی ماکسیمم رانش را تولید کند و به همین دلیل این نسخه از j52 که بر روی هاوند داگ نصب شد عمر عملیاتی پایینی داشت عمر عملیاتی این موشک تنها ۶ ساعت بود
هاوند داگ دارای سیستم ناوبری بسیار پیچیده و پیشرفته ای بود که از سیستم ناوبری موشک navaho مشتق شده بود این موشک دارای سیستم هدایت اینرسی بود یعنی با ژیروسکوپ و شتاب سنج ها مشخص میشد که موشک چقدر خطا رفته تا به مسیر خود بازگردد ولی در کنار این سیستم ناوبری این موشک با یک دوربین ستاره هارا رصد میکرد(دوربین در پایلون b52 قرار میگرفت) و با توجه به نسبت و جهت ستارگان به یکدیگر موشک را هدایت میکرد ،خطای هاوند داگ حدودا ۳.۵ کیلومتر بود که با توجه به اینکه این موشک دارای کلاهک اتمی بود این میزان خطا قابل چشم پوشی بود ،هاوند داگ دارای یک کلاهک اتمی W28 بود این کلاهک بین ۷۰ کیلوتن تا ۱.۴۵ مگا تن قدرت داشت .
هوند داگ قابل پرتاب از بمب افکن b52 بود و این موشک هم قابل پرتاب از ارتفاع پایین و هم قابل پرتاب از ارتفا بالا بود ولی پایین تر از ارتفاع ۱۵۰۰ متر نمیشد آنرا شلیک کرد و در کل ۳ نوع پروفایل پروازی برای این موشک قابل تعریف بود
پروفیل حمله از ارتفاع بالا :در این پروفیل موشک از ارتفاع ۱۷ کیلومتری سطح زمین پرتاب میشد البته میزان توانایی ارتفاع گرفتن به میزان سوخت حمل شده توسط موشک بستگی دارد و زمانی که موشک به محدوده هدف رسید کلاهک اتمی اش فعال شده و منفجر میشود .
پروفیل حمله از ارتفاع پایین:هاوند داگ ارتفاع پایین هم قابل شلیک است ولی از ارتفاع ۱۵۰۰ متر پایین تر قابل شلیک نیست این موشک در ارتفاع پایین بردش کاهش میابد و بردش به ۶۴۰ کیلومتر میرسد .
نسخه agm-28B هم میتواند از ارتفاع پایین تر ۱۵۰۰ متر بین ۳۰ متر تا ۹۰۰ متر پرواز کند تا در رادار دیده نشود که در این حالت هم همانطور که اشاره شد برد کمتر میشودDogleg attack
در این پروفیل مسیر برای موشک مشخص شده و موشک با قدرت مانور خود در مسیر قرار میگیرد .
اولین تست هواپرتاب این موشک در نوامبر سال ۱۹۵۸ صورت گرفت و این موشک بین سالهای ۱۹۵۹ تا ۱۹۶۵ حدود ۵۲ بار شلیک شد
طراحی و توسعه هاوند داگ در کل ۳۰ ماه طول کشید و در سال ۱۹۵۸ قرار داد تولید این موشک با شدکت نورث امریکن بسته شد و قرار شد این موشک از سال ۱۹۵۹ تولید شود و تا مارس ۱۹۶۳ حدود ۷۲۲ تیره از این موشک تولید شد
در سال ۱۹۶۱ نسخه جدیدی از هاوند داگ برای اولین بار پرواز کرد که این نسخه دارای سطح مقطع راداری پایین تری بود هرچند خود موشک هاوند داگ به علت بالهای دلتا پس گرا دارای سطح مقطع راداری پایینی بود نسخه جدید برای کاهش سطح مقطع راداری دارای ورودی هوای از نو طراحی شده بود و در این نسخه از مواد جاذب امواج رادار RAM استفاده شده بود
نسخه دیگر این موشک AGM-28B بود که این نسخه دارای ارتفاع سنج رادیویی بود و همچنین دارای سیستم ناوبری ستاره ای بهتری بود .
در سال ۱۹۷۱ طرح جدیدی از هاوند داگ تحت عنوان AGM-28C ارائه شد این طرح یک نسخه هاوند داگ مجهز به سیستم ناوبری ترکام بود که به علت اینکه این سیستم ناوبری خواهان الکترونیک بهتر و کامپیوتر های پردازنده دیجیتال بود در نهایت این سیستن بر روی هاوند داگ پیاده نشد و در نهایت این سیستم در موشک کروز توماهاوک بکار رفت
در سال ۱۹۷۲ هم طرح جدیدی برای هاوند داگ ارائه شد که این طرح یک هاوند داگ از نوع ضد رادار بود که اولین پرواز خود را در سال ۱۹۷۳ انجام داد ولی تولید انبود نشد .
این موشک از سال ۱۹۶۰ تا ۱۹۷۷ در خدمت نیروی هوایی بود و فقط بمب افکن b52 میتوانست آن را حمل کند در نهایت این موشک در هیچ جنگی شرکت نکرد و در سال ۱۹۷۸ از خدمت خارج شد.
