خودروی زرهی مسلح اتوبلیندو

بررسی کامل و معرفی خودروی اتوبلیندو

مینا گلرو

اتوبلیندو یک خودروی زرهی تولید شده توسط کمپانی فیات آنسالدو بود که عمدتا در طول جنگ جهانی دوم بخدمت گرفته شد خودرو از یک پیکر بندی منحصر به فرد برخوردار بود و از دو داننده بهره میبرد که یکی رو به جلو و دیگری رو به عقب هدایت خودرو را برعهده داشتند و  مجهز به یک برجک مشابه تانک L-6 بود که عمدتا بایک توپ 20 میلیمتری بعنوان سلاح اصلی تجهیز و یک مسلسل 8 میلیمتری هم محور با توپ درون برجک بود و دو مسلسل 8 میلیمتری دیگر در درون بدنه که یکی رو به جلو و دیگری روبه عقب بود تجهیز شده بود

طراحی و توسعه :

در سال 1937 وزارت جنگ ایتالیا برای بخش های مختلف خود نیاز به خودروهای جدیدی داشت در آن زمان پلیس مستعمرات ایتالیا که عمدتا در مستعمرات خارج از اروپای ایتالیا مستقر بود ( تقریبا شبیه به لژیویون فرانسه ) نیاز به خودرویی جدید داشت از سوی دیگر یگان طرح و عملیات ارتش ایتالیا نیز برای نیروهای شناسایی و گشتی خود خودروی جداگانه ای درخواست داده بود و یگان های مکانیزه ارتش نیز خودروی زره پوش جدیدی نیاز داشتند

وزارت جنگ‌ برای کاهش هزینه ها طرحی داد که الزامات هر سه یگان را تا حد ممکن در یکدیگر ادغام کنند و در نهایت یک خودروی زرهی جدید برای پاسخگویی به نیاز هرسه نیرو طراحی نمایند ولی مشکل این بود که این سه نیرو در شرایط مختلفی با الزامات متفاوتی خدمت میکردند بطور مثال یگان مکانیزه ارتش الویتش میزان زره و توان حفاظت خودرو بود این درحالی بود که پلیس مستعمرات اصلا برایش تفاوتی نداشت خودرو چه میزان حفاظت داشته باشد ، برای انها مهم این بود که خودرو در شرایط آب و هوایی خشک و گرم صحرا و در زمین های ماسه زار بسهولت تردد کند یگان شناسایی اولویتش چالاکی و سرعت خودرو بود این درحالی بود که میزان زره زیاد باعث کندی خودرو میشد در نهایت هرکدام از این یگانها مجبور به عقب نشینی از برخی الزامات خود شدند تا در نهایت خودروی واحدی با توان خدمت به هرسه یگان طراحی شود که در واقع برای هر کدام از این یگانها حکم نصف نان را داشت

پس از تعیین مشخصات و الزامات خودرو در اواسط سال 1937 وزارت جنگ به کمپانی های خودرو سازی اعلام نیاز نمود بدلیل تعداد بالای خودروی مورد نیاز اغلب شرکت کنندگان بصورت کنسرسیوم پیشنهاد خود را ارائه دادند هرچند که در نهایت بخش اعظمی از سفارش لغو شد ،  از جمله کنسرسیومی متشکل از دو کمپانی بزرگ Fiat-SPA و Ansaldo-Fossati که در نهایت این کنسرسیوم موفق به گرفتن سفارش شد و بخاطر تولید این خودرو کارخانه ای جدید در شهر تورین راه اندازی کردند ( این کارخانه هنوز هم فعال و امروزه برند مازوراتی را تولید میکند ) و در ماه مه 1939 کارخانه جدید طی مراسمی افتتاح و همزمان از دو پیش نمونه طرح که در کارخانجات دیگر فیات توسعه یافته بود ولی در کارخانه جدید تولید میشدند نیز رونمایی شد دو نمونه اولیه با نام Abm-1 تولید شده بودند  که اولی برای آزمایشات مورد نظر پلیس مستعمرات و دومی برای یگانها شناسایی ارتش بود و در نهایت یگان های مکانیزه هم هر کدام از دو خود رو که مناسب تر با نیاز خود برآورد میکردند را با افزایش زره و برخی تغییرات  بخدمت میگرفتند

پس از تست خودرو توسط ارتش در سال 1940 رسما خط تولید خودرو راه اندازی شد و با نام Autoblindo -40  تولید آن آغاز شد و ساخت اولین سفارش که 176 دستگاه بود آغاز شد

به درخواست ارتش نسخه تولیدی تفاوت های زیادی را نسبت به نسخه های پیش نمونه تجربه کردند از جمله باز طراحی بخش جلوی خودرو نصب چراغهای خودرو زیر پوشش زرهی  چرخهای جدید AB-40S که بشکل ریخته گری و یکپارچه تولید میشد و غلطک های جدیدی برای سهولت در تردد خودرو در نسخه تولیدی انجام گرفت

خودروهای اتو بلیندو دارای پسوند سال تولید خود بودند و بطور مثال تمامی خودرو هایی که در سال 1940 تولید شده بودند با نام  Autoblindo 40  نامگذاری شده بودند ولی بیشترین تیراژ خودرو از سال 1941 به بعد تولید شدند

خودرو دارای پیکر بندی 4×4 بود و در موقع دور زدن هر چهار چرخ از فرمان خودرو هدایت میگرفتند و متصل بودند و این موضوع چالاکی بسیار بالایی در پیچ های تند و عوض کردن مسیر به این خودرو داده بود ، البته خودرو دارای دو چرخ دیگر در میانه بدنه بود که بسمت بالا جمع میشدند ولی در صورت نیاز قابلیت استفاده از 6 چرخ در دسترس بود که این نکته سهولت تردد در جاده های ناهموار را فراهم میکرد و در زمان بارگیری سنگین خودرو بخشی از بار را کاهش میدادند و در صورت عدم نیاز توسط یو جک هیدرولیکی بسمت بالا جمع میشد

  بی شک خودروی اتوبلیندو اگر نگوییم بهترین ولی قطعا یکی از بهترین خودروهای زرهی زمان جنگ جهانی دوم بود که حفاظت زرهی مناسب را در کنار چالاکی و سرعت نسبتا خوب ارائه میداد خودرو در مناطق ناهموار و پر از دست انداز به سهولت حرکت میکرد و در عین حال در شرایط متفاوت و مختلف آب و هوایی بخوبی با شرایط خود را وقف میداد در بخش پیشرانه در نسخه های اولیه  از یکدستگاه موتور 6 سیلندر خطی بنزینی با حداکثر 88 اسب بخار قدرت بهره میبرد ولی در نسخه های تولید انبوه از یک دستگاه موتور دیزل با قدرتی برابر با 120اسب بخار قدرت نیرو میگرفت که این خودرو را به بیش از 78 کیلومتر در ساعت میرساند که سرعت نسبتا بالایی برای یک خودروی زرهی بحساب می امد و برد خودرو هم 400 کیلومتر بود

خودرو از طولی برابر با 5/21 متر عرض 1/93 متر و ارتفاع 2/48 متر بود و برای کاربری از 4 خدمه برخوردار بود

در اینجا این نکته را باید اضافه کنم که عرض خودرو نسبتا کم بود زیرا خودرو را بگونه طراحی کرده بودند  که توسط راه آهن و با قطار جابجا شود لذا عرض آن هماهنگ با استاندارد اغلب قطارها بود

از ویژگی های عجیب و منحصر به فرد خودرو دارا بودن دو راننده بود که یکی هدایت رو به جلو خودرو را در اختیار. داشت و دیگری هدایت خودرو را رو به عقب و در زمان عقب نشینی دیگر نیاز به دور زدن خودرو نبود خدمه خودرو هم شامل راننده روبه جلو ، راننده روبه عقب ، فرمانده ، و توپچی که راننده رو به عقب کاربر مسلسل عقب نیز بشمار میرفت

در بخش انتقال قدرت خودرو دارای گیریبکسی با قابلیت  6  دنده رو به جلو و 4 دنده رو به عقب بود و از سرعت بسیار خوب و سیستم تعلیق مناسبی برخوردار بود

برای ورود و خروج خدمه توپچی دارای یک دریچه در بالای برجک خودرو بود و راننده ها و فرمانده از طریق دو درب کوچک که در دو سوی خودرو تعبیه شده بود وارد و خارج میشدند
همچنین برای مواقع اضطراری هم یک دریچه در کف خودرو قرار داشت که در زمانیکه خودرو در تیرس مستقیم دشمن قرار داشت و یا خوردو هدف قرار گرفته بود خدمه میتوانستند از این دریچه فرار اضطراری استفاده کنند

برای روئیت بیرون از خودرو توپچی در برجک دارای دو دریچه دید رو با بیرون بود که در طرفین توپ قرار داشت و دارای روکش زرهی بود که حالت کشویی داشت و در مواقع عادی کشیده میشد و روی دریچه را مسدود و حفاظت میکرد
راننده و فرمآنده هم از طریق دریچه ای که زیر برجک قرار داشت و دارای روکش متحرک بود به بیرون دید داشتند

در بخش سلاح خودروهای اولیه فاقد توپ بودند و خودرو دارای دو مسلسل 8 میلیمتری بود که در بدنه خودرو بودند  و  یک مسلسل بردا 38 دوقلو که جهت دفاع هوایی استفاده میشد ولی از مدل 41 به بعد با اضافه شدن یک برجک مشابه تانک L-6 از یک قبضه توپ  20 میلیمتری اتوکانون یعنوان سلاح اصلی و یک مسلسل هم محور با توپ و دو  مسلسل 8 میلیمتری در درون بدنه که یکی رو به جلو و دیگری رو به عقب نصب شده بود بهره میبرد

خودرو در کل دارای 456 گلوله 20 میلیمتری و 1992 گلوله برای مسلسل ها در داخل کابین بود

در بخش حفاظت خودرو از 18 میلی متر زره فولادی برخوردار بود که تقریبا در مقابل تمامی سلاح های سبک و ترکش پرتابه های توپخانه ای از خدمه حفاظت میکرد

شاسی این خودرو بحدی کارامد و با دوام بود که بعنوان شاسی برای برخی خودرو های دیگر هم استفاده شد در کل تعداد 550 دستگاه خودرو توسط کمپانی فیات در ایتالیا تولید شد و 120 دستگاه در آلمان تولید شد ایتالیایی ها قصد داشتند بر پایه این خودرو یک نسخه زره کوب که در واقع نسخه بروز شده و دارای یک برجک بزرگتر و نصب یک توپ 47 میلیمتری ضد زره را درسال 1943 تولید کنند که قرارداد ترک مخاصمه که بین پادشاه ایتالیا و متفقین بسته شد این برنامه نیز لغو شد

در کل این خودرو دارای ایراداتی نیز بود مانند:

مخازن سوخت محافظ مناسبی نداشتند و بسیار آسیب پذیر بودند

 عدم نصب یک دیواره بین موتور خودرو و کابین خدمه

برجک بسیار کوچک و یک نفره

دسترسی دشوار به بخش های مختلف موتور برای سرویس و تعویض روغن

 ولی با این همه یکی از بهترین خودرو های زرهی بود

سابقه عملیاتی:

این خودرو در جنگ جهانی دوم عملکرد بسیار خوبی از خود بنمایش گذاشت ، در کل ایتالیا همواره از کشورهای پیش رو در صنایع خودروسازی بوده است و انواع خودرو های تولید این شرکت مانند در بخش خودرو های سبک‌ مازوراتی و فراری و در بخش خودرو های سنگین اویکو و در بخش مینی بوس و اتوبوس ، فیات همواره از شهرتی جهانی برخوردار بوده است

خودروی اتوبلیندو در مناطق مختلف با شرایط جوی متفاوتی خدمت کرد توسط پلیس مستعمرات ایتالیا در لیبی بخدمت گرفته شد ، همچنین در جبهه یو گسلاوی ، و مجارستان توسط یگانهای مکانیزه ارتش ایتالیا و در جبهه های شرقی توسط نیروهای ورماخت بخدمت گرفته شد و کارنامه قابل قبولی از خود بنمایش گذاشت

در ارتش ایتالیا یگان برزگلیری اقدام به استفاده گسترده از این خودرو جهت آتش پشتیبانی کرد ، در واقع این یگان از میان دو زره پوش اتوبلیندو و تانک ال ۶ بخاطر سرعت و چالاکی بالا این خودرو را بخدمت گرفتند ، سپاه برز گلیری در واقع ستون فقرات ارتش ایتالیا بشمار می امدکه توسط ژنرال الساندرو لامارمورا در سال 1836 تشکیل شد این سپاه امروزه هم فعال است ویژگی ظاهری آنها کلاه های لبه داری بود که آن را تزئین کرده بودند و یگان مکانیزه ارتش ایتالیا هم جزئی از این یگان بحساب می امد نکته جالب در مورد این یگان مکانیزه این است که در بدو تشکیل فاقد خودرو بودند و از دوچرخه برای جابجایی استفاده میکردند ، که به یگان دوچرخه سوار هم مشهور بودند کن رفته رفته با خودرو های زرهی تجهیز شدند

در شمال آفریقا پس از بخدمت گرفتن خودرو متوجه یک اشکال شدند ، و ان این بود که زره خودرو در برابر آتش تانکهای متفقین آسیب پذیر بود و خصوصا از ناحیه برجک و سینه در فواصل نزدیک بسیار آسیب پذیر بودند لذا ارتش المان که بهمراه ایتالیا کاربر اصلی این خودرو بودند دست به یک خلاقیت زدند که بلافاصله تبدیل به یک استاندارد شد و امریکاییها هم با این تاکتیک سعی در بالابردن مقاومت تانکهای شرمن خود داشتند و آن چیدن کیسه های حاوی ماسه در بخشهای آسیب پذیر بود این تاکتیک مقاومت و بقا پذیری خودرو را بشکل چشمگیری بالا میبرد ولی یک اشکال بزرگ هم داشت و آن اینکه وزن بسیار زیادی را به خودرو تحمیل میکردند که باعث کاهش تحرک و همچنین مصرف بالای سوخت میشد که نتیجه ان کاهش برد خودرو بود

در کل خودرو به یگانهای مکانیزه ، دژبان مستعمرات  و یگانهای شناسایی تحویل داده شد هر گروهان شناسایی دارای 4 دستگاه خودرو بودند یک یک دستگاه در اختیار فرماندهی و 3 دستگاه جهت انجام عملیات های گشتی بخدمت گرفته شده بودند

خودرو برای عملیاتهای شناسایی ، اسکورت کاروان های نظامی و آتش پشتیبانی و همچنین انهدام تانکهای سبک و خودروهای زرهی دشمن بسیار کارامد بود

این خودرو شبه جزیره بالکان توسط آلمانی ها جهت گشت های شبانه و تامین امنیت بخدمت گرفته شد و یگان های المانی آنچنان از این خودرو راضی بودند که تعدادی تحت مجوز نیز خود تولید کردند

در مجموع  آلمانها 57 دستگاه از ایتالیا تحویل گرفتند و 120 دستگاه هم‌ بصورت بومی ساختند نام آلمانی  خودرو  پانزر اسپاگین  AB-41 201 بود

کاربران

این خودرو توسط ارتش سلطنتی ایتالیا

ارتش المان

ارتش جمهوری اجتماعی ایتالیا

ارتش رومانی

و پارتیزان های یوگسلاوی بخدمت گرفته شد

نسخه های مختلف

نسخه اتوبلیندو A-40:

این نسخه در واقع نسخه پایه خودرو بود که فاقد توپ بود و بعنوان سلاح به دو قبضه مسلسل 8 میلیمتری  یکی بسمت جلو و دیگری بسمت عقب بود و یک قبضه مسلسل دو قلو 8 میلیمتری هم بعنوان سلاح دفاع هوایی بود و بعنوان خودروی شناسایی و گشتی تحویل گردید

نسخه AB-41 :

به فاصله کمی از سفارش اول تولید گردید و از تغییرات آن دارای یک برجک بزرگتر جهت نصب سیستم سلاح قویتری بود که در این نسخه یک قبضه توپ 20 میلیمتری  اتو کانون بعنوان سلاح اصلی نصب شده بود همچنین دارای دو قبضه مسلسل 8 میلیمتری یکی بسمت عقب و یکی بسمت جلو بود و یک مسلسل هم محور با توپ اصلی هم در برجک نصب شده بود بود

نسخه پانزراسپاگیون

نسخه در خدمت ارتش المان که تحت مجوز در المان بصورت بومی تولید شد و در کل  تفاوت خیلی زیادی با نسخه های  در خدمت ایتالیا نداشد

نسخه AB-43

نسخه زره کوب خودرو که از یک موتور بهینه شده بهره میبرد که از قدرت بیشتری برخوردار بود و یک برجک بزرگتر روی ان نصب شده بود تا بتوانند یک توپ ضد زره 47 میلیمتری را روی آن نصب کنند

این توپ در واقع سلاح اصلی تانکها بود ولی ایتالیا قصد داشت از این توپ روی خودرو بهره ببرد ولی این نسخه مقارن با قرارداد ترک مخاصمه ایتالیا شد و تولید آن لغو گردید