هوا و فضا

راکت فضایی آنگارا

راکت فضایی آنگارا

راکت فضایی آنگارا

محمد جواد عسکرپور

آنگارا یک خانواده از راکت های فضایی ساخته روسیه است که در مرکز تحقیقات و توسعه راکتی مسکو ساخته میشود این راکت از نوع سوخت مایع سه مرحله ای بوده و قرار است در کنار سایوز جایگزین پروتن شود این راکت میتواند بین ۳.۸ تن تا ۲۴.۵ تن بار را به مدار پایینی زمین برساند
بعد از فروپاشی شوروی بعضی از کمپانی های هوافضایی در خارج از خاک روسیه افتادند مثل کمپانی YUZHNOYE که بعد از سقوط شوروی در اوکراین بود و این کمپانی در زمان حیات شوروی برای این کشور موشک بالستیک میساخت و همچنین بعد از سقوط شوروی پایگاه فضایی بایکونور که پایگاه فضایی اصلی روس ها بود بعد از فروپاشی در خاک قزاقستان بود (این پایگاه تا سال ۲۰۵۰ در اجاره روس هاست) در نهایت در سال ۱۹۹۲ تصمیم گرفته شد تا راکت آنگارا ساخته شود تا این رتکت به طور کامل جایگزین راکت هایی شود که امروزه دیگر کمپانی های سازنده آن در خارج از روسیه قرار داشتند در ادامه تصمیم گرفته شد تا راکت بتواند از سایت لانچ موشک ZENIT در پایگاه فضایی plesetsk لانچ شود و راکت جدید میبایستی بتواند از همین پایگاه با محموله ماهواره های نظامی به فضا لانچ شود در حالی که راکت پروتن از این پایگاه قابل لانچ نبود .در سال ۱۹۹۴ کمپانی های زیادی طرح هایی برای راکت جدید ارائه دادند ولی در نهایت شرکت توسعه راکت های فضایی مسکو که خود سازنده راکت پروتن بود برنده مناقصه شد .
شرکت توسعه راکتی مسکو که با نام khrunichev شناخته میشود در طرح های اولیه از موتور راکتی سوخت مایع RD-170 در مرحله اول بهره برد ودر مرحله دوم هم از هیدروژن مایع به عنوان سوخت استفاده میشد در سال ۱۹۹۷ طرح سوخت هیدروژن مایع برای استیج دوم رها شد و موتور RD-191 هم با موتور RD170 جایگزین شد که این موتور راکتی دارای یک اتاقک احتراق بود در حالی که موتور راکتی RD170 دارای چهار کوره اتاقک احتراق بود .قرار شد در ادامه راکتی که شرکت khrunichev طراحی میکند هم به عنوان موشک بالستیک قاره پیما و هم راکت حامل محموله های فضایی قابل استفاده باشد و از پایگاه فضایی plesetsk قابل لانچ باشد و این راکت جدید نیاز به ساخت سایت لانچ جدید را ایجاد کرد .
در سال ۲۰۰۴ پروژه ساخت آنگارا شکل گرفت و در سال ۲۰۰۸ شرکت NPO که سازنده موتور های راکتی این موشک بود اعلام کرد که موتور ها کاملا آماده اند و آماده تحویل هستند و در ژانویه سال ۲۰۰۹ اولین مرحله راکت آماده شد و به شرکت khrunichev تحویل شد و رییس این شرکت اعلام کرد که در سال ۲۰۱۳ اولین لانچ راکت آنگارا صورت خواهد گرفت و در سال ۲۰۱۳ اولین راکت آنگارا به پایگاه plesetsk منتقل شد و در نهایت در دسامبر سال ۲۰۱۴ اولین راکت Angara A5 از پایگاه فضایی plesrtsk به مدار زمین لانچ شد
مرحله اول
مرحله اول راکت آنگارا را اصطلاحا URM1 مینامند که این مرحله دارای یک موتور راکتی سوخت مایع RD191 است که از اکسیژن مایع به عنوان اکسید کننده و از PR-1 به عنوان سوخت استفاده میکند
موتور راکتی RD191 در اصل نسخه مشتق شده موتور راکتی RD170 است که RD170 دارای اتاقک احتراق با چهار کوره است در حالی که RD191 دارای اتاقک احتراق با یک کوره است و موتور های راکتی RD170 بر روی راکت انرجیا هم نصب شده بودند و موتور راکتی RD171 که دارای اتاقک احتراق با چهار کوره است و برای راکت ZENIT استفاده میشود هم از همین RD170 مشتق شده و در ادامه موتور راکتی RD1۸۰ که راکت های آمریکایی ULA و ATLAS از آن استفاده میکنند هم از همین RD170 مشتق شده و در نهایت موتور راکتی RD193 که جایگزین موتور راکتی nk33 که متعلق به مرحله اول سایوز شد هم از همان RD170 مشتق شده بودند .
موتور RD191 میتواند تراست را تا حداقل ۳۰ درصد توان کاهش دهد در مرحله اول راکت مخزن اکسژن مایع بالاتر و مخزن نفت سفید پایین تر قرار میگیرد
مرحله دوم
مرحله دوم راکت آنگارا که با نام URM2 نیز شناخته میشود از موتور راکتی RD-0124A بهره میبرد که این موتور هم از اکسیژن مایع به عنوان اکسید کننده و از نفت سفید به عنوان سوخت استفاده میکند از نسخه ای از همین موتور راکتی RD-0124 در راکت فضایی سایوز ۲ استفاده میشود
مرحله بالایی
نسخه های ۱و۲ از آنگارا این مرحله را حمل نمی کنند تنها مدل A5 آنگارا که ماموریتش رساندن محموله به مدار GTO است از مرحله BRIZ که این مرحله در راکت پروتن هم استفاده میشود بهره میبرد این مرحله از یک موتور راکتی S5.98M بهره میبرد که از مایعات N2O4 و UDMH به عنوان سوخت و اکسید کننده استفاده میکند.

مدل ها
Angara 1.2
آنگارا ۱.۲ کوچکترین نسخه آنگارا است که در دست توسعه است این نسخه میتواند تا ۳.۸ تن محموله را به مدار ۲۰۰ کیلومتری زمین برساند
Angara 1.2PP
این نسخه اولین پرواز خود را در سال ۲۰۱۴ انجام داده است و در این ماموریت تا ۱۴۳۰ کیلوگرم بار را حمل کرد وزن این نسخه به ۱۷۱ تن میرسد و قطر مرحله دوم آن به ۳.۶ متر میرسد و اولین لانچ این نسخه به مدار زمین در دسامبر ۲۰۱۴ اتفاق افتاد
Angara A5
این نسخه نسخه سنگین راکت آنگارا است که دارای یک مرحله اول و چهار بوستر کمکی است و مرحله دوم آن به ۳.۶ متر میرسد این نسخه تا ۲۴.۵ تن بار را به مدار ۲۰۰ کیلومتری زمین میرساند این نسخه میتواند تا ۵.۴ تن بار را به مدار GTO برساند
در آنگارا A5 چهار بوستر مرحله اول حدود ۲۴۱ ثانیه کار میکنند و بعد جدا میشوند و حداقل تراست برای آنگارا ۳۰ درصد است .
Angar1.1
این نسخه کوچکتر است و تا دو تن محموله را حمل میکند این نسخه به علت اینکه توانایی حمل محموله به اندازه سایوز را داشت لغو شد
Angara A3
این نسخه دارای یک مرحله اول و دو بوستر کمکی است و مرحله دوم آن به ۳.۶ متر میرسد و مرحله های بالایی آن از هیدروژن مایع استفاده میکند مرحله ای از این راکت که با هیدروژن کار میکند را RCAF می گویند که از آنگارا A5 کوچکتر است .این نسخه میتواند جایگزین ZENIT شود
Angara A5P
شرکت khurnichev نسخه ای از راکت آنگارا ارائه داده است که این نسخه میتواند یک فضاپیمای سرنشین دار به وزن ۱۸ تن را حمل کند این نسخه از ۴ بوستر کمکی کمک میگیرد که این بوستر ها به مرحله اول متصل شده اند
Angara A5V
این نسخه امروزه در حد یک پروپازال است که نسخه ای سنگین تر است که میتواند تا ۳۵ تن بار را در مدار ۲۰۰ کیلومتری زمین قرار دهد و یا ۱۲.۵ تن بار را در مدار GTO قرار دهد امروزه هیچ برنامه ای برای توسعه این مدل که دارای مرحله اول بزرگتر است وجود ندارد و این نسخه به سایت لانچ جدیدی نیاز دارد
Angara 100
این نسخه در سال ۲۰۰۵ پروپازال آن ارائه شد که یک راکت فضایی سنگین است که برای ناسا ارائه شده و این نسخه در مرحله اول از موتور راکتی RD180 و در بوستر های کمکی از موتور راکتی RD170 بهره میبرد و مرحله های بالایی آن از موتور راکتی RD0120 بهره میبرد .

نوشته های مشابه

همچنین ببینید

بستن
دکمه بازگشت به بالا
بستن
بستن