بمب افکن هاجنگ جهانی دوم

بمب افکن بی 17 فلایینگ فورترس

بمب افکن بی 17 فلایینگ فورترس

بمب افکن بی 17 فلایینگ فورترس

ویلیام بوئینگ در سال 1916 شرکت هواپیما سازی بوئینگ را تاسیس کرد که امروزه  ان را مشهور ترین شرکت  هواپیمای جهان دانست  که تغریبا همه اسم ان را شنیده اند

با وجود این شرکت بوئینگ در دهه 1920 تنها در بخش غیر نظامی که البته هدف تاسیس شرکت بود فعالیت  داشت. امریکا در صلح بود و سیاست مداران ان چندان  مشتاق  جنگ نبودند از این رو بودجه زیادی در اختیار ارتش نبود. اولین فعالیت بوئینگ در زمینه نظامی به طرح بمب افکن وای بی 9 بر میگردد. این بمب افکن  دو  موتوره  با چرخ های جمع شونده بود که بر اساس یک طرح غیر نظامی  بوئینگ  با نام مدل 200 ساخته شده بود. تنها چند فروند از هر دو نمونه ساخته شده و نسخه بمب افکن وای بی9 به نفع بمب افکن بی10 ساخت لاکهید کنار رفت

ولی طرح وای بی 9 منجر به توسعه طرح دو  موتوره ای با نام  مدل 247 شد که یک طرح دو موتوره با چرخ های جمع شونده بود  و 75 فروند ان به عنوان هواپیما مسافربری ساخته شد. این طرح تمام فلزی با دو موتور شعاع ساخت پرات اندوویتنی   یک تجربه عالی برای بوئینگ بود تا به سوی  هواپیماهای بزرگتر پیش برود.

  بوئینگ 247 اولین طرح نظامی بوئینگ بود که وارد  خدمت ارتش شد و طی جنگ جهانی دوم به عنوانی یک  هواپیمای حمل و نقل برای ارتش  خدمت کرد

در سال 1934 بوئینگ یک پیشنهاد  از سوی  ارتش برای ساخت یک  بمب افکن دوربرد با توان حمل یک تن بمب در برد 8000 کیلومتری دریافت کرد. چنین بردی در ان زمان  در هیچ هواپیما  دید نشده بود. ولی در ان زمان میان دو جنگ دولت امریکا بسیار  صلح طلب بود و در بوئینگ بسیاری می دانستند چنین طرحی حتی اگر هم ساخته شود تولید نمی شود ولی در نهایت بوئینگ چند ماه بعد طرحی با نام ایکس بی 15 را به ارتش پیشنهاد داد که با طول 26 متر و چهار موتور بزرگترین هواپیما بود که امریکا تا ان دوران ساخته بود

ایکس بی 15 در سال 1937 پرواز کرد و با چهار موتور پیستونی خود که هر یک 1000 اسب بخار قدرت فراهم می کرد و شش مسلسل   دفاعی یک قول بی شاخ دم در زمان خود بود که توان رسیدن به سرعت 315 کیلومتر بر ساعت بود و می توانست  8200 کیلومتر را طی کند.با وجود این تنها یک فروند از این هواپیما ساخته شد

تنها یک فروند ایکس بی 15 ساخته شد که روزگاری بزرگترین هواپیمای زمان خود دست کم در امریکا بود
تنها یک فروند ایکس بی 15 ساخته شد که روزگاری بزرگترین هواپیمای زمان خود دست کم در امریکا بود

زمانی که بوئینگ روی طرح ایکس بی 15 کار میکرد ،  ارتش در سال 1934 از بوئینگ بار دیگر خواست روی یک بمب افکن متوسط  با توان   یک مداومت  پرواز ده ساعته بود.  بوئینگ به سرعت با تغییر ایکس بی 15 دست به توسعه  طرحی با نام بوئینگ  299  زد که ان نیز یک طرح چهار موتوره بود

بوئینگ 299 یک هواپیما تمام فلزی دو باله با چرخ های جمع شونده بود که بال  در میانه بدنه قرار داشت. در زیر هر بال   یک چرخ جمع شونده قرار داشت و در عقب نیز یک چرخ کوچک  در زیر  دم . هواپیما دارای چهار موتور پیستونی  نه سیلندر  پرات اندو ویتنی ار 1690 هر یک با توان 750 اسب بخار بود که هر کدام  دارای  یک ملخ سه تیغه  بود  . هواپیما دارای  طول 20 متر و دهنه بال 31 متر بود  که عملا 6 متر از ایکس بی 15  طرح قبلی بوئینگ کوچکتر بود(ایکس بی 15 تنها یک  نمایش برای شوروی بود که قدرت امریکا در ساختی یک هواپیمای  بزرگ را به نمایش بگذارد)

هواپیما دارای  چند مسلسل دفاعی بود  که شامل  یک مسلسل  7.62 م م در  دماغه شیشه ای در جلوی هواپیما ، یکی مسلسل 7.62  م م  رو بدنه، دو مسلسل  12.7 م م در دو طرف بدنه  و یک مسلسل 7.62 م م  در زیر بدنه بود. مسلسل 7.62 م م  از نوع برونینگ 1919  با توان اتش 600 گلوله بر دقیقه بود و مسلسل 12.7 م م از نوع مسلسل برونینگ ام2 با سرعت اتش 850 گلوله بر دقیقه بود.پنجره های مسلسل بر روی بدنه و دو طرف به شکل پنجره ای شیشه ای محدب بود  و هواپیما  در زیر بدنه دارای صفحه های  زره بود. خلبان و کمک خلبان در یک کابین کنار هم  در بالای  بدنه  قرار داشتند که با چند پله به بدنه راه داشت  و در میانه بدنه محفظه بمب با توان حمل 2.1 کیلوگرم بود . در جلو و عقب محفظه بمب ،  محل قرار گیری خدمه مانند مسلسل چیها ، کاربر رادیو، مهندس پرواز  و ناوبر بمب انداز بود که برای دستراسی  به جلو و عقب بمب افکن  از طریق یک لوله باریک  سینه خیز از بالای سر محفظه بمب حرکت میکردند.

بوئینگ299
بوئینگ299

بوئینگ299 در 28 جولای سال  1935 در سیاتل پرواز کرد  و در ازمایشات به سرعت متوسط 235 کیلومتر بر ساعت رسید اگرچه بیشترین سرعت به بالای 410 کیلومتر بر ساعت بود.  با وجود این برای ورود به خدمت همچنان راه زیادی   باقی مانده بود. بوئینگ 299 دو رقیب دیگر داشت یکی ساخت داگلاس و دیگری لاکهید . جالب اینکه  بوئینگ299 با قیمت هر فروند دویست هزار دلار دو برابر رقیبان ،  قیمت داشت

 متاسفانه  تنها نسخه بوئینگ299  در 30 اکتبر سال 1935 در هنگام برخاستن سقوط کرد که خلبان ان کشته شد. دلیل سقوط در ترک در بخش میانه بدنه بود. قیمت بالا و در نهایت این  حادثه باعث شد  تا نیروی هوایی طرح داگلاس بی 18 را انتخاب کند که یک طرح دو موتوره با یک سوم قیمت طرح بوئینگ  بود و البته نصف ان نیز  کارایی نداشت

با وجود این یک سال بعد  ارتش  امریکا متوجه شد که طرح بی 18 داگلاس واقعا  یک طرح پیشرفته نیست و خواهان ساخت 13 پیش نمونه از بوئینگ299 برای تست با نام YB-17 شد

وای بی -17 تفاوت چندانی  با بوئینگ299 داشت اگرچه بال های کشیده تر داشت و شکل چرخ ها  فرود نیز فرق کرده بود ولی بزرگترین تفاوت ان  داشتن چهار موتور پرات اندوئیتنی ار 1820 بود. این موتور های نه سیلندر دارای  قدرت 950 اسب بخار بودند که 200 اسب بخار در هر موتور بیشتر    از موتور بوئینگ299 نیرو تولید میکرد

این نسخه در ژانویه سال 1937 پرواز کرد و بعد از ازمایشات در یک اسکادران جدید در  هوانیروز  ارتش امریکا به خدمت گرفته شد.در اواخر سال 1937 در بالای  هر موتور یک توربو شارژ نصب شد  که باعث افزایش سرعت از 412 کیلومتر  بر ساعت به 500 کیلومتر بر ساعت شد. بعد از پایان ازمون وای بی 17 نیروی هوایی تصمیم به  خرید 39 فروند بی 17 بی  به عنوان اولین نسخه  تولید انبوه بی 17 شد. به بمب افکن جدید لقب فلایینگ فورترس یا دژ پرنده داده شد

بی 17 بی

اولین  پرواز بی17 بی در 27 ژوئن سال 1939 انجام شد و در اواخر همان سال تحویل 39 فروند اغاز شد و تا مارس سال بعد تمام 39 فروند ساخته شد. بی 17 بی دارای دماغه شیشه ای متفاوت تری بود   ولی شکل کلی حف شده بود

این نسخه دارای چهار موتور پرات اندوتین ار 1820-51 با توان 1200 اسب بخار بود

ناوبر از پشت کابین خلبان در این مدل به بینی شیشه ای منتقل شد و از یک سامانه بمب باران پیشرفته شامل یک مسافت یاب رادیویی برای اندازه گرفتن فاصله تا زمین  برخورد دار بود. سایت پرتاب بمب با در نظر گرفتن ارتفاع و سرعت و زاویه پرواز و وزن بمب دست به پرتاب بمب می زد و تا مدتها محرمانه بود . از نظر مسلسل های دفاعی با نسخه بوئینگ299 فرق نداشت  و  در محفظه میانی  بمب که در واقع در مرکز بدنه و میانه دو بال نصب شده بود میتواند تا چهار بمب 500 کیلوگرکی و یا  12 بمب 250 کیلوگرمی را حمل کند.

بی17 سی

این نسخه  همزمان به نسخه بی تولید شد و دارای  موتور پرتوانتر ار1820-65 بود که 1220 اسب بخار قدرت فراهم  میکرد  .  از انجایی که انگلستان درگیر در جنگ بود خواهان  دریافت این نمونه بود ، 22 فروند  برای انگلستان ساخته شد که تمامی مسلسل های  ان با مسلسل ویکرز انگلیسی با کالیبر 7.7 م م جایگزین شد  و همچنین  این نسخه دارای دو مسلسل  در جلو دماغه بود. انگلیسیها  از ازمایشات خود متوجه شد ب 17 سی با کمک مسلسل هایش به خوبی میتواند از خود دفاع کند. 39 فروند از این مدل ساخته شد که22 فروند به انگلستان داده شد و بعد ها مابقی به بی17 دی ارتقا یافتد که انها نیز بعدها به انگلستان داده شدند

بی 17 سی نیروی هوایی انگلستان.. برامدگی زیر بدنه محل قرار گیری مسلسل است.. همچنین روی بدنه پنجره قرار گیری مسلسل مشخص است
بی 17 سی نیروی هوایی انگلستان.. برامدگی زیر بدنه محل قرار گیری مسلسل است.. همچنین روی بدنه پنجره قرار گیری مسلسل مشخص است

ب17 دی

 این نسخه مشابه بی 17 سی بود فقط دارای فلاپ های بزرگتر بود سیم کشی  برق ان تغییراتی به خود دید  و همچنین یک  مسلسل  7.62 م م زیر بدنه با دو مسلسل 12.7 م م تعویض شد و مسلسل روی بدنه نیز جای خود را به دو مسلسل 12.8 م م داد  و در جلوی  دماغه با اضافه شدن یک مسلسل 7.62 م م دیگر  تعداد مسلسل های به دو عدد رسید. از این رو نسخه دی دارای شش مسلسل 12.7 م م(یکی در هر طرف ، دو بالا و دو تا پایین) و دو مسلسل 7.62 م م در جلو بود.42 فروند از این نسخه ساخته شدو 18 فروند ب17 سی نیز به این نسخه  ارتقا یافتند

بی 17 دی
بی 17 دی

ب17 اولین بار  در 14 اوریل سال 1941 وارد خدمت نیروی هوایی سلطنتی  شد که اولین کاربر بی17 در شرایط رزمی بود.ب17  طی چند ماه ارتقائاتی در انگلستان برای هماهنگی با انها به خود دیدند که شامل  نصب مسلسل 7.7 م م ویکرز به جای مسلسل 7.62 م م معمولی، نصب سامانه پرتاب بمب اسپیری مارک01 به جای سامانه پرتاب بمب امریکایی نوردن که هنوز محرمانه بود و امریکا به انگلستان تحویل نداده بود

با شروع انجام عملیات در بهار سال 1941 مشکلات مشخص بود. دریچه های دو طرف مسلسل  دفاعی ب17 قابل بسته شدن نبود ازاین رو پرواز در ارتفاع 6100 متری بدون تجهیز  خدمه برای لباس  گرم ممکن نبود. اصلا در ان ارتفاع با پنچرهای باز ماموریت ممکن نبود  و خدمه  نمی توانستند  روی کار خود تمرکز کنند.

 در تابستان از دید مقامات  باید وضعیت بهتر میشد زیرا هوا گرمتر بود ولی باز سرما مشکل ساز بود از این رو ارتفاع بمب باران به زیر 4100 متر کاهش یافت و این به معنی رهگیری بهتر توسط میشراسمیت  109 المانها به عنوان  خط دفاع اول بود .

در کل نیروی هوایی سلطنتی نتیجه گرفت  ، سلاح های دفاعی بی17 کم   و تاکتیک بمباران در ارتفاع بالا نیز مشکلات زیادی دارد  زیرا دقت بمب باران کم بود باید صدها بمب رها میشد تا یک هدف نابود میشد. از این رو نیروی هوایی انگلستان از بی17 دل برید  و به سراغ طرح های داخلی رفت ولی  در ارتش  امریکا فرمانده ای جدید بمب  باران راهبردی تاسیس شد که روی بی17 حساب زیادی باز کرده بود

نیروی هوایی انگلستان عیوب بی17 را دید و ان را گذارش داد. البته انها کمتر از 25 فروند ب17 سی و دی داشتند که همین میزان نیز برای ازمون عملکرد کافی است . بوئینگ به سرعت دست بهبود عملکرد ب17 دی زد و در تابستان سال 1940 اگرچه هنوز امریکا وارد جنگ نشده بود ولی تهدید  جنگ انقدر بالا بود که  ارتش امریکا  دست بهه سفارش 277 فروند  نسخه جدید بی17 با نام بی17 ایی زد(B-17E)

بی17 ایی یک طرح اصلاح شده بود . یکی از مشکلات نسخه های قبلی بی17 نداشتن  مسلسل در ناحیه عقب(دم) بود و این بسیار مسخره بود زیرا بهترین  روش شکار یک بمب افکن حمله از عقب بود از این رو بخش زیرین  سکان عمودی بزرگتر شد و یک اتاق  برای جا دادن یک توپچی  با  دو مسلسل 12.7 م م تعبیه شد. بدنه 1.8 متر کشیده تر شده بود و توپچی عقب زانو  میزد و از دو مسلسل 12.7 م م که به یک ماشه  وصل  بودند استفاده میکرد

همچنین  دو پنجره که  در قسمت عقب مسلسل چی ها به دو طرف شلیک میکردند    تغییر کرد  و از شکل یک پنچره  شیشه ای محدبی  به دو پنجره ساده مربعی شکل  در امدند که لوله مسلسل از ان بیرون بود. همچنین  در زیر بدنه  جایگاه مسلسل چی برداشته شد  و یک برجک کنترل از را دور که توسط توپچی با یک پیرسکوپ نشان گیری می شد و دارای   همان دو مسلسل 12.7 م م بود  نصب شد. همچنین بر روی بدنه نیز دو مسلسل 12.7 م م درون یک برجک قرار گرفت  . تا پیش از ان دو مسلسل روی سقف از  پنچره ای   روی سقف شلیک میشد که دید کمی داشت. این برجک پست کابین خلبان نصب شد.  و ولی دیگر جنگ افزار های  تغییر نکرده بود . این نسخه می توانست  به بیشترین سرعت 512 کیلومتر بر ساعت دست یابد

در ازمایشان برخی مشکلات  مشخص شد. برجک کنترل از راه دور زیر بدنه اصلا قابل استفاده نبود و رهگیر و کشف یک جنگنده توسط پیرسکوپ  اصلا ممکن بنود  از این رو برجک تغییر کرد . در برجک جدید  یک نفر  درون برجک قرار می گرفت  در حالی که دو مسلسل  بین دو پای او قرار داشت و می توانست   از بین دو پایی خود هدف را ببیند و به طرف انها شلیک کند.  برجک بالا و پایین بدنه قابل پوشش 360 درجه را داشتند

بی 17 ایی. به خوبی برجک مسلسل 12.7 م م در زیر بدنه و روی بدنه که در این مدل نصب شد قابل دیدن است
بی 17 ایی. به خوبی برجک مسلسل 12.7 م م در زیر بدنه و روی بدنه که در این مدل نصب شد قابل دیدن است

 هنگامی که در دسامبر سال 1941 امریکا در پل هارببر مورد هدف ژاپنی ها قرار گرفتند،12 بی17سی و دی در انجا بود که نابود شد و چند ماه بعد زمانی که ژانیها به فیلیپین  که تحت کنترل امریکا بود حمله کردند 14 فروند   بی17 دیگر نابود شد. تا  پایان سال فیلیپن دست ژاپنی ها افتاد و بی17 که باقی مانده بودند به استرالیا  گریختند. چند ماه بعد بی17 ایی از راه رسید اگرچه سیستم دفاعی ان بسیار موثر بود ولی به زودی مشخص شد که زیر هواپیما   ضعیف ترین قسمت است  زیرا عملا  برجک کنترل از راه دور اصلا موثر نبود و تجربه اولیه در جنوب شرق اسیا با ژاپنی ها  باعث نصب برجک جدید شد

512 فروند بی17 ایی ساخته شد که تا ان زمان بیشترین نسخه تولید  این بمب افکن بود برخی از انها با 38 صندلی تجهیز شد و برای حمل فرماندهان ارتش استفاده شد.

46 فروند از این تعداد به نیروی هوایی انگلستان داده شد. با وجود افزایش توان دفاعی این مدل ولی انگلیسها چندان از این نسخه نیزخوششان نیامد برای نمنه  برجک  نصب شده در انتهای هواپیما   را بی فایده می دانستند  که غیر عادلانه بود. مشکل این بود که این بمب افکن در انگلستان مجهز به دو مسلسل 7.7 م م به جای دو مسلسل سنگین 12.7 م م شد که بردش اتش  محدود تر و همچنین قدرت اثر پذیری  کمتر داست  از این رو انگلیسیها برجک دم را کارا   نمی دانستند. در نهایت در حالی که برای  بمب باران استراتژیک انگلیسها از بمب افکن چهار موتوره لانکاستر  استفاده میکردند از بی17 ایی برای  گشت  دریایی استفاده میشد

برجک مسلسل زیر بدنه
برجک مسلسل زیر بدنه

بی 17 اف

نسخه ارتقا یافته بی17 ایی بود که در اوریل سال 1942 وارد خط تولید شد. این نسخه یک مخزن سوخت 4165 لیتری بیشتر داشت و برد ان به 6800 کیلومتر بدون سلاح رسیده بود و با 3 تن سلاح میتواند به برد 2700 کیلومتر دست یابد. همچنین  دارای  ارابه  فرود قویتر بود و  1.8 تن مهمات بیشتری را حمل میکرد که از 2.1 تن در نسخه  قبلی  در این مدل  به  نزدیک چهار تن بمب رسیده بود . همچنین این نسخه میتواند تا چهار بمب یک تنی  و یا 20 بمب 225 کیلوگرمی را حمل کند. البته بی 17 اف میتوانست تا 9 تن بمب در زیر بال حمل کند ولی هرگز چنین چیزی مشاهده نشده. تسلیحات  دفاعی فرق زیادی نکرده  و تنها  این نسخه مجهز به دو پنچره کوچک در دو طرف  دماغه شد که از هر کدام از انها نیز یک مسلسل 12.7 م م بیرون امده بود. این نسخهدر برخی نسخه های تولید دارای  موتور ار 1820-97 بود

مسلسل 12.7 م م کنار دماغه که در این مدل نصب شده به خوبی قابل دیدن است
مسلسل 12.7 م م کنار دماغه که در این مدل نصب شده به خوبی قابل دیدن است

چند هزار  فروند ب17 اف ساخته شد زیرا اغاز تولید ب17 همزمان با ورود ارتش امریکا به جنگ جهانی دوم شد. این بمب فاکن ها از  انگلستان بر می خواستند و تا میانه را با اسپید فایرها اسکورت میشوند و مابقی راه تنها میرفتند و  خدمه به مسلسل ها از خود دفاع می کردند . با وجود اینکه همواره اینچنین تصور میشود که انها کاملا بی دفاع بودند ولی یک بی17 اف توسط 10   مسلسل 12.7 م م  و دو مسلسل 7.62 م م دفاع میشد و نزدیک  شدن به ان کار اسانی نبود. در حملات هوایی بی17 بیشتر صدمه میدیدند  تا اینکه سرنگون شود. برای نمونه در 17 اوریل سال 1943 از 116 فروند ب17 که برای بمب باران  به برمن المان اعضام شدند 16 فروند سرنگون شدند و 48 فروند صدمه دیدند. واقعیت این بود که برخورد چند گلوله یک شکاری المانی انها  را سرنگون نمیکرد  زیرا ب17 زره زیادی  داشت   و از طرفی بزرگ بود و بدون مهمات می توانست  با دو موتور پرواز کند(البته به شرطی  اینکه اتش نگیرد). ولی از انجای که هر ب17 ده خدمه داشت سرنگونی ان سر صدای زیادی به پا میکرد.  به صورت متوسط در هر سه  پرواز خدمه بمب افکن یک شکاری را سرنگون میکردند ولی واقعیت  این بود که مسلسل 12.7 م م بیشتر برای دور  نگهداشتن بود زیرا خلبانان  شکاری المانی زمانی که به یک دسته بزرگ بی17 حمله میکردند می دانستند  که همکنون صدها مسلسل در حال اتش به طرف انها است انها تلاش  در شلیک از فاصله دور بودند که کارا نبود. در نهایت  داستان تنهایی ب17ی ها تا پایان سال 1943 و ورود ماستانگ برطرف شد(برای اشنایی با پی 51 ماستانک اینجا را کلیک کنید)

در افریقا  دست به بمب باران نیروی های المانی و ایتالیایی  زد و زمانی که متفقین در سیسیل نیروی پیاده کردند و بعد از ان ایتالیا را گرفتند از این کشور در بمب باران نیروی های المانی در المان و فرانسه پرواز میکرد . البته در ایتالیا بی24 دیگر بمب افکن چهار موتره ساخت امریکا نیز حضور داشت و علیرقم برد و توان حمل  بمب بیشتر ولی خدمه بی17 را ترجیه میدادند زیرا این بمب افکن  در برابر حملات دشمن مقاومت بیشتری داشت

همچنین بعد از باز پس گیری سنگاپور بی 17اف  از این جزیره دست به پرواز علیه برخی مناطق تحت کنترل چین زدند و همچنین از هند و بخش های اشغال نشده چین ، ولی برد کمتر از این بود که بتواند خاک  ژاپن را هدف قرار دهد اگرچه در نهایت با کاهش میزان بمب قابل حمل به این هدف نیز دست یافت ولی این وظیفه بی 29 بود(برای اشنایی با بی 29 اینجا را کلیک کنید)

در مجوع 3405 فروند بی 17 اف  ساخته شد که به دلیل نیاز شدید به تولید سریع از این میان 2300 فروند در بوئینگ،500 فروند در لاکهید و 605 فروند در داگلاس ساخته  شدند

بی 17 اف
بی 17 اف

بی 17 جی(B-17G)

این نسخه مشابه بی 17 اف است ولی دارای یک برجک چرخان  در زیر دماغه مجهز به دو مسلسل 12.7 م م بود. در واقع  دو مسلسل متوسط 7.62 م م در دماغه برداشته شد و  دو مسلسل 12.7 م م درون یک برجک زیر دماغه نصب  شد که می توانست  دو طرف را نیز پوشش دهد. بدین  سان یک ب17 جی  دارای  12 مسلسل 12.7 م م بود که شامل   دو مسلسل در جلو، دو مسلسل  هر یک از یک سمت در کنار  دماغه ، دو مسلسل در زیر بدنه، دو مسلسل روی بدنه، یک مسلسل در انتهای بدنه در هر سمت  بدنه و یک  مسلسل داشت که تمامی جهات پوشش مناسب داشت

این نسخه توان حمل 4.2 تن بمب را داشت و می توانست  با سرعت 475 کیلومتر بر ساعت پرواز کند و بیشترین برد ان با 12 بمب 225 کیلوگرمی به 3219 کیلومتر می رسید

در تصویر دماغه B-17G را میتوانید ببینید که دارای یک برجک با دو مسلسل 12.7 م م است
در تصویر دماغه B-17G را میتوانید ببینید که دارای یک برجک با دو مسلسل 12.7 م م است

این نسخه  از سال 1943 تولید شد و اولین حمله ان با 235 فروند در  22 ژوئن سال 1943 به کارخانه لاستیک سازی در روهر انجام شد و در اوت یک حمله 147 فروند و بعد 230 فرود بر ضد کارخانه هواپیما  سازی میشر اسمیت در گنسبورگ انجام شد  که البته  در این دو موج حمله 60 بی17 از دست رفت و 50 فروند صدمه دیدند اگرچه توپچی  25 شکاری را به زیر کشیدند . ولی  بدترین روز 14 اکتبر سال 1943 بود که 291  بی 17 برای بمب باران  یک شهرک صنعتی  در شمال المان اعزام  شدند  که در اوج توان هوایی المانها در ان دوران طی یک روز 141 بمب افکن از دست رفت و به پنجشنبه  سیاه معروف  شد.  به صورت متوسط در میانه سال 1943  یک بی 17 بعد از 11 پرواز سرنگون میشد . این اخرین باری بود که بی 17 تنهایی وارد اسمان المان شد و بعد ان ماستانگ برای اسکورت ان وارد  میدان شد

در سپتامبر 1943 در یک حمله دیگر 338 فروند بی17 جی به چند کارخانه  در اشتوتگارد حمله کردند که 30 بمب افکن از دست رفت ولی کارخانه ها نابود شدند. این حمله موفق بود زیرا نصبت  به خسارت و میزان بی17 از دست رفت تاثیر بالای داشت. با وجود این از انجایی که حمله در روز  روشن تلفات بالای ایجاد می کرد  انگلستان سامانه های ناوبری شبانه  ای را روی بی 17 برای بمب باران هوایی نصب کردند تا در شب در ایمنی بیشتری حملات انجام شود. ازجمله این سامانه ها یک رادار تعقیب عوارض زمین  برای پرواز شبانه و یا یک سامانه ناوبیر با نام “ابوا” که در واقع با تاباندن یک  موج رادیویی از خود انگلستان  بر فراز  هدف ، بمب افکن ها با کمک یک جهت یاب رادیویی  در یک خط مستقیم  تا هدف پیش می رفتند و این سیستم زمان پرتاب بمب را به انها می گفت

Boeing B-17G formation bomb drop. Closest aircraft (SO-H) is B-17G-70-DL (S/N 44-6898) of the 384th Bomb Group, 547th Bomb Squadron. (U.S. Air Force photo)

ورود ماستانگ  تاثیر فوق العاده ای در میدان گذاشت  . هر چه تعداد  ماستانگ های تحویلی بیشتر می شد بی17 بیشتری به ماموریت اعزام می شد . عملا در سال 1944 در روز  روشن متفقین بیش از 500 بی17 به المان می فرستاندند. برای نمونه در 20 تا 25 فوریه سال 1944 متفقین با کمک بی17 و ب24 خود بیش از 3800 پرواز انجام داد  که 230 بمب افکن را از دست  داد ولی عملا از انجایی که این حملات  5 روزه هدفش نابود کارخانه های  سازنده هواپیما در المان بود بسیار  موثر بود و از  ان روز این کارخانه های تنها با 23% توانشان  به تولید ادامه دادند. در این پنج روز تنها 23 ماستانگ از دست رفت. در میانه سال 1944 عمر هر بی 17 به صورت متوسط به 24 پرواز رسید

 در 6 مارس یک حمله بزرگ دیگر با 561 بی17 و249 فروند بی 24 انجام شد. این حمله یکی از بزرگترین حملات متفقین و یکی از موفق ترین انها بود(تا ان زمان ) زیرا با وجود اینکه برلین مورد حمله قرار گرفت ولی تنها 56 بمب افکن از دست رفت. در مه ان سال نیروی هوایی متفقین 9000 بمب افکن در اختیار داشتند  که تمرکز را روی منابع سوخت المانها گذاشتند. یک رشته  حملات عملا  تولیدات سوخت المان را به صفر رساند ونیروی هوایی المان دیگر به شدت دچار مشکل شده بود زیرا خلبانان کارکشته زیادی کشته شده بودند و برای اموزش خلبانان  جدید نیز سوخت کافی وجود نداشت.  با کاهش خلبانان  ممتاز  المانی و همچنین افزایش ماستانگ ها  عمر  هر بی 17 به صورت متوسط به 35 پرواز رسید و  با شروع  سال 1945 نیروی هوای متفقین  در اماده ترین شرایط  خود،  دست به تاریخی ترین حملات هوایی زدند

برای نمونه در 22 فوریه سال 1945  ، 1411 فروند بمب افکن  تمامی مراکز مخابراتی المان های را در سرار کشور  انهم در ارتفاع پایین 3000 متری هدف قرار دادند . در 18 مارس یک حمله دیگر با 1327 بمب افکن انجام شد . برتری هوایی کاملا مطلق  بود اصلا این همه بمب افکن نیازی به اسکورت نداشتند زیرا اتش  مسلسل های انها انقدر پر حجم بود که تنها هشت بی17 انهم در حالی که در مقابل انها میشراسمیت 262 بود از دست رفت ولی در همان روز 16 بمب افکن  بر اثر اتش پدافند  سرنگون شد. سرانجام در 15 اوریل اخرین کارخانه مهمات  رایش که البته دیگر انبار مهمات بود توسط بی17 نابود شد  تا اخرین ماموریت بی 17 انجام شود(برای اشنایی با میشراسمیت 262 اینجا را کلیک کنید)

36-a-1280

بی17 جی پرتعداد ترین نسخه  بی 17 بود که از 12731 بی 17 تولیدی عدد 8680 فروند ان بی17 جی بود.نیروی هوایی المان بر روی زمین  برای نابودی بی 17 وابسته به توپ مشهور 88 م م بود. این توپ دارای  مهمات مجاورتی بود. تقریبا اکثر توپهای 88 م م چشمی عمل می کردند یعنی با تخمین  ارتفاع پروازی دسته بمب افکنها  گلوله گذار چاشنی مهمات را برای انفجار  در ارتفاع مشخص تنظیم میکرد و گلوله را شلیک میکرد. با وجود این اکثر بی17 بر اثر اتش هواپیماها دست کم تا قبل از میانه سال 1944 سرنگون می شدند  تا اتش پدافند زیرا معمولا نیاز به انفجار  و برخورد ترکش بسیار یک گلوله 88 م م برای سرنگونی یک دژ  مانند بی 17 بود.

در اسمان نیز اولین سد  در برابر بی 17 ، میشراسمیت  109  بود. در اوائل جنگ تا قبل از ورود ماستانگ خلبانان  میشراسمیت هر حرکتی در اسمان می زدند  ولی ورود ماستانک که سریعتر  و چالاکتر بود فرصت را از انها گرفت. ماستانگ ها  با مخازن سوخت خارجی زیر بال در کنار بی17 پرواز میکردند وقتی سر کله شکاری های المانی پیدا شد ماستانکها  مخازن را رها و با شکاری المانی درگیر می شدند. در اواخر   جنگ از جمله در سال 1945 انقدر تعداد بی 17 زیاد بود که شلیک فراوان مسلسل 12.7 م م خود سدی  ایجاد میکرد که حتی شکاری های المانی توان عبور از انها نداشت . جالب اینکه در گزارشات  در پایان جنگ نشان میداد دست کم 11% بمب افکنهای سرنگونی در سال 1945 به اتش مسلسل های 12.7 م م دیگر بمب افکنها سرنگون شدند .

نیروی هوایی المان تقریبا برای سرنگونی  بی 17 هر کاری کرد . حتی انها توپ 30 و یا 40 م م و حتی 75 م م روی شکاری های خود نصب کردند و از راکت های  هوا به هوای نیز بهره بردند

اینکه چقدر بی17 بر اثر اتش دشمن از دست رفته همیشه جای بحث بوده و است زیرا  تعدادی از ب17 به اتش  مسلسل های دفاعی و توپچی های  ناشی از دست رفتند برخی در پرواز های طولانی  بر اثر مشکلات فنی  ولی در منابع مختلف بین  2200 تا 4350 فروند ذکر شده است. در مجموع  دویست پنجاه هزار  نفر  در جنگ جهانی دوم با این بمب افکن پرواز کردند که 46000 نفر انها کشته و یا مجروح شدند

il_fullxfull.458197397_md6r

ب17 تا دو ماه بعد از تسلیم المان تولید شد. هنوز بیش از 7000 فروند ب17 موجود بود که اصلا به کار نمی امد  جنگ دیگر تمام  شده بود. به سرعت تعداد زیادی  تا سال  1947 به عنوان اهن قراضه   فروخته شدند و یا بازیابی شدند. تعداد انها افنقدر  بالا بود که امریکا اصلا  زحمت برگردانند اکثر انها را از اروپا به خود ندادند  همانجا  انها را اب کردند.تعداد نیز به عنوان هواپیما حمل و نقل  در بازار  غیر نظامی  و نظامی در امریکا و خارج امریکا فروخته   شد . برخی نیز تبدیل به هواپیمای  بدون سرنشین شدند و در تمرینات  و ازمایشات هدف قرار گرفتند و تعدادی نیز به رادار مجهز شدند و در نقش اواکس و یا گشت دریایی استفاده شدند. در نهایت تا سال 1949 تمامی بمب افکنها بی 17  در نقش  بمب افکن از خدمت خارج شدند  اگرچه تا پایان سال 1959 در نیروی دریایی در نقش  گشت دریایی و اواکس خدمت کرد

 شوروی ، کانادا و انگلستان از بی 17 در جنگ جهانی دوم استفاده کردند . بعد از اسرائیل نیز از بی 17 در بمب باران قاهره در نبرد سال 1948 و  1956 شرکت داشت  . ایران ، برزیل،دانمارک، کلمبیا، فراسنه ، ژاپن و هفت کشور نیز تا مدتی بی 17 را در نقش حمل و نقل در خدمت داشتند

بی 17 در بسیاری از کشورها بعد از جنگ جهانی دوم به خدمت گرفته شد

بی17 یک پرنده تریخ ساز بود. یک دژ مستحکم  برای متفقین که با  بمب باران خورد کننده  صنایع المان، جنگ را برای متفقین  برد. اگرچه همواره مردم  از رزم هوایی و هوایی و پیروزی های ماستانگ تاندربلت  و اسپید فایر می گویند   ولی  این خدمه شجاع بی 17 بودند که در بسیاری موارد بدون  پشتیبان شکاری ها   به دل دشمن می زدند و اهداف  خود را بمب باران کردند

Boeing_B-17G (1)

B-17G
B-17G

تعداد تولیدی

مدل 299 : 1 فروند

وای بی -17: 13 فروند

بی-17 بی:39 فروند

بی-17 سی: 38 فروند

بی-17 دی: 42 فروند

بی-17 ایی:512 فروند

بی -17 اف: 3405 فروند

بی-17 جی:8680 فروند

کل:12731 فروند

مشخصات فنی بی17 جی

طول: 22.66 متر

ارتفاع:5.82 متر

 دهنه بال:31.62 متر

وزن خالی:16391  کیلوگرم

بیشترین وزن برخاستن: 29700 کیلوگرم

موتور: چهار موتور پیستونی پرات اندویتنی ار 1820-97 با توان هر یک 1200 اسب بخار

بیشترین سرعت:462 کیلومتر بر ساعت

سرعت کروز:293 کیلومتر بر ساعت

برد: برد با 2.7 تن مهمات  3219 کیلومتر

ارتفاع پروازی:10850 متر بدون سلاح

ترجمه:عبدالحمید تارخ

منابع:

http://www.libertyfoundation.org/b17history.html

https://en.wikipedia.org/wiki/Boeing_B-17_Flying_Fortress

خط تولید بی 17
خط تولید بی 17

نوشته های مشابه

همچنین ببینید

بستن
دکمه بازگشت به بالا
بستن
بستن