بمب افکن ها

بمب افکن های با پیشرانه اتمی

بمب افکن های با پیشرانه اتمی

بمب افکن های با پیشرانه اتمی

محمد جواد عسگرپور

Tu-95LAL

توپولف ۹۵ ال ای ال یک فروند توپولف ۹۵ تغییر یافته برای آزمایشات اتمی بود که مشابه طرح NB-36H آمریکایی بود

این پرنده برای آزمایشاتی برای بررسی نتایج نصب کردن یک راکتور اتمی برای تهیه سوخت اتمی هواپیما و همچنین در زمینه عایق کاری راکتور در بدنه هواپیما از سال ۱۹۶۱ تا ۱۹۶۵ پرواز میکرد.

در طول جنگ سرد اتحاد شوروی طرح های آزمایشی برای نصب یک راکتور بر روی هواپیما را دنبال میکرد از مزایای این طرح این بود که برد هواپیما با تغزیه از راکتور اتمی عملا نامحدود میشد .

در اوت ۱۹۵۶ دولت اتحاد جماهیر سوسیالیستی شوروی درخواست یک هواپیما با سیستم سوخت راکتور اتمی را اعلام کرد، ولادیمیر میاشویچ و آندره توپولف مسئول سرپرستی تیم طراحی و نیکولای کوزنتسوو و آرخیب لیلکا مسئول طراحی موتور شدند و تصمیم بر این شد که در سیستم موتور اتمی از همان سیکل موتور جت و توربوپراپ استفاده شود .

توپلوف 95

سرپرست کل پروژه شرکت توپولف بود و با تحقیقاتی که درباره این پروژه انجام شد مسئولان شرکت توپولف اعلام کردند که با تکنولوژی موجود در آن زمان عملیاتی کردن چنین هواپیمایی دست کم ۲ دهه طول خواهد کشید و عملا هواپیمای اتمی تا اواخر دهه ۷۰ یا اوایل دهه ۸۰ آماده نخواهد شد هرچند به تیم دستور داده شد تا هرچه سریع تر پروژه را آماده کنند و در نهایت تصمیم گرفته شد که یک راکتور اتمی کوچک در یک توپولف ۹۵ جایگزاری شود که منجر به ساخت tu-95LAL شد ،راکتوری که در هواپیما استفاده شد راکتور VVRL-IOO بود.

برای اشنایی با توپلوف 95 اینجا را کلیک کنید

توپلوف 95 ال ای ال که قرار بود در خدمت توپلوف 119 نامیده شود

از سال ۱۹۶۱ تا ۱۹۶۹ هواپیمای Tu-95LAL بیش از ۴۰ پرواز آزمایشی انجام داد و بیشتر این پرواز ها در حالتی بود که راکتور اتمی خاموش بود  یکی از نگرانی هایی که برای پروژه وجود داشت تهیه کردن یک عایق مناسب برای عایق بندی راکتور و جلوگیری از درز کردن تششعات اتمی به فضای بیرون بود ، از سدیوم مایع برلیم اکسید کادمیم و فولاد برای عایق بندی راکتور بکار رفت و در ادامه پروژه طرح Tu-119 استارت خورد .

در ایالات متحده طرح های بمب افکن های اتمی با توجه به هزینه بالا و نگرانی های زیست محیطی به نفع موشک های بالستیک قاره پیمای اتمی کنار گذاشته شد.

در ادامه طرح در شوروی قرار شد پرنده ای تحت عنوان Tu-119 ساخته شود که یک توپولف ۹۵ تغییر یافته با یک راکتور اتمی به علاوه دو موتور اتمی NK-14 و دو موتور فن پراپ NK-12 بود که این طرح به علت هزینه بالا و نگرانی های زیست محیطی کنار گذاشته شد.

طرح دیگر هواپیمای اتمی که در شوروی دنبال میشد طرح M60 بود که در سال ۱۹۵۵ از شرکت میاشویچ در خواست شده بود و این طرح مشابه M50 بود که در نهایت این طرح هم بجایی نرسید.

توپلوف 95 ال ای ال

قبل از شوروی در آمریکا هم طرح هایی برای ساخت هواپیما هایی با تغزیه از راکتور اتمی هم ارائه شده بود مثل طرح NB-36H کمپانی کانویر که CRUSADER نامیده میشد

طرح هواپیمای اتمی اولین بار در سال ۱۹۴۶ در آمریکا مطرح شد و در سال ۱۹۴۷ مبلغ ۱۰ میلیون دلار برای این پروژه اختصاص یافت در آمریکا دو نوع موتور اتمی ارائه شد یکی موتوری بود که از سیکل هوای مستقیم استفاده میکرد که طرح متعلق به جنرال دلکتریک بود و طرح دیگر که برای پرت اندویتنی بود موتوری با سیکل هوای غیر مستقیم بود در نهایت تحقیقات منجر به طرح X-6 شرکت کانویر شد در سال ۱۹۵۲ در پایگاه هوایی کاراسول در ایالات تگزاس طوفانی رخ داد که تعدادی از هوامیما ها صدمه دیدند یکی از هواپیما هایی که صدمه دید یک فروند بمب افکن B-36 بود که کانویر پیشنهاد داد که از این پرنده به عنوان بستر آزمایشی طرح X6 استفاده کند نیروی هوایی با این پیشنهاد موافقت کرد و مبلغ مورد نیاز برای اورهال هواپیما را پرداخت کرد و قرار شد بر روی این پرنده از موتور های اتمینصب شود ولی قرار نبود در اول برنامه این پرنده از موتور های اتمی استفاده کند .کابین و محفظه خدمه هواپیما عوض شد و یک کابین و محفظه ۱۱ تنی برای خدمه هواپیما در نظر گرفته شد و خدمه ها شامل خلبان و کمک خلبان و مهندس پرواز و دو مهندس اتمی میشد حتی شیشه های کابین تا ۳۰ سانتی متر ضخامت داشتند .

 

هواپیما مجهز به یک راکتور اتمی یک مگاواتی مجهز شد که با هوا خنک میشد و وزن راکتور به ۱۶ تن میرسید در نهایت هواپیمای تغییر یافته NB-36H نام گرفت این هواپیما ۴۷ پرواز انجام داد و ۲۱۵ ساعت پرواز کرد که در این بین ۸۹ ساعت آن راکتور فعال بود و بین سالهای ۱۹۵۵ تا ۱۹۵۷ این پرنده در نیومکزیکو و تگزاس  پرواز میکرد و همچنین محفظه راکتور عایق بندی شده بود تا تششعات اتمی به بیرون درز نکند و در سال ۱۹۵۷ با اتمام ماموریت پرنده مذکور اوراق شد .

با بالا گرفتن تنش ها در اواخر دهه ۵۰ میلادی نیروی هوایی آمریکا خواهان یک بمب افکن سنگین با موتور های جت شد ولی طرح بمب افکن اتمی مورد قبول واقع نشد و هواپیما های مافوق صوت و موشک های بالستیک قاره پیما به بمب افکن های اتمی ترجیه داده شدند در نهایت در سال ۱۹۶۱ پرزیدنت کندی طرح بمب افکن های اتمی را لغو کرد و بعد از هزینه ۱ میلیرد دلار و ۱۵ سال زمان پروژه ناکام ماند X6 هرگز ساخته نشد و NB-36H هم تنها یک فروند از آن ساخته شد که آن هم تنها برای آزمایش بود دلیل کنار گزاشتن این برنامه نگرانی های زیست محیطی و هزینه بالا بود.

برای اشنایی با ب36 اینجا را کلیک کنید

بمب افکن NB-36H نسخه اتمی بمب افکن بی 36
راکتور اتمی بمب افکن ب36

WS-125

طرح WS-125 یک طرح هواپیمای بمب افکن استراتژیت مجهز به پیشران اتمی بود که قرار بود با ورودش به خدمت B-72 نام بگیرد

در سال ۱۹۵۴ نیروی هوایی ایالات متحده آمریکا اعلام کرد که نیاز به یک بمب افکن استراتژیک که دارای پیشران اتمی باشد نیاز دارد شرکت جنرال الکتریک با کمک کانویر و شرکت پرتاندویتنی با کمک لاکهید کار را بر روی پروژه آغاز کردند

قرار بود طرح WS-125 از موتور های توربوفن J-87 ساخته جنرال الکتریک که از سوخت اتمی راکتور ها بهره میبرد استفاده کند …

 همانطور که بالاتر گفته شد با صرف هزینه ۱ میلیارد دلار در نهایت طرح بمب افکن های مجهز به پیشران اتمی در سال ۱۹۶۱ لغو شد

قرار بود دلیل اصلی لغو شدن برنامه نگرانی های زیست محیطی و هزینه بالا بود که در نهایت مقامات آمریکا و شوروی هر دو موشک های بالستیک را ترجیه دادند.

امروزه راکتور هایی که برای طرح WS-125 در نظر گرفته شد در آزمایشگاه اتمی ایالات IDAHO نگهداری میشوند ….

از همان سال ۱۹۴۵ که ایالات متحده به بمب اتم دست یافت ،از سال ۱۹۴۶ برنامه ای را استارت زد تا هواپیما ها و هواگرد های خود را مجهز به موتوری کند که با سوخت اتمی کار کند این پروژه NEPA نام گرفت و در سال ۱۹۵۱ به کمیته اتمی ایالات متحده متقل شد و در همین هنگام ایالات متحده خواهان دو پروژه شد یکی موتور اتمی که با سیکل مستقیم هوا کار میکن که به جنرال الکتریک سپرده شد و دیگری موتور اتمی که بطور غیر مستقیم با سیکل هوا کار میکرد که به جنرال الکتریک سپرده شد در نهایت این پروژه منجر به ساخت هواپیما X6 ساخته کانویر شد که در سال ۱۹۶۱ پروژه بعد از ۱ میلیارد دلار هزینه کنسل شد.

مدل موتور اتمی که مستقیما با سیال هوا کار میکرد مشابه همان موتور جت بود منتها فاقد اتاقک احتراق بود در این نسخه هوا که در کمپرسور موتور بطور کامل فشرده شد و بجای اتاقک احراق راهی قسمتی بنام plenum میشد که از همانجا مستقیما وارد راکتور اتمی میشد و زمانی که راکتور داغ میشد جریان هوا به plenum دیگری فرستاده میشد .

و سپس گاز داغ شده در plenum از توربین عبور کرده و توربین کمپرسور را می چرخاند و در ادامه با خروج گاز داغ رانش ایجاد میشود .طرح جنرال الکتریک که در اوهایو در حال اجرا بود به علت اینکه مشابه یک موتور جت معمولی بود که از توربین و کمپرسور بهره میبرد ،به همین علت انتخاب شد.

سیکل جریان هوای غیر مستقیم

در این روش هوای فشرده شده در کمپرسور به مبدل حرارتی فرستاده شده و در اینجا راکتور اتمی سیال یا آب داف و فشرده شده را به مبدل حرارتی می فرستد و در اینجا هوای داخل مبدل حرارتی توسط سیال داغ ذکر شده داغ شده و خود سیال خنک میشود،خود هوا هم از خروجی خارج شده که باعث ایجاد تراست میشود .

طراح کمپانی پرت اندویتنی در ایالت کانکتیکات در حال پیگیری بود که نسبتا مواد رادیو اکتیو بسیار کمتری را هم تولید میکرد

طرح های آزمایشی و پروژه ها

در ایالات متحده یک راکتور اتمی ۲.۵ مگا واتی ساخته شد تا برای موتور و نیروی محرکه هواپیما های بمب افکن استفاده شود

از مزایای اینگوه موتور ها این بود که هواپیما به لطف انرژی اتمی دارای برد نامحدود شده و تبدیل به یک سلاح استراتژیک میشد و این راکتور اتمی از سدیم کلراید ،زیرکونیم کلوراید و اورانیوم کلوراید به عنوان سوخت استفاده میکرد و راکتور توسط هلیوم خنک میشد و به قدرت ۲.۵ مگاوات میرسید

پروژه   MX-1589

در نهایت به علت ساده تر بودن طرح جنرال الکتریک،این طرح انتخاب شد و در ادامه قرار داد ساخته هواپیما هم با شرکت کانویر بسته شد که کانویر یک هواپیما B-36H ساخت که این هواپیما دارای ۶ موتور پیستونی و چهار موتور جت J47 بود که با سوخت اتمی کار میکردند این موتور ها با سوخت روی هواپیما عملیاتی بودند ولی هرگز نیروی پحرکه ایجاد نکردند ،در نهایت ۴۷ بار این پرنده پرواز کرد که تنها هواپیمای سوخت اتمی آمریکا بود که پروژه در سال ۱۹۶۱ رها شد.

در نهایت به علت نگرانی های زیست محیطی و مورد هایی از مشکلات فنی این پروژه لغو شد

نوشته های مشابه

همچنین ببینید

بستن
دکمه بازگشت به بالا
بستن
بستن