جنگنده ها

چرا اسرائیلی ها اف-14 را انتخاب نکردند

چرا اسرائیلی ها اف-14 را انتخاب نکردند

چرا اسرائیلی ها اف-14 را انتخاب نکردند؟

در طی شش روزه نیروی هوایی اسرائیل توانست تا 452 فروند جنگنده اعراب را منهدم سازد و این در حالی بود که تنها 46 پرنده خود را از دست داد. و این به معنی آن بود که خلبانان اسرائیلی توانستند در برابر نابودی هر 10 جنگنده اعراب تنها یک جنگنده خود را از دست بدهند. ولی اوضاع به همین شکل باقی نماند به صورتی که در آخر جنگ یوم الکیپور این میزان به 4 در برابر 1 تنزل یافت. و اسرائیلی ها با نابودی 433 جنگنده اعراب حدود 109 جنگنده خود را از دست دادند. قسمت اعظم این کاهش کارایی اسرائیلی ها به روز نکردن تجهیزات شان بود و از طرفی اعراب با دریافت تجهیزات جدید به خصوص در حوزه پدافند هوایی و نیروی هوایی شان توانسته بودند تا به میزان زیادیی جنگنده های اسرائیل را آسیب پذیر جلوه دهند.

یک فروند تامکت متعلق به ناوگان نیروی دریایی آمریکا
یک فروند تامکت متعلق به ناوگان نیروی دریایی آمریکا

به طور میانگین نیروی هوایی اسرائیل در جنگ سال 1967 میلادی طی هر روز حدود 75 جنگنده اعراب را سرنگون می ساخت در حالی که این میزان در جنگ یوم الکیپور به 23 فروند در روز کاهش یافت. پایین آمدن نرخ کارایی نیروی هوایی اسرائیل امری بود که فرماندهان و مسئولان این ارتش را به شدت آزار میداد. با ورود سری جدید پدافند های سام به کشورهای عربی و همچنین جنگنده های مدرن تری نظیر میگ-23 و نمونه های جدیدتر میگ-21, فانتوم های اسرائیلی مانند سابق بدون رقیب نبودند و بدین ترتیب اسرائیلی ها بر آن شدند تا به هر نحوی شده به فکر چاره ای باشند تا توازن قدرت را دوباره به نفع خودشان تغییر دهند.

پس از پایان یافتن جنگ یوم الکیپور و تلاش های سازمان ملل جهت آتش بس در نهایت قراردادی بین مصر و اسرائیل به امضا رسید. اسرائیل نیز با تلاش های دیپلماتیکی که انجام داد توانست تا کاخ سفید را متقاعد سازد تا برای دفاع از خود در برابر اعراب و دیگر تهدیدات منطقه ای نسل جدیدی از جنگنده ها را خریداری کند. از مزایای دیگر این آتش بس این بود که دولت آمریکا متعهد شد که در ازای اتمام جنگ توسط اسرائیل, از این کشور حمایت های جدی در زمینه تکنولوژی جدید نظامی خواهد کرد. بدین ترتیب نیروی هوایی اسرائیل اعلام کرد که به 50 فروند جنگنده نسل جدید نیازمند است و این درخواست توسط وزیر دفاع وقت (شیمون پرز) در ماه ژوئن سال 1974 میلادی به آمریکا ارسال شد.

پرواز یک فروند اف-14 و یک فروند اف-15 آمریکایی در کنار یکدیگر
پرواز یک فروند اف-14 و یک فروند اف-15 آمریکایی در کنار یکدیگر

آمریکا جنگنده های اف-14 (تامکت) و اف-15 (ایگل) را به نیروی هوایی اسرائیل پیشنهاد داد و اعلام کرد که این دو جنگنده طبق نیازهای اسرائیل مناسب ترین گزینه ها هستند. خلبانان اسرائیلی نیز در ماه سپتامبر همان سال به آمریکا جهت تست جنگنده ها و انتخاب بهترین گزینه اعزام شدند. “بنی پلد” یکی از اولین اشخاص غیر آمریکایی بود که با نمونه های اولیه اف-15 به پرواز در آمد. این خلبان به طور خارق العاده ای تحت تاثیر ویژگی های کاکپیت ایگل قرار گرفت ولی چیزی که نتوانست نظر وی را جلب کند ضعف ایگل در زمینه های رهگیری و درگیری با اهداف بود. او اینطور اظهار داشت که ایگل پرنده ای است که هنوز راه زیادی در پیش دارد و با اینکه پتانسیل بالایی برای پیشرفت داراست ولی در حال حاضر هنوز به تجهیزات بسیار زیادی احتیاج دارد.(برای اشنایی با اف15 ایگل اینجا را کلیک کنید)

“دیوید ایری” نیز اولین خلبان اسرائیلی بود که با یک فروند تامکت آمریکایی به پرواز در آمد. او سناریوهای مختلفی جهت رهگیری یک اسکای هاوک (آ-4) را انجام داد. اون در گزارش خود چنین گفت:

من تحت تاثیر تامکت قرار گرفتم. فرامین آن کمی کندتر از جنگنده های دیگر است و جنگنده سنگینی به نظر میرسد. اف-14 موتورهای حساسی نیز دارد و این به معنی آن است که ما نمی توانیم از آن چیزی نظیر جنگنده های خود انتظار داشته باشیم.

(برای اشنایی با اف14   اینجا کلیک  کنید)

پیش از اسرائیل, ایرانیان بر سر این دو راهی قرار گرفته بودند و زمانی که ایری گزارش خود را ارائه کرده بود, اف-14 توسط ایرانیان انتخاب شده بود. در آن زمان ایران یکی از متحدان اسرائیل به شمار می رفت و نظیر اسرائیل با تهدیدات مشابهی از سوی کشور عراق و شوروی نظیر فاکسبت ها قرار داشت. ایرانیان اولین و تنها مشتری خارجی تامکت به شمار می آیند و این بدان معنی نیست که تامکت قرار نبوده که به کشورهای دیگر صادر شود بلکه تامکت به کشورهای دیگر نظیر ژاپن,کانادا و اسرائیل نیز پیشنهاد شد ولی این کشورها تصمیم گرفتند تا جنگنده های دیگر را برگزینند و یا به ارتقا جنگنده های خود مشغول شوند. ریشه این انتخاب را می توان در هزینه های بالای خرید و نگهداری تامکت دانست. از طرفی کشوری نظیر اسرائیل همانند ایران دارای عمق استراتژیک نبوده و اساسا خرید تامکت کار درستی برای آن به شمار نمی رفت.

مقایسه نمونه های اولیه دو جنگنده تامکت و ایگل از نمای بالایی
مقایسه نمونه های اولیه دو جنگنده تامکت و ایگل از نمای بالا

در پایان جهت تکمیل این تست ها برای انتخاب بهترین گزینه بین این دو جنگنده, نیروی هوایی اسرائیل تصمیم به انجام یک آزمایش گرفت. خلبانانی از اسکادران های میراژ3 و فانتوم اسرائیل جهت انجام این آزمایش انتخاب شدند. معیار انتخاب این خلبانان از آن جهت بود که بیشترین سوابق و شکار را در بین دیگر خلبانان داشته باشند. برخی از این خلبانان تا 24 شکار هوایی را در کارنامه خود داشتند. هدف از انجام این آزمایش این بود تا این دو پرنده در موقعیت های مختلف در هنگام مواجهه با تهدیدات گوتاگون تست شوند تا بهترین آنان انتخاب شود. سه سناریو در این آزمایش صورت می گرفت. سناریو اول مواجهه با بالگردها و اهداف با سرعت پایین بود. سناریو دوم مواجهه با تهدیدات پرسرعت و با ارتفاع پروازی بالا نظیر میگ-25 بود. سناریو سوم مواجهه با تهدیدات با ارتفاع پروازی پایین نظیر بمب افکن توپولوف-16 و موشک های برد بلندش بود. سرانجام قابلیت های این دو پرنده در اسکورت دیگر جنگنده های اسرائیلی و شلیک موشک های برد بلند نیز آزمایش می شد.

هر چند که اف-14 و اف-15 برای یک هدف (بدست آوردن سیطره هوایی) ساخته شدند ولی در واقع هر یک از آنان دارای ویژگی های مخصوص به خود هستند. تامکت پرنده ای است که برای نشست و برخاست بر روی ناوهواپیمابر طراحی شده است در صورتی که ایگل مخصوص نیروی هوایی آمریکا طراحی شده است. تامکت یک جنگنده دو سرنشینه است و این در حالی است که ایگل تنها یک خلبان را با خود حمل می کند. نکته مشترکی که هر دو جنگنده شامل آن می شدند توانایی محدودشان برای مقابله با تهدیدات زمینی بود.

تیک آف یک فروند تامکت از عرشه ناو هواپیمابر آمریکا
تیک آف یک فروند تامکت از عرشه ناو هواپیمابر آمریکا

در اولین تست ها, ایگل به راحتی توانست از پس تهدیداتی نظیر فانتوم ها و اسکای هاوک به راحتی برآید. و جهت انجام ادامه تست ها تصمیم بر آن شد که پرواز با هواپیماهای آزمایشی TF-15 صورت گیرد. به این صورت خلبان اسرائیلی جهت تست هواپیما در کاکپیت جلو و خلبان آمریکایی در کاکپیت عقب پرواز می کردند. خلبانان اسرائیلی پروازهای خود را با این هواپیما ادامه دادند و این چنین گزارش کرده اند:

کاکپیت ایگل دید مناسبی را در اختیار خلبان قرار می دهد و همچنین بسیار شبیه به شبیه سازهایی است که با آنان کار کرده ایم. در پروازهایی که داشتیم توانستیم موشک های راداری نیمه فعال,فروسرخ و توپ جنگنده را تست کنیم. ایگل بسیار مانورپذیر است و توانسته ایم تمام رقیبانمان را در آزمایشات شکست دهیم. تنها مشکلی که از نظر ما درون ایگل وجود دارد اندازه بزرگ این جنگنده است. به نظر ما جهت انجام یک رزم هوایی نیاز به یک جنگنده کوچکتر است.

یک فروند جنگنده اف-15 متعلق به نیروی هوایی ایالت متحده
یک فروند جنگنده اف-15 متعلق به نیروی هوایی ایالت متحده

آنان همچنین اذعان داشتند که:

نیروی هوایی اسرائیل بیان کرده است که به یک پیروز قاطع در نبردهای هوایی احتیاج دارد و این در حالی است که در طی تست های ما وقتی که ایگل در برابر رقیبانی همچون فانتوم و اسکای هاوک قرار گرفت توانست بدلیل مانورپذیری بالا رقیبان خود را به راحتی شکست دهد و این در حالی است که هر چند تامکت در استفاده از موشک های دوربرد خوب عمل می کند ولی وقتی با جنگنده هایی نظیر فانتوم و یا حتی اسکای هاوک مواجهه می شود بدلیل مانورپذیری پایینش مغلوب قطعی میدان است و شانسی در داگفایت ها ندارد.

در واقع در آن زمان هنوز موشک دوربردی برای ایگل ساخته نشده بود و ایگل به جز موشک اسپارو شانس دیگری برای انهدام اهداف در برد بلند نداشت. در صورتی که تامکت مجهز به موشک فونیکس بود و می توانست دست هر پرنده ای را در برد بلند قطع کند. در هر صورت می توان گفت که هم ایران و هم اسرائیل متناسب با نیازهایشان بهترین تصمیم را گرفتند.

عضویت در کانال تلگرام جنگاوران 

مستندات مربوط به مقاله

11390231_10204256290912001_3706165499062965030_n 11350487_10204256291792023_4274948275020108060_n 11401222_10204256292472040_4868168426446903070_n 11393247_10204256290231984_5667170839411275169_n1 11393247_10204256290231984_5667170839411275169_n

گردآوری و ترجمه : مهدی زمانی

نوشته های مشابه

‫3 نظرها

  1. خیلی خوب بود و مثل آقای تاریخ در آخر مطلب نیروی نظامی ایران را نابود نکردید و پست شما کاملا بی طرف بود.

دکمه بازگشت به بالا
بستن
بستن