بمب افکن اتمی ویکتورس والیانت

بمب افکن اتمی ویکتورس والیانت

محمد جواد عسگرپور

در طی جنگ جهانی دوم نیروی هوایی سلطنتی بریتانیا از بمب افکن چهار موتور پیستونی لنکستر بهره میبرد از سال ۱۹۴۴ انگلیسی ها بدنبال بمب افکن قدرتمنتر از لنکستر رفتند که نتیجه اش شد بمبر اورو لینکلن بعد از جنگ جهانی از سال ۱۹۴۶ میلادی دولت بریتانیا در خواستی تحت عنوان b35/46 داد که نتیجه اش بمبر والینت شد در اصل در دهه پنجاه میلادی بریتانیا به دنبال سری جدیدی از بمب افکن برای جایگزینی ناوگان قدیمی خود میگشت که در نهایت منجر به ساخت بمبر های سری V شد والینت ولکان و ویکتور که قرار بود اسم همگی هم با حرف V شروع شود و همگی قابلیت حمل سلاح اتمی را داشته باشند و نقش بازدارندگی اتمی را در طی جنگ سرد بازی کنند .

بمب افکن استراتژیک اتمی والیانت ساخته شرکت ویکرز میباشد این بمبر برای پرواز در ارتفاع بالا تا سرعت نزدیک به صوت (مادون صوت) دارای چهار موتور توربوجت بود و قابلیت حمل سلاح اتمی را داشت و تنها بمبر بریتانیایی بود که به طور واقعی یک بمب اتمی را پرتاب کرد این بمب افکن نقش اولیه بازدارندگی اتمی و در وحله دوم در صورت ضرورت نقش حمله اتمی را هم بازی میکرد با روی کار آمدن سامانه پدافندی S-75 DVINA که در سیستم ناتو با نام سام ۲ گایلاین شناخته میشود

دیگر آسمان کاملا برای بمبر والینت که برای پرواز در ارتفاع بالا ساخته شده بود امن نبود بنابراین تغییر کاربری به بمباران در ارتفاع پایین داد چون در در کل رادار های زمین پایه ارتفاعات پایین را ضعیف پوشش میدهند و در نهایت در زمینه های شناسایی تانکر سوخترسان هم بکار رفت این پرنده توسط جورج ادوارد طراحی شد و در وحله اول در مقابل پرنده اسپیرین از شرکت SHORT BROTHERS قرار گرفت که والینت برتری یافت و پیروز شد والینت اولین پیش نمونه اش که با نام تایپ ۶۶۰ نام داشت در سال ۱۹۵۱ اولین پرواز خود را انجام داد و مدتی بعد نام رسمی والینت را به خود اختصاص داد و اولین پیش نمونه هم در یکی از تست ها از دست رفت و منجر به کشته شدن کمک خلبان شد در نهایت والینت در سال ۱۹۵۵ وارد خدمت شد این پرنده از ویکتور و ولکان زودتر وارد خدمت شد و طراحی ساده تری نسبت به آن دو داشت و در سطح پایین تری هم بود

طراحی:
والینت اولین نسخه اش B1 نام داشت این مدل دارای چهار موتور توربوجت در داخل ریشه ی بال بود که این نوع مزایا و معایب خودش را داشت مزایایش این بود که نسبت به اینکه همانند B47 ساخته شرکت بویینگ اگر قرار بود موتور هارا درغلاف حمل کند درگ بیشتری تولید میکرد ولی در این حالت که در والینت در ریشه بال موتور ها قرار دارند درگ کمتری تولید میشود که بهتر است از معایب آن هم میتوان به سخت بودن تعمیر در این صورت و احتمال اینکه با خراب شدن یکی از موتور ها دیگری هم از کار بیفتد بود و والینت دارای چهار موتور رولزرویس AVON RA3 بود که هر کدام قابلیت فراهم کردن ۶۵۰۰ پوند رانش را داشتند (۲۹ کیلونیوتن ) و این پرنده از لحاظ آیرودینامیکی هم بسیار ساده و سنتی بود دارای بال هایی با پس گرایی ۳۷ درجه بودند که برای اصطحکاک هوای کمتر و تولید کمتر درگ این گونه پس گرا بودند و بال ها در بالای بدنه قرار میگرفتند که اینکه بال در بالای بدنه قرار بگیرد درگ بیشتری تولید میکند ولی پرنده پایدار تر است این نوع بال دارای خاصیت سراشیبی بیشتر و دارای اثر زمین کمتری است و راحتتر لندینگ میکند و سرعت هواپیما به ۰.۷۵ ماخ در ارتفاع ۵۵۰۰۰ پایی میرسید و والینت دارای یک چتر بود تا در باند های کوتاه مثلا با طول 1280 متر  بتواند فرود بیاید.

هواپیما همچنین دارای سه ارابه فرود بود و لبه حمله بال هم ثابت بود یعنی اینکه پرنده دارای SLAT نبود ولی در لبه فرار دارای فلپ و شهپر بود که بصورت الکتریکی کار میکردند و همچنین همانند تمامی هواپیماهای دیگر در والینت هم موتور نتنها کار رانش را فراهم میکرد بلکه از راه کشیدن هوا از کمپرسور و فشرده کردن آن هوای داخل کابین را تامین میکرد و از همین هوای گرم برای یخ زدایی هم استفاده میکرد چون والینت کمی از لحاظ رانش کم میاورد در اول جاتو یا همان موتور های کمکی سوخت جامد در نظر گرفته شد ولی این پروژه بجایی نرسید بجای آن مجهز به سیستم تزریق آب به موتور است که با تزریق آب و الکل به موتور که این عمل توسط FCU انجام میگیرد باعث افزایش حجم AIRFLOW و باعث افزایش فشار هوای درون موتور میشود که نتیجه اش افزایش رانش است(افزایش رانش به اندازه ۱۰۰۰ پوند ) ،فلپ ها و شهپر های هواپیما بصورت الکتریکی کار میکنند ولی ارابه های فرود و ترمز های کاسه ای با سیستم هیدرولیک عمل میکنند والینت بر خلاف بمب افکن های آمریکایی و روسی دارای هیچ توپی برای دفاع از خود نبود و تنها برای دفاع از خود متکی به سیستم اخلاگر الکترونیکی بود پرنده دارای پنج نفر خدمه بود خلبان و کمک خلبان و ناوبر و متصدی تسلیحات و متصدی سیستم های الکترونیکی در این بین دو خدمه خلب

ان و کمک خلبان بر روی صندلی پرتاب شونده مارتین بیکر MK3 قرار میگرفتند و بقیه در صورت سانحه باید خروج اضطراری میکردند و سیستم برق هواپیما برای کارکرد رادار و عمگر های فلپ و شهپر ها هم از راه ژنراتور های ۱۱۲ ولتی و باطری های ۲۴ ولتی و ۹۶ ولتی تامین میشد .بدنه هواپیما هم اصطلاحا PRESSURIZED شده بود تا در مقابل اختلاف فشار مقاوم باشد و بدنه والینت از نوع SEMI MONOCOQUE است که این مدل از بدنه از حلقه های دایره ای شکل که به یکدیگر مستحکم و متصل شده اند و با یک پوسته پوشانده شده اند تشکیل شده و دم والینت هم از نوع T شکل بود که برای پایداری در جهت پیتچ و یاو بکار میرفت والینت میتوانست یک بمب اتمی ۴.۵ تنی حمل کند یا تا ۲۴ بمب ۴۵۰ کیلوگرمی متعارف حمل کند والیانت میتوانست تا ارتفاع ۵۰۰۰۰ پایی صعود کند و حتی چند فروند والینت مجهز به دوربین هایی برای عکسبرداری و عملیات شناسایی شدند و والینت قابلیت حمل مخزن سوخت های خارجی بزرگ با قابلیت حمل ۷۵۰۰ لیتر سوخت را داشت و والینت در نقش تانکر سوخترسان هم بکار رفت .از سیستم های الکترونیکی اویونیکی والینت میتوان به رادار قدرتمند جستجوگر H2S نام برد که در دماغه پرنده قرار میگرفت و از دیگر سیستم های الکترونیکی پرنده میتوان به سیستم های جهت یاب و مسافت سنج و ناوبری رادیویی اشاره کرد و دارای ارتفاع سنج راداری هم بود و حتی والینت مجهز به رادار پهلو نگر هم شد.

والینت B1 نسخه معمول والینت بود که توضیحاتش داده شد‌.(والینت دارای سیستم الکترواپتیکالی برای هدفگیری در زیر دماغه هم بود )
والینت B2 که نسخه ای با بدنه متفاوت و مستحکم تر بود که برای مشخص کردن اهداف به کار میرفت که پروژه اش لغو شد والینت در سال ۱۹۵۶ طی بحران کانال سوئز دست به بمباران مواضع مصری ها زد و در نهایت در سال ۱۹۶۵ به علت اینکه آلیاژ آلومینیوم بکار رفته در بال والینت بسیار ضعیف و بی کیفیت بود و باعث خستگی سازه زودرس شده بود و بازسازی ناوگان هزینه هنگفتی داشت بنابراین والینت در سال ۱۹۶۵ از خدمت خارج شد ولی دیگر بمبر های سری V مثل ولکان تا سال ۱۹۸۴ و بمبر ویکتور که در نهایت به تانکر سوخت رسان تیدیل شده بود تا سال ۱۹۹۳ در خدمت بود در کل ۱۰۷ فروند والینت ساخته شد که هزینه تولید هر کدام ۳۰۰۰۰۰ پوند بود .

مشخصات

طول:32.99 متر

بلندی:9.8 متر

وزن خالی:34 تن

بیشترین وزن برخاستن:63.5 تن

موتور: چهار موتور توروبجت رولز رویس اون با توان هر یک 10000 پاوند

بیشترین سرعت:913 کیلومتر بر ساعت

برد انتقالی:7245 کیلومتر

سلاح: یک بمب اتمی  و یا یک بمب افنجار قوی 4500 کیلویی و یا 21 بمب 450 کیلویی