
در سال ۱۹۴۶ بویینگ تحقیقاتی در زمینه موشک زمین به هوا هدایت شونده تحت عنوان پروژه MX606 نیروی هوایی انجام میداد .تا سال ۱۹۵۰ بویینگ ۱۰۰ تست موشکی موفقیت آمیز انجام داد و به علت اینکه این آزمایشات امیدوار کننده بودند در سال ۱۹۴۹ نیروی هوایی قرار دادی برای توسعه رهگیر بدون سرنشین با بویینگ بست (رهگیر بدون سرنشین عنوانی بود که بعد ها نیروی هوایی به موشک های پدافندی زمین به هوا داده بود) و این پروژه تحت عنوان MX1599 دنبال میشد موشک MX1599 قرار بود موشکی با موتور رمجت دوربرد و فراصوتی با کلاهک اتمی باشد برای رویارویی با بمب افکن هایی که در ارتفاع بالا پرواز میکردند .مرکز تحقیقاتی هوافضایی میشیگان که به طور اختصار MARC شناخته میشد به پروژه موشکی بویینگ پیوست و نام موشک BOMARC شد (اسمش چیزی بین نامهای BOEING و MARC است)
در سال ۱۹۵۱ نیروی هوایی آمریکا بر روی این مسئله تاکید میکرد که موشک های دفاع هوایی در اصل همان جنگنده های بدون سرنشین هستند بنابراین موشک BOMARC حرف اول F که حرف اول FIGHTER است و برای جنگنده های آمریکایی استفاده میشود را گرفت و نامش شد F-99

موشک IM-99A دارای برد ۳۲۰ کیلومتر بود و برای این ساخته شده بود که در سرعت ۲.۵ تا ۲.۸ ماخ پرواز کند و در ارتفاع ۶۰۰۰۰ پایی پرواز کند (۱۸۰۰۰ متری)
موشک دارای طول ۱۴.۲ متر و وزن ۷ تن بود و دارای کلاهک متعارف ۴۵۰ کیلوگرمی یا کلاهک اتمی W40 که این کلاهک اتمی ۱۰ کیلوتن قدرت داشت موشک دارای یک بوستر سوخت مایع بود تا سرعت موشک را به ۲ ماخ برساند تا شرایط برای موتور رمجت مهیا شود موشک دارای موتور رمجت RJ-43 است که قابلیت فراهم کردن ۱۲۰۰۰ پوند رانش را داراست و با سوخت ۸۰ اکتان گازولین کار میکند و بقیه پرواز از سرعت ۲ ماخ به بالا با این موتور انجام میگیرد این موتور رمجت در پهباد D21 هم بکار رفته است .

موشک های IM-99A در داخل آشیانه هایی بصورت افقی قرار میگرفتند و زمان لانچ در آشیانه باز میشد و موشک به صورت عمودی قرار میگرفت و بوستر های LR59-AJ13 موشک را شلیک میکردند و بعد از رسیدن به سرعت ۲ ماخ موتور رمجت موشک را به سرعت ۲.۸ ماخ و ارتفاع ۶۶۰۰۰ پایی میرساند
هدایت موشک به طور فعال راداری بود یعنی زمانی که موشک به فاصله ۱۶ کیلومتری هدف میرسید رادار خود موشک که AN/DPN-34 نام داشت و ساخته شرکت وستینگهاوس بود فعال شده و روی هدف قفل میکرد و موشک به سمت هدف هدایت میشد برد نهایی موشک ۴۰۰ کیلومتر بود و با کلاهک اتمی W40 به قدرت ۱۰ کیلوتن مجهز بود و تا زمانی که موشک به یرد موثر برای استفاده از رادار خود برسد توسط ایستگاه زمینی هدایت میشد (در سال ۱۹۵۸ قرارداد NORAD یک پیمان امنیتی دفاعی بود بین آمریکا و کانادا منعقد شد و این قرار داد برای محافظت آمریکای شمالی در مقابل هجوم شوروی بود )
و با توجه به همین قرارداد ۱۴ سایت موشک BOMARC در آمریکا و دو سایت در کانادا یکی در کپک و دیگری در شمال خلیج اونتاریو نصب شد
مشکل موشک بوستر سوخت مایع آن بود که قبل از لانچ دو دقیقه سوختگیری آن زمان میبرد و از سوخت هیدرازین و نیتریک اسید بهره می برد که این سوخت بسیار خطرناک بود و میتوانست به خدمه صدمه بزند و به همین دلیل موشک به یک بوستر سوخت جامد مجهز شد و مدل جدید موشک شد IM-99B BOMARC B و از بوستر سوخت جامد XM51 بهره میبرد و همچنین در این مدل موتور رمجت RJ-43 هم ارتقا یافت اولین لانچ IM-99B در سال ۱۹۵۹ انجام گرفت ولی مشکلات مربوط به بوستز سوخت جامد باعث شد تا اولین پرواز موفقیت آمیز در سال ۱۹۶۰ باشد که یک پهباد فراصوتی را رهگیری کرد .
موشک bomarc تنها در آمریکا و کانادا خدمت کرد و از سالهای ۱۹۵۹ تا ۱۹۷۲ عملیاتی بود

