بمب افکن ها

بمب افکن اتمی والکان

بمب افکن اتمی والکان

بمب افکن اتمی والکان

در طی جنگ جهانی دوم ، انگلستان از بمب افکنهای پیستونی برای بمب باران  المانها استفاده میکرد. در سال 1944 انگلستان با توجه به حرکت  شوروی و امریکا  به طرف  سلاح اتمی ، این کشور نیز به دنبال سلاح اتمی رفت.هنگامی که امریکا  طی پروژه  منهتن موفق به دست یابی به بمب اتم شد  سرعت انگلستان برای رسیدن به سلاح اتمی بیشتر شد.  بعد از جنگ جهانی دوم در سال 1946 با در نظر گرفتن این مسئله که انگلستان به  زودی به سلاح اتمی دست پیدا خواهد کرد ، نیروی هوایی انگلستان خواهان یک بمب افکن اتمی با توان پرواز در سرعت بالا و ارتفاع بالا بود.در سال 1947 چهار شرکت برای ساخت بمب افکن جدید با موتور جت که باید توان رسیدن  به مسکو را با یک سلاح اتمی می داشتند انتخاب شدند. سه شرکت ویکرز، هندلی پیج و اورو پیروز نهایی شدند و هر کدام یکی بمب افکن   ساختند که چون  اسم اول هر سه انها با حرف انگلیسی v شروع میشد به این سه بمب افکن، بمب افکن سری  وی گفتند. قرار بود یکی از این سه فروند در نهایت وارد خدمت شود ولی در نهایت هر سه ساخته و تولید شدند

این  سه بمب افکن شامل هندلی پیج ویکتور،اورو والکان و والینت  نام داشتند . در این مقاله به اورو ولکان خواهیم پرداخت

همان طور که گفته شد شرکت اورو یکی از  برندگان نهایی طرح بود. شرکت اورو  اولین طرح پیشنهادی خود را درسال 1947 به نیروی هوایی تحویل داد که با نام تایپ 698 شناخت میشد و دارای بال دلتا و فاقد دم  بود.هواپیما دارای دو موتور توربوجت بریستون بی ایی 10 در  هر ریشه بال در مجموع چهار موتور  بود .

نیروی هوایی به این طرح علاقه نشان داد ولی یک طرح بدون دم و  بال دلتا طرح پیچیده ای بود و نیروی هوایی خواهان ساخت یک نسخه پژوهشی  بود.از این رو شرکت اورو دست به توسعه یک نسخه  کوچک دو موتوره بال دلتا  با نام اورو 707 زد   و اولین پرواز خود را در 4 سپتامبر سال 1949 انجام داد  و اگرچه ازمایشات پروازش موفق بود ولی 30 همان  ماه از دست رفت و خدمه ان کشته شدند. این هواپیما یک سوم بمب افکن واقعی بود که قرار بود ساخته شود.

اورو 707
اورو 707

دلیل سقوط مشکل در طراحی بال اعلام شد و نسخه بعدی که در 6 سپتامبر سال 1950 پرواز کرد و با کد اورو 707 بی شناخته میشد دارای  بال اصلاح شده است . طی دو سال پرواز 707 بی که با یک نسخه کمی تغییر یافته با نام 707 سی نیز همراه بود تجارب بسیار در مورد بال دلتا به انگلستان داد . در نهایت تجارب این دو نسخه  در ساخت اولین نسخه عملیاتی تایپ 698 انجامید

تایپ 698 مشابه  اورو  707 بود  ولی سه برابر بزرگتر  بود و البته اصلاحاتی نیز داشت. اولین نمونه در 30 اوت سال 1952 پرواز کرد . چهار پیش نمونه از این هواپیما ساخته شد که دو پیش نمونه نیز از دست رفت ولی در نهایت در سال 1956  تایپ 698 با نام ولکان وارد خدمت شد.

اولین نسخه عملیاتی  ولکان نسخه ب1 بود که پاییه تمامی مدلهای ولکان بود

 ولکان ب1 یک طرح بال دلتای چهار موتوره بدون دم و با سکان عمودی بود.بدنه از جنس الومنیومی  ساخته شده بود و دارای محفظه داخلی حمل سلاح بود

ب1 در چند نسخه اولیه تولیدی  در ریشه بال دارای  چهار موتور توربوجت  المپوس 101 با توان 11000 پاوند برای هر موتور بود ولی بعد در خط تولید به موتور المپوس 102  با توان 12000 پاوند مجهز شد و در نهایت  ب1 دارای موتور المپوس 103 با توان 13500 پاوند شد.

همچنین نسخه ب1 با دو نوع بال تولید شد. دست کم  پنج فروند نخست تولید ب1 دارای  بال دلتای  با زاویه 52 درجه کاملا صاف و مابقی با بال  دلتای  شکسته با زاویه 47 درجه تولید شد. ریشه هر بال میزبان  دو موتور بود و پنج مخزن سوخت نیز  در هر بال و دو مخزن سوخت نیز در داخل بدنه قرار داشت. در مجموع 12 مخزن سوخت داشت که 10% وزن هواپیما را تشکیل میداد.

بمب افکن اتمی ولکان
اروا ب1 در روز های نخست عملیات

دایرا سه ارابه فورود بود که ارابه های  فرود عقبی زیر بال جمع میشد و دارای چهار چرخ بود و دو چرخ بر روی ارابه فرود زیر دماغه  بود.

دارای پنج خدمه بود که  شامل خلبان، کمک خلبان،کاربر رادار، افسر تسلیحات و اپراتور سیستم های رادویی و اختلال گر می شدند . خلبان و کمک خلبان  در کنار هم  در جلو قرار داشتند و دارای  دید کمی رو به بیرون بود. پنچره  های جلو انها چند تکه و کوچک بود و هر کدام یک پنچر در کنار هم داشتند که انها هم  گرد و کوچک بودند . سه خدمه دیگر در کابینی زیر کابین این دو قرار داشتند که به دلیل تاریکی و تنها داتشن  دو پنچره کوچک به سوراخ مشهور بود.خلبان و کمک خلبان روی صندلی پرتاب شونده مارتین بیکر قرار داشتند ولی سه خدمه دیگر  تنها برای فرار با چتر دارای  دریچه فرار بودند. این مسئله که در یک حادثه معمولا خلبان و کمک خلبان به راحتی فرار میکردند ولی سه خدمه دیگر معمولا کشته میشدند حتی باعث مشکلات روانی برای دو خدمه زنده مانده شده بود

خدمه از طریق یک نردبال در زیر هواپیما پشت ارابه فورد جلوی،  وارد هواپیما میشدند .کابین خلبان و کمک خلبان کاملا انالوگ  و شلوغ  بود و تنها نمایشگر داخل بمب افکن یک نمایشگر تک رنگ برای برای افسر رادار بود .

هواپیما دارای  یک سامانه های ناوبری اینرسی ، ناوبری رادیویی و رایانه انالوگ الکترومیکانیکی برای  سامانه هدفگیری بمب بود و از  یک رادار اچ 2 اس استفاده می کرد  که برای پرواز شبانه کاربرد داشت  و یک رادار ناوبری ساده بود که  در جنگ جهانی دوم طراحی شده بود. همچنین دارای سامانه شناسایی دوست از دشمن و سامانه دقیق فرود بود

کابین ب1
کابین ولکان ب2

ولکان ب1 بر خلاف تمامی بمب افکن های زمان خود فاقد  توپ دفاعی بود.انگلیسیها معتقد بودند این توپ به کار نمی  اید . به جای ان دارای یک سامانه جنگ الکترونیک  ARI 18074 بود که وظیفه ان ایجاد اختلال روی سامانه ارتباطی دشمن بود. انگلیسیها   می دانستند  که خلبان شوروی همواره تحت نظر رادار زمینی هستند و از این رو انها در تاکتیک خود با ایجاد اختلال روی سامانه ارتباطی روسها مانع ارتباط بین خلبان و رادار زمینی  میشدند تا خلبان شکاری روسها  نتواند بمب افکن را در اسمان پیدا کند. ولی این روش خیلی خوش بینانه بود زیرا به زودی  در  زمان ورود به خدمت ولکان ، شوروی سامانه های ارتباطی خود را کد گذاری کرد و از طرفی با ورود شکاری های روسی با رادار های دوربرد اصلا نیاز به رادار زمینی  را به شدت کاهش داد

ولکان ب1 دارای یک دهلیز بمب در داخل بدنه با عرض 3.2 متر و طول 8.8 متر بود و می توانست تا 9400 کیلوگرم بار را حمل کند.در نقش اتمی می توانست   یک بمب اتمی 500 کیلوتن تی ان تی و یا یک بمب اتمی یک مگاتنی را حمل کند.البته ولکان  توان بمب باران متعارف را نیز داشت و میتوانست 21 بمب 450 کیلوگرمی  را حمل کند اگرچه سامانه پرتاب بمب ان برای پرتاب بمب اتمی ساخته شده بود.در کل در نقش اتمی توان حمل سلاح کمی را داشت و تنها می توانست  به یک هدف حمله  کند

بیشترین سرعت بمب افکن 1040 کیلومتر در ساعت بود ولی در حالت مسلح بین 850 تا 900 کیلومتر بر ساعت سرعت داشت  و برد انتقالی ان 7400 کیلومتر بود  ولی در حالت مسلح برد ان 3800 کیلومتر بود

نسخه ب1 در سال 1958 عملیاتی شد و 45 فروند از ان ساخته شد   به عنوان سلاح تهاجمی اتمی به کار رفت ولی عمرش در این نقش تنها تا پایان دهه میانه دهه 1960  بود.

نیروی هوایی علاقه بسیار داشت یکی از بمب افکن های سری وی مافوق صوت باشند ولی هیچ کدام مافوق صوت نبودند.سرعت کم و ارتفاع بالا یک خطر جدی در برابر موشک های سام روسی مانند سام 2 بود از این رو با ارتقاع  ولکان ب1 به نسخه ب1 ای (B-1A)  تلاش در افزایش توان نبرد الکترونیک این هواپیما شد

این هواپیما مجهز به دو سامانه هشدار دهنده راداری  و دو سامانه جنگ الکترونیک برای ایجاد اختلال بر روی سامانه های سام شد . 28 فروند از 45 فروند ب1 به ب1 ای تبدیل  شدند که این ارتقا بین سال 1959 تا 1963 به درازا  کشید.

ارتقا الکترونیکی  ب1 ای راه را برای ساخت یک نمونه جدید باز کرد. در نسخه جدید تلاش در افزایش کارایی بمب افکن در ارتفاع بالا و همچنین افزایش توان تسلیحاتی و برد ان بود.

بمب افکن اتمی ولکان
دهلیز بار جنگ افزاری ولکان نسخه ب2 و یک غلاف شناسایی در ان

نسخه جدید ولکان نسخه ب2 بود. این مدل بالی اصلاح شده داشت که 3 متر نیز بلند تر بود و شکل برای کاهش پسا تغییر کرده بود.کار روی این نسخه در سال 1955 اغاز شد و در سال 1960 وارد خدمت شد. از سال 1961 نسخه ب2 جایگزین نسخه های مسن  ب1 شد  و 89 فروند از ان ساخته شد که در نهایت با ساخت 136 فروند ولکان شامل 45 فروند ب1 و 89 فروند ب2 در سال 1965 خط تولید این بمب  افکن متوقف شد

از دیگر تغیرات ب2 عبارت است از چهار موتور پر توانتر 17000 پاوندی که مصرف سوخت کمتری داشت  و همچنین دارای سامانه های جنگ الکترونیکی چون ولکان بی1 ای بود و برخلاف دو مدل قبلی که فاقد خلبان خودکار بود این نسخه یک خلبان خودکار قابل برنامه ریزی نیز داشت.ولکان ب2 دارای لوله سوختگیری  هوایی بود  ولی با در نظر گرفتن تصاویر مشخص است این لوله بعد از تولید در اواخر دهه 1960 روی ان نصب شده است.

ولکان توان پرتاب یک بمب هیدروژنی خورشید زره را داشت.از اوائل دهه 1960 نیز توان حمل یک موشک اتمی سوخت مایع” بلو استیل” را داشت. بلو استیل یک موشک سوخت مایع  بود که ترکیبی از یک نوع اسید  و نفت سفید را می سوزاند و با پرتاب از ارتفاع  بالا سرعت خود را به 2.3 ماخ می رساند و بردش در بهترین حالت 230 کیلومتر بود. ولکان ب2 توان حمل یک تیره از این موشک را در زیر بدنه داشت و برخی منابع گفته اند به ولکان های که چنین توانی داشتند نام ب2 ای داده شد.

این موشک در سال 1962 عملیاتی شد ولی مشکلاتش بسیار بود زیرا پر کردن ان زمانبر  بود و به دلیل حالت اسیدی سوخت نیاز به لباس مخصوص برای پر کردنش بود از این رو هرگز در نقش اماده باش اتمی قرار نگرفت

موشک بلو استیل زیر بدنه ولکتن
موشک بلو استیل زیر بدنه ولکتن

مشکلات این چنینی و برد کم باعث شد تا نیروی هوایی انگلستان این سلاح را از خدمت خارج کند (البته تا سال 1970 در خدمت بود) و به جای ان موشک هواپرتاب امریکایی ای جی ام 87  اسکای بولت را به خدمت بگیرد.اسکای بولت یک موشک اتمی با برد 1600 تا 1800 کیلومتر بود و دارای  سرعتبالای 15 ماخ بود و می توانست  یک کلاهک اتمی حمل کند و در قرار بود در  امریکا بر روی بمب افکن ب 52 سوار شود.این موشک بعد از پرواز با رسیدن به ارتفاع 400 کیلومتری زمین با موتور راکتی خود در ارتفاع بالا به این سرعت دست پیدا میکرد. نیروی هوایی انگلستان در سال 1962 زمانی که تازه بلو استیل را موقتا بر روی ولکان نصب کرده بود و در حال برنامه ریزی برای ورود به خدمت ای جی ام 87 بود با یک سوپرایز واقعی روبرو شد  زیرا در همان سال نیروی هوایی امریکا طرح ای جی ام 87 را به دلیل مشکلات فراوان لغو کرد. در ان زمان نیروی هوایی انگلستان پنج  ولکان را نیز  با تجهیز به یک  تیرک زیر هر بال اماده پرتاب ازمایشی این موشک  کرده بود که به ان ولکان ب3 نام گذاشته  بود.قرار بود هر ولکان دو موشک(یکی زیر هر بال) را حمل کند.

ولی در نهایت  با ورود موشک بالستیک اتمی زیر دریایی پرتا  در خدمت نیروی دریایی  انگلستان ،  نصب موشک  هوا پرتاب  روی ولکان رها شد

در سال 1960 یک فروند یو 2 امریکا در ارتفاع بالا سرنگون شد و برای انگلیسیها مشخص شد پرواز در ارتفاع بالا بر فراز شوروی  برای ولکان غیر ممکن است از این رو تاکتیک  عوض شد تا یک خلبان بتوان در ارتفاع 150 تا 250 متری  پرواز کند. از این رو رنگ سفید ابی ولکان به خاکی تغییر کرد و تاکتیک جدید از سال 1964 اعمال شد. برای پرواز در ارتفاع پایین یک سری تغیرات روی ان انجام شد  که میتوان به، سامانه جنگ الکترونیک جدید و سامانه هشدار دهنده راداری جدید،سامانه ناوبیر ارتفاع پایین و سامانه نقشه خوان خودکار بود  و همچنین رادار اچ 2 اس با رادار جدید  تعویض شد که توان تعقیب پستی و بلندی زمین  را داشت.همچنین در اواخر دهه 1960 بر روی بی2 بمب اتمی جدید دبلیو ایی 177 نصب شد.

تا سال 1969 تمامی  ولکان های ب1 و ب1ای از خدمت خارج شد و تنها ب2 ها در خدمت باقی ماند

با ورود موشک اتمی زیر دریایی پرتاب اتمی پلاریس به خدمت ارتش انگلستان ، ولکان از نقش اتمی خارج شد تا نقش های دیگری   را به عهده  بگیرد.در سال 1973 اسکادران 27 این بمب افکن مجهز به رادار 9 ای شد تا بتوان دست  به گشت دریایی بر فراز دریا  بزند.

پنج فروند از  ولکانی که برای حمل موشک اسکای بولت امریکا که طرحش لغو شد تغییر کرده بودند به غلاف شناسایی  برای شناسایی راهبردی مجهز شدند که ب2 ام ار ار نامیده شد

ولکان ب2
ولکان ب2

در اواخر دهه 1970 قرار شد تا ولکان در سال 1982 از خدمت خارج شود و با تورنادو جی ار 1 جایگزین شود ولی  نبرد در فالکلند همه چیز را تغییر داد

در سال 1982 ارژانتین جزیره  فالکلند را که مدعی ان بود را اشغال کرد(شایدم ازاد کرد) و بدینسان انگلستان برای باز پس گیری ان وارد عمل شد. پنج فروند والکان ب2  متعلق به اسکادران 101 برای عملیاتی با نام BLACK BUCK انتخاب شدند.از انجایی که انگلستان هیچ پایگاه ای  در نزدیکی فالکلند نداشت مجبور شد تا بمب افکنها را در جزیره  استنشن در اقیانوس اطلس  شمالی مستقر کند که همچنان 6500 کیلومتر تا فالکلند فاصله داشت.

تمامی پنج فروند شرکت کننده در عملیات مجهز به موتور  المپوس 301 بود که بر روی تعدادی از ب2 ها نصب شده بود و از غلاف جنگ الکترونیک ای ال کیو 101  بهره می بردند .

در 1 مه  دو فروند ولکان  برای  بمب باران  باند فرود فرودگاه بندر استنلی در فالکلند به پرواز در امدند. این پرواز رفت و برگشتش 12070 کیلومتری ،  16 ساعت به طول انجامید. برای این پرواز  11 تانکر سوخت رسان ویکتور به خودشان و بمب افکن ها سوخت رسانی  کردند تا اینکه به فرودگاه رسیدند. قرار بود تنها یکی از بمب افکنها 21 بمب 450 کیلوگرمی خود را بر فراز فرودگاه رها کند و بمب افکن دوم برای پشتیبان  بود که قبل از رسیدن به جزیره بر گشت . از 21 بمب پرتابی تنها یکی از بمب ها به باند خورد ولی باند را تخریب  کرد و فرودگاه را از کار انداخت . این عملیات BLACK BUCK1 نامیده شد

دست کم دو فروند از ولکان های  شرکت کننده در عملیات توان حمل دو موشک ضد رادار مارتل را داشتند که ساخت فرانسه بود. ولی انگلیسیها شک داشتند که این موشک بتوان 8 ساعت پرواز تا جزیره را زیر بال ولکان ان هم در هوایی سرد تحمل کند و در نهایت کار نیز بکند. اگرچه امریکا در جنگ بی طرف بود ولی دست به  تحویل موشک ضد رادار شرایک به انگلستان برای نصب روی ولکان زدند.

در عملیات بعدی با نام  BLACK BUCK5     دو والکان هر کدام با دو موشک شرایک  برای سرکوب پدافند جزیره برخواستند بعد از 8 ساعت پرواز و نیم ساعت دنبال رادار گشتند چیزی پیدا نکرده و برگشتند .

در عملیات BLACK BUCK6  ولکان با چهار شرایک  برخواست ولی این بار توانست بعد از مدتی گشت در جزیره یک رادار مراقبتی روشن ارژانتین را یافته و یک موشک شرایک را شلیک کند.

همچنین این هواپیما دست کم یک ماموریت شناسایی نیز در نهایت به عنوان اخرین ماموریت خود در این جنگ انجام داد. در کل تنها دوبار ولکان از تسلیحات خود بهره برد

بعد از پایان نبرد فالکلند ولکان دیگر زمینگیر  بود و در سال 1984  از خدمت خارج شد . ارتش انگلستان تلاش کرد برای جبران کمبود سوخترسان دست به ارتقا شش فروند ولکان در نقش سوخت رسان با نام ولکان کا 2 بزند که برنامه لغو شد. ولکان برای پرواز نمایشی تا سال 1993 پرواز میکرد و بعد از ان تا سال 2007 زمینگیر  بود تا سرانجام یک ولکان دوباره برای پرواز نمایشی به خط پرواز برگشت

2028117

در کل بمب افکن ولکان هرگز در حد  بمب افکن های شوروی و امریکا در ان زمان نبود. بمب افکن های شوروی و امریکا  در ان زمان بمب های بیشتر در برد بیشتری را حمل میکردند و میتوانستند چه در ارتفاع بالا و چه در ارتفاع پایین بسیار بهتر از ولکان به خاک دشمن نفوذ کنند

مشخصات ولکان ب2

طول:30.45 متر

ارتفاع:8.26 متر

بیشترین وزن برخواستن:93 تن

بیشترین سرعت: 1038 کیلومتر بر ساعت

سرعت کروز:912 کیلومتر بر ساعت

ارتفاع پروازی:17000 متر

موتور: چهار موتور المپوس 301  با توان هر یک 17000 پاوند

تسلیحات: تا یک بمب اتمی و یا یک موشک اتمی و یا 21 بمب 450 کیلوگرمی

گرداوری: عبدالحمید تارخ

نسخه ازمایشی ب2
نسخه ازمایشی ب2

231326

نوشته های مشابه

دکمه بازگشت به بالا
بستن
بستن