موشک بالستیک اتمی قاره پیمای مینتمن
مینیتمن نام یک سری موشکهای بینقارهای ساخت ایالات متحدهٔ آمریکا است. موشکهای مینیتمن هنگام معرفیشان نخستین موشکهای بینقارهای با موتورهای پیشران سوخت جامد بودند و بعدها نخستین موشکهایی شدند که دارای سرجنگنده های مجتمع چندگانه یا MIRV شدند. نام این موشکها برگرفته از میلشیا (نیروی نظامی مردمی) «مینیتمن» است.
در دههٔ ۱۹۵۰، فرماندهی راهبردی نیروهای هوایی ایالات متحده موشکهای بینقارهای CGM-16 آتلَس و LGM-25 تایتان را در اختیار داشت. این موشکها از موتورهای راکت با پیشران مایع استفاده میکردند و سوختهای سمی بهکار میبردند. این امر باعث نیاز نگهداری و تعمیرات بالا شد و پس از سوختگیری، عمر عملیاتی موشکها محدود بود. همچنین در طول کارهای نگهداری موشکهای تایتان مستقر، بارها حوادثی رخ داد. علاوه بر این، برای آمادهسازی پرتاب این موشکها نیاز به زمان طولانی بود.
در اواسط دههٔ ۱۹۵۰ نیروی دریایی ایالات متحده با موشک بالستیک دریایی پرتاب UGM-27 پولاریس موفق شد برای نخستینبار یک موتور پیشران سوخت جامد با قطر بدنهٔ بزرگ و در نتیجه برد زیاد توسعه دهد. با الهام از موفقیتهای نیروی دریایی، وزارت دفاع ایالات متحده در جریان همین برنامهٔ توسعهٔ آتلَس مفهوم یک موشک بینقارهای سوخت جامد را پیریزی کرد. سرپرست اصلی این تلاش سرهنگ ادوارد ان. هال (Edward N. Hall) بود که در نهایت ابتکار ساخت یک موشک بینقارهای سهمرحلهای با پیشران سوخت جامد را پیش برد. در فوریهٔ ۱۹۵۸ وزارت دفاع درخواست رسمیای مطرح کرد تا برای نیروی هوایی ایالات متحده یک موشک بینقارهای سوخت جامد طراحی شود که هم بتوان آن را در سیلوهای موشکی مستقر کرد و هم بهصورت متحرک روی واگنهای راهآهن مستقر نمود. در چارچوب مناقصهٔ بعدی ۱۴ شرکت پیشنهاد خود را ارائه دادند و در اکتبر ۱۹۵۸ شرکت بوئینگ قرارداد توسعهٔ HSM-80 مینیتمن را دریافت کرد.
پروژهٔ مینیتمن از سوی کابینهٔ آیزنهاور در بالاترین سطح اولویتبندی شد. بین سپتامبر ۱۹۵۹ و مهٔ ۱۹۶۰ با مراحل مختلف موشک ۱۸ شلیک آزمایشی انجام شد. نخستین شلیک آزمایشی یک موشک کامل HSM-80 Minuteman IA در ۱ فوریهٔ ۱۹۶۱ از رمپ پرتاب Launch Complex 31 در پایگاه کیپ کاناورال انجام شد. تلاش پرتابی دیگری برای مینیتمن IA در ۳۰ اوت ۱۹۶۱ از یک سیلوی پرتاب در همان مجتمع انجام شد که منجر به انفجار موشک شد. در ۱۷ نوامبر ۱۹۶۱ یک پرتاب موفق Minuteman 1A با پروازی حدود ۹۰۰۰ کیلومتر انجام گرفت. در دسامبر ۱۹۶۱ کابینهٔ کندی به دلایل زمانبندی و هزینهها نسخهٔ راهآهنی را حذف کرد و به پرتاب از سیلو بسنده کرد . در ۲۹ ژوئن ۱۹۶۲ نخستین پرتاب موفق یک موشک Minuteman I از سیلو انجام شد. پس از آنکه در فوریهٔ ۱۹۶۱ ساخت هفت سیلو برای مینیتمن در پایگاه وندنبرگ آغاز شده بود، از سپتامبر ۱۹۶۲ پرتابهای آزمایشی از این سیلوها انجام گرفت. در ۲۳ جولای ۱۹۶۲ بیست موشک اول Minuteman I به پایگاه هوایی مالمستروم رسیدند و در دسامبر ۱۹۶۲ این موشکها آمادهٔ بهکار قرار گرفتند. در ژوئن ۱۹۶۳ نام HSM-80 Minuteman I به LGM-30A Minuteman I تغییر یافت. در سالهای پس از آن موشکهای مینیتمن توسعه و مدرنسازی بیشتری یافتند و نسخههای بعدی ان نیز تولید شد .تولید مینیتمن در ژانویهٔ ۱۹۷۷ پایان یافت و بیش از ۲۴۰۰ موشک در مجموع تولید شده بوداین موشک هنوز اصلیترین موشک بالستیک اتمی قاره پیمای نیروی هوایی امریکا است.
فنّاوری
سری LGM-30 مینیتمن، موشکهای بینقارهای سهمرحلهای با پیشران سوخت جامد هستند. در مقایسه با موتورهای راکتی با پیشران مایع، موتورهای سوخت جامد بسیار فشردهترند. همچنین این موشکها تقریباً نیاز به نگهداری ندارند و پرتاب آنها میتواند ظرف چند دقیقه انجام شود. سوخت بهکار رفته، ترکیب پیشران آمونیومپِرکلرات (APCP) است. بسته به نسخه، بدنهٔ مراحل موشک از فولاد زنگنزن، تیتانیوم یا پلاستیک تقویتشدهٔ الیاف شیشه ساخته میشود. همهٔ موشکهای مینیتمن از یک مرحلهٔ اول مشترک استفاده میکنند؛ تفاوتها در مراحل دوم و سوم و همچنین در سرجنگیها است. نازلهای سه مرحله بهصورت ثابت نصب شدهاند و هدایت جهت در حین کار با تزریق گاز بیاثر مایع به داخل جریان رانش انجام میشود. موشکها را میتوان تقریباً به چهار بخش تقسیم کرد: سه مرحلهٔ موشک که روی هم قرار گرفتهاند و بخش سرجنگی. مرحلهٔ سوم دارای قطع رانش (thrust termination) است؛ به همین منظور در این مرحله در سمت نوک بسته های انفجاری نصب شده که در زمان مناسب منفجر شده و فشار داخلی محفظهٔ سوخت ناگهانی کاهش مییابد. بالای موتور مرحلهٔ سوم بخش ابزارآلات (instrument bay) قرار دارد که واحد هدایت در آن نصب شده — این واحد متشکل از یک سامانهٔ ناوبری اینرسیال و سیستم کنترل است. برای انتقال دستورات کنترل، کانالی روی سطح موشک تا عقب موشک امتداد یافتهاست. در بالای مراحل، بخش سرجنگی نصب میشود که با کمک پیشرانکهای ترمزی که روی مرحلهٔ سوم نصب شدهاند از آن جدا میگردد.
سیلؤ موشکی
موشکهای مینیتمن از کارخانهٔ سازنده به سیلوها منتقل میشوند؛ در آنجا در داخل سیلو پایین گذاشته شده و سپس پوشش سیلو بسته میشود. هر سیلو WS-133 توانایی جایدادن یک موشک مینیتمن را دارد. سیلو بهصورت یک استوانهٔ قائم تو خالی با عمق حدود ۲۷ متر و قطر داخلی ۳٫۶۶ متر ساخته شدهاست. دیوارهها و پوشش سیلو از بتن آرمه هستند. پوشش افقی متحرک سیلو ضخامتش ۱٫۰۷ متر و جرمش حدود ۱۰۰ تُن است. در داخل سیلو سامانهٔ تهویهٔ مطبوعی وجود دارد که دما را برای سوخت موشک بهینه نگه میدارد. همچنین ژنراتور برق و باتریهای سربی تعبیه شده که بعدها با باتریهای لیتیم-تیونیلکلراید جایگزین شدند. موشک در داخل سیلو بر روی کمکفنرها (دمپر) قرار گرفته و در پایین با سیمهای فولادی به دیوارهٔ سیلو مهار شده است تا بتواند در برابر ارتعاشات ناشی از انفجار سلاحهای هستهای مقاومت کند. سیلوهای Minuteman I/II باید در برابر فشار خارجی حدود ۸۲٫۷ بار (۸٫۲ مگاپاسکال) مقاومت کنند و سیلوهای بهبودیافتهٔ Minuteman III برای فشار خارجی تا حدود ۱۳۷٫۹ بار (۱۳٫۷ مگاپاسکال) طراحی شدهاند. فاصلهٔ حداقل بین هر سیلو حدود ۱۰ کیلومتر است. هر گروه ده سیلو به یک مرکز کنترل پرتاب (Launch Control Center یا LCC) متصل هستند که از آنجا موشکها پایش و پرتاب میشوند.
مدل ها
LGM-30A/B Minuteman I
- LGM-30A Minuteman IA
نسخهٔ LGM-30A Minuteman IA نخستینبار در دسامبر ۱۹۶۲ وارد آمادهباش شد. هنگام معرفی، این موشک نخستین موشک بینقارهای تولید سری با پیشران سوخت جامد بود. طول موشک ۱۶٫۳۶ متر و وزن حدود ۲۹۴۰۰ کیلوگرم بود. اولین مرحلهٔ موشک از نوع Thiokol M55 با چهار نازل بود که در سطح زمین رانش آغازین ۹۳۳ کیلونیوتن تولید میکرد. این مرحله قطر ۱۶۸۰ میلیمتر، طول ۵٫۶۷ متر و وزن ۲۳٬۲۴۷ کیلوگرم داشت که ۲۰٬۷۱۶ کیلوگرم آن مربوط به سوخت بود؛ بدنهٔ این مرحله از فولاد زد زنگ و مقاوم در برابر حرارت نوع D6AC ساخته شده بود. مرحلهٔ دوم Aerojet M56 نیز چهار نازل داشت و رانشی معادل ۲۶۷ کیلونیوتن تولید میکرد؛ قطر ۱۱۲۸ میلیمتر، طول ۲٫۷۷ متر و وزن ۵٬۴۵۵ کیلوگرم که ۴٬۷۰۸ کیلوگرم آن سوخت بود و بدنهٔ آن از آلیاژ تیتانیوم ساخته شده بود. مرحلهٔ سوم Hercules M57 با چهار نازل رانش ۱۵۶ کیلونیوتن داشت، قطر ۹۴۵ میلیمتر، طول ۱٫۵۵ متر و وزن ۲٬۰۳۴ کیلوگرم که ۱٬۶۶۴ کیلوگرم آن سوخت بود؛ بدنهٔ این مرحله از پلاستیک تقویتشده با الیاف شیشه ساخته شده بود. بخش سرجنگی طولی برابر ۱٫۸۳ متر داشت و از یک بدنهٔ قابل بازگشت Mk 5 با سرجنگی هستهای W59 استفاده میشد؛ این کلاهک هیدروژنی حدود ۲۵۰ کیلوگرم وزن و توان انفجاری معادل یک مگاتن داشت. برای هدایت از سامانهٔ ناوبری اینرسی NS-10 و واحد هدایت D-17 با مبدل آنالوگ-دیجیتال استفاده میشد که یک هدف را ذخیره میکرد. برد بیشینهٔ Minuteman IA حدود ۹۶۰۰ کیلومتر و دقت ان حدود 2 کیلومتر بود
در کل ۱۵۰ فروند LGM-30A Minuteman IA در پایگاه مالمستروم مستقر شدند و تا ژوئن ۱۹۶۵ همهٔ آنها توسط LGM-30B Minuteman IB جایگزین شدند.
- LGM-30B Minuteman IB
نسخهٔ LGM-30B Minuteman IB نخستینبار در آوریل ۱۹۶۳ وارد آمادهباش شد. نسبت به مدل پیشین، مرحلهٔ اول و دوم بهبود یافت و از واحد هدایت D-17B بهبودیافته استفاده شد که حالا دو هدف قابل ذخیره داشت. از آنجا که مسیر پرتاب موشکها در حمله به اتحاد شوروی از روی قطب شمال میگذشت، در واحد هدایت اثرات ناشی از ناهنجاریهای گرانشی منطقه نیز در نظر گرفته شد؛ بدین ترتیب دقت حدود یک کیلومتر بود که 50 درصد بهبود یافته بود. طول موشک ۱۷٫۰۳ متر و وزن حدود ۲۹٬۵۰۰ کیلوگرم بود. بخش سرجنگی جدید طولی برابر ۲٫۴۴ متر داشت و از بدنهٔ بازگشتی Mk 11A با سرجنگی هستهای W56 استفاده میکرد؛ این کلاهک هیدروژنی حدود ۲۷۰ کیلوگرم وزن و توان انفجاری 1.2 مگاتن داشت. برد بیشینهٔ Minuteman IB حدود ۱۰۱۰۰ کیلومتربود.
در چارچوب مطالعهٔ STRAT-X در اکتبر ۱۹۷۴ یک Minuteman IB از یک هواپیما رها و پرتاب شد: موشک از روی یک سکو از هواپیمای ترابری سی5 گالکسی در ارتفاع حدود ۶۱۰۰ متر بر فراز اقیانوس آرام رها شد؛ پس از جدا شدن از سکو با چتر کاهشسرعت، در ارتفاع تقریباً ۲۴۰۰ متر موتور راکتی روشن شد و برای ۱۰ ثانیه موشک را دوباره تا حدود ۶۱۰۰ متر بالا برد، سپس موتور خاموش و موشک به دریا سقوط کرد. اگرچه نتایج مثبت بود، بهدلیل نگرانیهای فنی و امنیتی این روش ادامه نیافت.
در مجموع ۶۵۰ فروند LGM-30B Minuteman IB در پایگاههای مختلف مستقر شدند و از سال ۱۹۶۶ بتدریج توسط LGM-30F Minuteman II جایگزین گردیدند؛ آخرین Minuteman IB در سال ۱۹۶۹ بازنشسته شد.
LGM-30F Minuteman II
پس از حذف برنامهٔ حمل موشک با واگن های قطار ، محدودیتهای وزنی و ابعادی لازم برای حمل راهآهنی برداشته شد و از پایان ۱۹۶۲ توسعهٔ LGM-30F Minuteman II آغاز شد. اولین پرتاب آزمایشی در ۲۴ سپتامبر ۱۹۶۴ انجام گردید و نخستین پرتاب از سیلو در ۱۸ اوت ۱۹۶۵ از پایگاه وندنبرگ صورت گرفت. Minuteman II در آوریل ۱۹۶۶ وارد آمادهباش شد. این نسخه از مرحلهٔ دوم جدید SR19-AJ-1 ساخت Aerojet استفاده میکرد که نازل واحد و رانشی برابر ۲۶۸ کیلونیوتن داشت؛ قطر ۱۳۱۱ میلیمتر، طول ۲٫۷۷ متر و وزن ۷٬۲۹۱ کیلوگرم که ۶٬۲۰۵ کیلوگرم آن سوخت بود و بدنهٔ آن از آلیاژ تیتانیوم بود. طول کلی موشک ۱۷٫۵۶ متر و وزن حدود ۳۳٬۱۰۰ کیلوگرم بود. Minuteman II با سامانهٔ ناوبری NS-17 و واحد هدایت D-37 مبتنی بر نیمههادی و شامل حدود ۲۰۰۰ میکروپردازنده تجهیز شد که میتوانست هشت هدف را ذخیره کند. نخستیناً D-37 مشکلدار محسوب میشد ولی سپس با اصلاحات قابلاعتمادتر گردید. واحد هدایت و بخش سرجنگی در برابر پالسهای الکترومغناطیسی حاصل از انفجارهای هستهای در فضا محافظت شدند. در بخش سرجنگی بزرگتر علاوه بر سرجنگی، امکان حمل پوشالهای فریب (chaff) یا تریکور Mk 1 نیز وجود داشت. بخش سرجنگی طولی برابر ۳٫۲۹ متر داشت و ابتدا از Mk 11B و از سال ۱۹۸۴ از Mk 11C با سرجنگی W56 (توان ۱۲۰۰ کیلوتن) استفاده میشد. برد بیشینهٔ Minuteman II حدود ۱۱۳۰۰ کیلومتر بود و دقت ان به 500 متر رسیده بود
در مجموع ۵۰۰ فروند LGM-30F Minuteman II در پایگاههای مختلف مستقر شدند و از ۱۹۹۲ بهتدریج توسط Minuteman III جایگزین گردیدند؛ آخرین Minuteman II در ۱۹۹۴ بازنشسته و آخرین سیلوی آن در ۱۹۹۸ منفجر شد.
LGM-30G Minuteman III
توسعهٔ Minuteman III از ژوئیهٔ ۱۹۶۵ آغاز شد و اولین پرتاب آزمایشی در ۱۶ اوت ۱۹۶۸ انجام شد. نخستین پرتاب از سیلو در ۱۱ آوریل ۱۹۶۹ صورت گرفت و این نسخه در آوریل ۱۹۷۰ وارد آمادهباش شد و تا به امروز در خدمت باقی ماندهاست. هنگام معرفی، Minuteman III نخستین موشک بینقارهای در جهان بود که از سر جنگی چند گانه MIRV بهره میبرد از این رو بخش بالای موشک که حاوی کلاهک های اتمی است با دو نسخه قبلی فرق دارد. Minuteman III از مرحلهٔ سوم جدید SR73-AJ/TC-1 ساخت Aerojet/Thiokol استفاده میکند که رانشی ۱۵۳ کیلونیوتن دارد، همان قطر مرحلهٔ دوم را دارد و نازلی واحد دارد؛ طول آن ۱٫۶۷ متر و وزنش ۳٫۷۱۸ کیلوگرم است که ۳٫۳۰۸ کیلوگرم آن سوخت است و بدنهاش از پلاستیک تقویتشده با الیاف شیشه ساخته شدهاست. بر پایهٔ مرحلهٔ سوم، بخش سرجنگی به طول ۳٫۶۶ متر سوار میشود. جرم پرتابی (پِیلود) Minuteman III حدود ۱٬۱۵۰ کیلوگرم است. نخستین Minuteman IIIها از NS-20 برای ناوبری و D-37D برای هدایت استفاده کردند. طول موشک ۱۸٫۲۰ متر و وزن حدود ۳۵٫۳۰۰ کیلوگرم است. برد کمینهٔ موشک حدود ۳۰۰۰ کیلومتر و برد بیشینهٔ آن حدود ۱۲٬۰۰۰ کیلومتر است. نخستین Minuteman IIIها سه کلاهک Mk 12 با هر کدام یک سرجنگی هستهای W62 داشتند؛ بدنهٔ مخروطی Mk 12 در پایه قطر ۵۳ سانتیمتر و طول ۱٫۸۲ متر داشت و وزن بدنهٔ بازگشتی حدود ۳۶۲ کیلوگرم بود که ۱۱۵ کیلوگرم آن سرجنگی را تشکیل میداد. سرجنگی W62 توان ۱۷۰ کیلوتن تی ان تی داشت. دقت این سرجنگنده 320 متر بود
در مجموع ۵۵۰ فروند LGM-30G Minuteman III در پایگاههای مختلف مستقر شدهاند. Minuteman IIIها در سیلوهایی که بهصورت پسینی تقویت شده یا سیلوهای جدید قرار دارند.
در طول دوران خدمت، Minuteman III بارها مدرن و ارتقاء یافتند. اواسط دههٔ ۱۹۷۰ واحدهای هدایت بهروزرسانی شدند که دقت را بهبود بخشیدند و ناحیهای را که حامل بازگشتی قادر به توزیع سرجنگیهای MIRV بود گسترش دادند. همچنین در پایگاهها سامانهٔ Command Data Buffer نصب شد که امکان برنامهریزی مجدد اهداف را برای یک موشک Minuteman III در کمتر از ۲۵ دقیقه فراهم میکرد؛ برای بازپیکربندی همهٔ ۵۰ موشک یک اسکادران حدود ۱۰ ساعت لازم بود.
قابلیت «ضربتزدن اهداف سخت موقتی» (Interim hard Target kill Capability)
در چارچوب برنامهٔ Interim hard Target kill capability بین ۱۹۷۹ تا ۱۹۸۳ تعداد ۳۰۰ فروند Minuteman III با سرجنگیهای جدید تجهیز شدند. هر کدام از این موشکها سه کلاهک Mk 12A با هرکدام یک سرجنگی W78 دریافت کردند؛ توان این سرجنگیها بین ۳۳۵ تا ۳۵۰ کیلوتن بود و دقت انها حدود ۱۸۰ متر را فراهم میکرد. این تغییر به مقابله با اهدافی نظیر سیلوهای موشکی و مرکز فرماندهی زیرزمینی میپرداخت، اما سنگینتر شدن سرجنگیها برد را کاهش داد و بنابراین همهٔ اهداف ممکن در شوروی/روسیه قابل دسترسی نبودند.
برنامه جایگزینی پیشرانه
پس از مشاهدهٔ ترکخوردگی در پیشران، بین ۱۹۹۸ تا ۲۰۰۹ مراحل موشکهای Minuteman III تعویض شدند. مراحل جدید حاوی ترکیب پیشران بهبودیافتهای بودند که عمر مفید موشک را افزایش میداد. قطعات الکترونیکی قدیمی موشک و پایگاهها نیز با قطعات مدرنتر جایگزین گردید.
یبرای اجرای تعهدات پیمانهای SORT و New START با روسیه که یکی از بندهای ان کاهش کلاهک موشک ها به یک کلاهک بر روی هر موشک بود ، حدود ۲۰۰ فروند Minuteman III بین ۲۰۰۵ تا ۲۰۰۸ بهازای هر موشک یک سرجنگی نصب شدند. همزمان با این کار، با برنامهٔ Guidance Replacement Program واحد هدایت جدیدی نصب گردید که از NS-50A و Advanced Inertial Reference Sphere (AIRS) و واحد هدایت دیجیتال LC5400 بهره میبرد. موشکها همچنین با ابزارهای فریب جدید تجهیز شدند. Minuteman IIIهای دارای یک کلاهک برد تا حدود ۱۳٬۰۰۰ کیلومتر و دقت حدود ۱۲۰ متر داشتند.
مشتقها
پس از خارجسازی Minuteman II، برخی از این موشکها به LEM-70 Minuteman ERCS تبدیل شدند که بهجای سرجنگی، سامانهٔ ارتباطات اضطراری موشکی AN/DRC-8 (Emergency Rocket Communications System) را حمل میکرد؛ این یک ماهوارهٔ کوچک و کوتاهعمری است که پیامهای اضطراری برای فرمان اجرای سلاحهای هستهای را ارسال میکند. همچنین از موشکهای بازنشستهٔ Minuteman حاملهای پرتاب Minotaur و Conestoga ساخته شدند و توسط نیروهای مسلح آمریکا بهعنوان موشکهای هدف (target vehicles) برای ازمایش سیستم های ضد بالستیک استفاده شد
استقرار و مفهوم عملیاتی
در پرتاب Minuteman III روش «گرم» (hot launch) بهکار میرود که در آن موتور مرحلهٔ اول درون سیلو روشن میشود و در هنگام پرتاب حلقهٔ دود مخصوصی شکل میگیرد. پس از حدود ۳۹ ثانیه موشک به سرعت حدود ماخ ۳ و ارتفاع ۹٫۱۴ کیلومتر دست مییابد. پس از حدود ۶۲ ثانیه مرحلهٔ اول خاموش و جدا میشود و بلافاصله مرحلهٔ دوم روشن میگردد. در حدود ۱۲۱ ثانیه پوشش محموله جدا میشود و موشک در حدود ۹۶ کیلومتر ارتفاع دارد. پس از حدود ۱۲۳ ثانیه مرحلهٔ دوم خاموش و جدا و مرحلهٔ سوم روشن میگردد. پس از قطع یا خاتمهٔ رانش مرحلهٔ سوم، بخش حاوی کلاهک جدا شده و مرحلهٔ سوم با پیشرانه های حاوی کاهنده سرعت از کلاهک جدا می شوند. در ان مرحله کلاهک حدود 23 ماخ سرعت دارد. در فاز شتابگیری، واحد هدایت دستورات لازم را محاسبه میکند تا موشک در مسیر تعیینشده بماند.بخش هاوی کلاهک تا 1100 کیلومتری بالا می رود . سپس حامل کلاهک آخرین اصلاحات مسیر را انجام میدهد و کلاهک ها را یکی پس از دیگری رها میکند. سرجنگیها میتوانند در هوا، درست بالای زمین یا در تماس با زمین منفجر شوند.
حادثه
تا کنون تنها یک حادثهٔ جدی مربوط به موشک مینیتمن رخ دادهاست: در ۵ دسامبر ۱۹۶۴ دو کارگر در حال تعمیرات معمولی روی یک LGM-30B Minuteman IB مستقر در پایگاه هوایی الزورث بودند که در اثر کشیدن نامناسب یک فیوز با پیچگوشتی، اتصال کوتاهی رخ داد. بخش جدا شونده نرحله سوم از کلاهک منفجر شد و بخش سرجنگی همراه بدنهٔ بازگشتی و سرجنگی هستهای از موشک جدا شد و حدود ۲۲ متر به کف سیلو سقوط کرد. دو کارگر سالم از سیلو خارج شدند. پس از بررسی گزینههای مختلف برای بازیابی، تکنسین موشکی باب هیکس (Bob Hicks) وارد سیلو شد و با جدا کردن اتصالات الکتریکی بین مراحل از طریق یک میلهٔ فلزی، از روشن شدن مجدد جلوگیری نمود؛ سپس بدنهٔ بازگشتی را در شبکهای بسته و از سیلو خارج کردند. بازیابی بدنهٔ بازگشتی حدود دو ساعت طول کشید. بازرسی سرجنگی نشان داد که همهٔ ایمنیهای جلوگیری از انفجار سرجنگی بهدرستی عمل کردهاند.
وضعیت فعلی
اوایل سال ۲۰۲۴، نیروهای هستهای ایالات متحده ۲۰۰ فروند Minuteman III با هرکدام سه سرجنگی W78 و ۲۰۰ فروند Minuteman III با هرکدام یک سرجنگی W87 در آمادهباش داشتند؛ این مجموعه از نظر عددی قابلیت بهکارگیری تا ۸۰۰ سرجنگی هستهای را فراهم میکند.
مشخص مینتمن3
طول:18.2 متر
قطر:1.7 متر
وزن:35 تن
کلاهک : سه کلاهک مجتمع دبلیو 78 و یا دبلیو 87
پیشرانه : سه مرحله سوخت جامد
برد:13000 کیلومتر
سرعت نهایی: 28176 کیلومتر بر ساعت( در فاز اخر معادل 23 ماخ)
سقف پرواز :1120 کیلومتر
سیلو پرتاب
عبدالحمید تارخ
مقالات مشابه
