امریکا در دهه1970 زمانی که شوروی هنوز سر گرمه توسعه و به خدمت گیری جنگنده های نسل سومی چون میگ23 و میگ25 بود در حال عملیاتی کردن جنگنده های نسل چهارم خود بود. اف14 تامکت، اف15 ایگل، اف16 فالکن و اف18 هورنت نسل چهارم های بودند که در دهه1970 عملیاتی شدند و شوروی که همواره در عملیاتی کردن جنگنده های هم نسل یک دهه و یا بیشتر از امریکا عقب بود در حال کار روی نسل چهارم های خود برای عملیاتی کردن انها در دهه 1980 بود
ماهواره های شناسایی آمریکایی برای اولین بار نمونه های اولیه جنگنده نسل 4 وروی یعنی سوخو27 و میگ-29 شوروی را در سال 1978 مشاهده کردند که باعث نگرانی در ایالات متحده شد. در سال 1981، نیروی هوایی امریکا اطلاعاتی را از چندین شرکت هوافضا در مورد ویژگی های احتمالی یک جنگنده تاکتیکی پیشرفته (جنگنده ای برای برتری هوایی و نابودی نیروی هوایی دشمن در اسمان وایجاد استیلای هوایی)برای جایگزینی اف15 ایگل درخواست کرد. پروژه ای تی اف قرار بود از فناوری‌های نوظهور، از جمله مواد کامپوزیتی، آلیاژهای سبک وزن، سیستم‌های کنترل پرواز پیشرفته، سیستم‌های پیشرانه قوی‌تر و فناوری پنهان‌کاری بهره ببرد.در اکتبر 1985، نیروی هوایی یک درخواست برای ساخت چنین جنگنده ای به چندین سازنده هواپیما در امریکا صادر کرد. این برنامه در می 1986 اصلاح شد تا شامل ارزیابی دو پیش نمونه از دو جنگنده باشد که توسط دو فینالیست این رقابت قرار بود برای نیروی هوایی ساخته شود .در همان زمان، نیروی دریایی ایالات متحده تحت برنامه جنگنده تاکتیکی پیشرفته نیروی دریایی (NATF) اعلام کرد که از یک مشتق برنده ATF برای جایگزینی اف14 تامکت خود استفاده خواهد کرد. برنامه NATF خواستار تهیه 546 فروند جنگنده به همراه خرید برنامه ریزی شده 750 هواپیما توسط نیروی هوایی بود.
در ژوئیه 1986، پیشنهاداتی برای نمایش و اعتبارسنجی در یک رقابت توسط لاکهید، بوئینگ، جنرال داینامیکس، مک دانل داگلاس، نورثروپ، گرومن و راکول ارائه شد. دو مورد آخر مدت کوتاهی پس از آن از رقابت کنار رفتند. پیشنهاد طراحی نورثروپ به صورت داخلی DP110 تعیین شد. پس از ارسال پیشنهاد، لاکهید، بوئینگ و جنرال داینامیکس تیمی را تشکیل دادند تا هر کدام از طرح‌های پیشنهادی خود را که انتخاب شده بود، توسعه دهند. نورتروپ و مک دانل داگلاس با توافقی با هم همکاری کردند . پیشنهادات لاکهید و نورتروپ در 31 اکتبر 1986 برای به عنوان فینالیست انتخاب شدند. به هر دو تیم 50 ماه فرصت داده شد تا نمونه‌های اولیه خود را بسازند و آزمایش کنند . لاکهید YF-22 و نورثروپ YF-23 را تولید کردند.
YF-23 برای برآورده کردن الزامات نیروی هوایی برای بقا، سوپرکروز، مخفی کاری و سهولت نگهداری طراحی شده است.الزامات سوپرکروز نیاز به پرواز طولانی مدت مافوق صوت بدون استفاده از پس سوز بود. نورتروپ از تجربه خود در ساخت بمب افکن B-2 Spirit و F/A-18 Hornet استفاده کرد تا سطح مقطعی رادار و تشخیص مادون قرمز را کاهش دهد. نیروی هوایی در ابتدا از هواپیما خواسته بود تا در فاصله 610 متری فرود بیاید و متوقف شود، که به معنای استفاده از معکوس کننده های رانش در موتورهای آنها بود. در سال 1987، نیروی هوایی طول باند مورد نیاز را به 910 متر تغییر داد، بنابراین دیگر نیازی به معکوس‌کننده‌های رانش نبود. این به هواپیما اجازه می داد تا محفظه ورودی موتور کوچکتری داشته باشد.
اولین YF-23 (شماره سریال 87-0800)، که با کد (PAV-1) نیز شناخته میشد در 22 ژوئن 1990 عرضه شد؛ PAV-1 اولین پرواز 50 دقیقه ای خود را در 27 اوت انجام داد. YF-23 دوم (شماره سریال 87-0801 PAV-2) اولین پرواز خود را در 26 اکتبر با خلبانی جیم سندبرگ انجام داد.اولین YF-23 به رنگ خاکستری زغالی رنگ آمیزی شد و نام مستعار “بیوه سیاه II” را به نام جنگنده Northrop P-61 Black Widow در جنگ جهانی دوم گرفت.
نوع دریایی پیشنهادی YF-23 که با نام NATF-23 شناخته می شود، به عنوان جایگزین اف14 تامکت در نظر گرفته شد. طرح اصلی YF-23 ابتدا مورد توجه نیروی دریایی قرار گرفت، اما مشکلاتی در مورد جابجایی فضای این جنگنده بزرگ در درون عرشه ناو ، ذخیره سازی، فرود و پرتاب با منجنیق وجود داشت که به طراحی متفاوتی نیاز داشت.
YF-23 (با نام داخلی DP117K) یک هواپیمای غیر متعارف با ظاهری غیر متعارف، با بال های الماسی شکل، بدنه ای با مساحت قابل توجهی برای کاهش پسای آیرودینامیکی (به شکل کلی پهن ساخته شده بود)در سرعت های فراصوت و مافوق صوت، و یک دم V تمام متحرک بود.
کابین خلبان در نزدیکی دماغه هواپیما برای دید خوب برای خلبان قرار گرفته بود . این هواپیما دارای پیکربندی ارابه فرود سه چرخه با پایه ارابه فرود دماغه ای و دو ارابه فرود اصلی بود. محل اسلحه در قسمت زیرین بدنه بین ورودی هوا و پشت ارابه فرود اصلی قرار داشت.کابین خلبان دارای یک استیک هدایت مرکزی و دریچه گاز جانبی است.
این جنگنده توسط دو موتور توربوفن که هر یک به شکل مجزا در یک محفظه جا کار گذشته شده بود نیرو میگرفت .ورودی هوا s شکل S شکل طراحی شده بود تا از کمپرسورهای محوری موتور در برابر امواج رادار که وارد ورودی هوا میشدند محافظت کند.ورودی‌ها به شکل ذوزنقه در قسمت جلویی بودند، با پانل‌های ترکیبی خاصی در جلو برای جذب لایه مرزی متلاطم و تخلیه آن بر روی بالها.
از دو هواپیمای ساخته شده، اولین پی ای وی-1 با موتورهای پرت اند ویتنی YF119 مجهز شده بود، در حالی که دومی (PAV-2) از موتورهای جنرال الکتریک YF120 استفاده می کرد. این هواپیما به جای خروجی متغیر مانند YF-22، دارای خروجی های موتور ثابت بود.همانطور که در بمب افکن B-2، اگزوز موتورهای YF-23 از طریق فرورفتگی‌هایی که با کاشی‌های حرارت‌زا پوشانده شده بودند تا گرما را از بین ببرد و از موتورها در برابر شناسایی موشک‌های فروسرخ از پایین محافظت کند.
سطوح کنترل پرواز توسط یک سیستم کامپیوتری مدیریت مرکزی کنترل می شد. باله های دم V کل دارای زاویه 50 درجه نسبت به عمودی داشتند. گام عمدتاً با چرخاندن این باله‌های دم V در جهات مخالف ایجاد میشد تا لبه‌های جلویی آنها با هم یا از هم دور شوند. خلبان آزمایشی پل متز اظهار داشت که YF-23 دارای عملکرد برتر با زاویه حمله در مقایسه با هواپیماهای قدیمی بود، به زاویه حمله60 درجه نیز به راحتی میرسید(قرار دادن دماغه تا 60 درجه اختلاف با خط افق بدون از دست رفتن کنترل جنگنده یا به عبارتی تغییر زاویه سریع دماغه تا 60 درجه برای هدفگیری موشک و توپ در رزم هوایی نزدیک).انحراف فلاپ های بال به پایین و باله ها به بالا در هر دو طرف به طور همزمان برای ترمز آیرودینامیکی فراهم شده بود
پیکربندی پیشنهادی F-23 تولیدی (DP231 برای موتور F119 و DP232 برای موتور F120) از چندین جهت با نمونه های اولیه YF-23 متفاوت بود. طراحی تولید شده به جای یک محفظه تسلیحاتی بزرگ در میانه بدنه در طرح روی کاغذ ، دارای دو جایگاه پشت سر هم به شکل دراز تری بود که قسمت جلویی آن برای موشک‌های کوتاه برد سایدواندر طراحی شده است. طول کلی هواپیما اندکی افزایش یافت، حجم آن افزایش یافت، دماغه برای پذیرش سیستم‌های مختلف ، از جمله رادار، بزرگ‌تر شد و چین‌های جلوی بدنه کمتر مشخص بود. حذف معکوس‌کننده‌های رانش به موتور این امکان را می‌دهد که سطح مقطع کوچک‌تر و گردتری داشته باشند و فضای بین دو موتور جای بیشتری برای محفظه سلاح داشته باشد.
در نهایت هرگز هیچ راداری روی وای اف23 نصب نشد و هیچ سلاحی نیز شلیک نکرد زیرا در همان پیش نمونه نیروی هوایی وای اف22 یا همان اف22 را ترجیه داد
اولین YF-23 با موتورهای پرت و ویتنی در 18 سپتامبر 1990 به سرعت 1.43 ماخ در حالت سوپرکروز رسید ، در حالی که دومی با موتورهای جنرال الکتریک در 29 نوامبر 1990 به 1.6 ماخ در حالت سوپر کروز رسید . در مقایسه، YF-22 در سوپرکروز به سرعت 1.58 ماخ دست یافت. YF-23 تا حداکثر سرعت 1.8 ماخ با پس سوز آزمایش شد و به حداکثر زاویه حمله 25 درجه دست یافت.حداکثر سرعت طبقه بندی شده است، اگرچه منابع حداکثر سرعت را بیشتر از 2 ماخ در ارتفاع بالا میدانستند ولی سرعت سوپرکروز را بیشتر از 1.6 ماخ بیان می کنند. محفظه تسلیحات هواپیما برای پرتاب تسلیحات پیکربندی شده بود و برای آزمایش آکوستیک محفظه سلاح استفاده می شد، اما هیچ سلاحی شلیک و یا پرتاب نشد. لاکهید موشک های AIM-9 سایدواندر و AIM-120 امرام را از پیش نمونه YF-22 خود با موفقیت شلیک کرد ولی سازندگان وای اف23 خیر. آزمایش‌ها مقادیر عملکرد پیش‌بینی‌شده نورتروپ را برای YF-23 نشان دادند. YF-23 مخفی‌تر و سریع‌تر بود، اما YF-22 چابک‌تر بود.
دو تیم پیمانکار نتایج ارزیابی را با پیشنهادات اینده خود در دسامبر 1990 به نیروی هوایی ارائه کردند و در 23 آوریل 1991، فرمانده نیروی هوایی دونالد رایس اعلام کرد که YF-22 برنده است. نیروی هوایی موتور YF119 را برای قدرت بخشیدن به نسخه تولیدی F-22 انتخاب کرد. طرح‌های لاکهید و پرت و ویتنی از نظر جنبه‌های فنی رتبه‌بندی بالاتری داشتند، ریسک‌های کمتری در نظر گرفته بودند و طرح با کمی تغییر تبدیل به جنگنده ای می شد که انها میخواستند . در مطبوعات هوانوردی گمانه زنی شده است که YF-22 نیز به عنوان طرحی سازگارتر با برنامه NATF نیروی دریایی برای جایگزینی اف14 تامکت در نظر خواهد گرفته شد ، اما در سال 1992 نیروی دریایی ایالات متحده برنامه NATF را رها کرد و در نهایت نسخه پیشرفته تر جنگنده اف18 هورنت یعنی سوپر هورنت جای اف14 را گرفت
پس از مسابقه، هر دو YF-23 بدون موتورهایشان به مرکز تحقیقات پرواز درایدن ناسا در کالیفرنیا منتقل شدند. ناسا مدتی تصمیم به استفاده از یکی از وای اف23 در عملیات های ازمایشی داست ولی این برنامه به جای نرسید
در سال 2004، نورث روپ گرومن یک بمب افکن مبتنی بر YF-23 را برای برآورده کردن نیاز نیروی هوایی امریکا برای یک بمب افکن موقت، که FB-22 و B-1R نیز برای آن رقابت می کردند، پیشنهاد کرد. نورتروپ هواپیمای PAV-2 را اصلاح کرد تا به عنوان یک مدل نمایشگر برای بمب افکن موقت پیشنهادی خود عمل کند.هدف از طراحی این بمب افکن ساخت یک بمب افکن کوچک برای نفوذ در عمق خاک دشمن بود ولی در نهایت این برنامه کاملا رها شد و نیروی هوایی تصمیم به خدمت گیری بمب افکن ب21 را گرفت
پس از اینکه کنگره آمریکا در سال 1998 از صادرات F-22 خودداری کرد، ژاپن برنامه ای را برای توسعه یک جنگنده داخلی نسل 5 (F-3) آغاز کرد. پس از مطالعه زیاد و ساخت مدل های ایستا، هواپیمای بستر آزمایشی میتسوبیشی X-2 شینشین از سال 2016 به عنوان یک نمایشگر فناوری پرواز کرد. تا جولای 2018، ژاپن اطلاعات کافی را جمع آوری کرده بود و تصمیم گرفت که باید شرکت های بین المللی را وارد هواپیما کند. همکاران برای تکمیل این پروژه یکی از این شرکت‌ها که پاسخ داد Northrop Grumman بود و گمانه‌زنی‌هایی وجود دارد که می‌تواند نسخه مدرن YF-23 را به ژاپن ارائه دهد.یکی از شرکت های که به این درخواست جواب مثبت داد نروث بود و بسیار عنوان کردند که این شرکت نسخه پیشرفته تر وای اف23 را پیشنهاد کرده که البته هرگز اینچنین نشد
برای عضویت در اینستاگرام جنگاوران اینجا را کلیک کنید
