کومت یک هواپیمای موتور راکتی ساخت المان نازی بود که در واقع به تلاش ناموفق نازیها برای شکار بمب افکنهای متفقین بر میگشت ولی خود طرح یک هواپیمای با موتور راکتی عملا به سالهای نخست جنگ جهانی دوم بر میگشت
زمانی که نازیها به دنبال ساخت یک هواپیمای بدون سرنشین انتحاری با سرعت بالا رفتند از این رو موسس تحقیقاتی DFS المان روی طرح موتور راکتی بدون سرنشین کار میکرد که از یک هواپیمای بزرگ دیگر پرتاب می شد.این طرح با نام DFS 194 شناخته می شد که بر اساس یک طرح دیگر با نام DFS 39 ساخت همین موسس ساخته شد بود. دی اف اس3 یک هواپیما با دو بال تقریبا صاف و بدون دم و سکان عمودی بود از دارای یک موتور پیستونی در جلو بدنه یک ملخ دو تیغه بود ولی دی اف اس194 که البته از ماکت فراتر نرفت همان شکلی بود ولی دارای یک موتور راکتی سوخت مایع در عقب بود
194 دارای بدنه چوبی با اسکلت فلزی بود که از یک موتور راکتی سوخت مایع Walter R-1-203 استفاده میکرد و برای کاهش وزن عملیاتی دارای دو ارابه فرود کنار هم زیر بدنه بود که بعد از بلند شدن هواپیما از روی زمین جدا می شد اگرچه در مرحله اول قرار بود این هواپیما از بمب افکن ها پرتاب شود.در ژانویه سال 1939 زمانی که این طرح میرفت که ساخته شود برنامه اش مدتی لغو شد زیرا موسس DFS موسس تحقیقاتی بود و توان تولید نداشت از این رو نقشه این هواپیما و برخی مهندسین به شرکت میشراسمیت منتقل شدند تا این شرکت روی این طرح کار کند
یک فروند از این هواپیما در میشراسمیت ساخته شد و با موتور راکتی خود که ترکیبی از نوعی الکل به عنوان سوخت و اکسیژن مایع را میسوزانید به پرواز در امد که به سرعت550 کیلومتر بر ساعت نیز رسید .این پرواز در اوریل سال 1940 انجام شد در ان زمان جنگنده ها پیستونی به این سرعت میرسیدند گرچه تا میانه جنگ جنگنده های امدند که حتی به سرعت 700 کیلومتر نیز رسیدند.طرح در همان سال به نام میشراسمیت 163 نام گذاری شد(ME-163) که طرح بسیار ساده ای بود و هیچ پیچیدگی نداشت با وجود ظاهر عجیبش موتور راکتیش بسیار ارزان بود و دارای یک توربین بادی برای تولید برق بود و تجهیزات کابین هم شامل بیسیم و تجهیزات ناوبری ساده بود
در اوائل سال 1941 یک مجموعه تولید کم تعداد از این هواپیما ساخته شد که یکی از انها در حالت شیرجه به رکورد سرعت 1004 کیلومتر بر ساعت رسید که تا چند سال شکسته نشد .این طرح در ان زمان بسیار سری بود و حتی در مکاتبات المانها از ان به نام BF163 نامیده میشد تا با یک طرح دیگر المانها اشتباه گرفته شود.تا پایان سال 8 پیش نمونه ساخته شد که همگی در ازمایشات مختلف شرکت کردند ولی نیاز عملیاتی به چنین طرحی نبود زیرا این هواپیما عملا برد کمی داشت و در ان زمان که نازیها عملا هیچ تحدید هوایی نداشتند ، این پرنده عملا فقط یک طرح برای شکستن رکورد پروازی بود.
ولی بزرگترین مشکل کومت نداشتن چرخ بود. این پرنده دو چرخ داشت که زیر بدنه قرار میگرفت و وقتی هواپیما بر میخواست از ان جدا می شد. استفاده از ارابه ثابت ممکن نبود زیرا هم وزن را افزایش میداد هم پسا ایجاد میکرد و از طرفی چرخ جمع شونده هم جا میگرفت و ان نیز فضا اشغال میکرد از این رو ممکن نبود در نهایت برنامه بر این شد که از چرخ جدا شونده استفاده شود. خلبان برای فرود از یک اسکی استفاده میکرد در واقع دو اسکی که زیر بده جا داشتند و دارای یک ظربه گیر هم بودند. هواپیما در یک باند چمنی فرود می امد و با اسکی روی چمن سر میخورد اگرچه اسکی دارای یک ضربه گیر هیدرولیک بود ولی فشار زیادی به بدنه وارد میشد .مشکل دیگر این بود که هواپیما فاقد فلاپ بود و به سرعت روی زمین سرعت میگرفت حتی با یک ضربه ناخواسته به دلیل هموار نبودن باند به هوا بر میخواست و از طرفی اگرچه هدایت پذیری خوبی داشت ولی نه واقعا به خوبی جنگنده های پیستونی هم دوره خود و هدفگیر با ان سخت بود
در اواخر سال 1941 برخی فرماندهان نیروی هوایی نازی به دنبال به خدمت گیری محدود 163 در نقش دفاع هوایی نقطه ای بودند ولی این پرنده هنوز برای این کار اماده نبود زیر هنوز هنوز به چشم یک پرنده ازمایشی به ان نگاه میشد. میشراسمیت به دنبال این درخواست نسخه ای با نام میشراسمیت163 را توسعه داد که دارای بخشهای پلاستیکی در بدنه بود که ان را سبکتر و مقاومتر از نسخه قبلی با بدنه چوبی میکرد و دارای دماغه یک بخش مخروطی شکل بود که یک توربین برق بادی در درون خود حمل میکرد که یک ملخ در جلوی ان بود که میچرخید و برای هواپیما برق تولید میکرد .همچنین این نسخه برای افزایش قدرت دارای موتور HWK 109-509 بود که دارای سوخت مایع بهتری بود که 3137 پاوند رانش ایجاد میکرد .البته همچنان مشکلاتی وجود داشت از انجایی که 163 فاقد چرخ بود وقتی فرود می امد ضربات سختی میخورد و چندین مورد سوخت از هواپیما نشت و اتش گرفت زیرا هم سوخت و هم اکسید کننده در نسخه بی اسیدی و سمی بودند خطرات زیادی داشت از این رو دستور عمل امد که هواپیما قبل از فرود سوخت خود را مصرف کند و با موتور خاموش فرود بیاید.خلبان نیز وضعیت جالبی نداشت. از کابین کوچک و تنگش که بگذریم، 120 لیتر اکسید کننده اسیدی زیر کابین قرار داشت و یک مخزن 1040 لیتری سوخت اسدی در پشت کابین ان.. اگر مخزن منفجر می شدند و یا دچار نشت خلبان شانسی نداشت
دو پیش نمونه 163 بی ساخته شده هر یک مجهز به دو توپ20 م م ام جی151 هر یک با 400 گلوله شدند که زیر بدنه حمل می شد و مهمات ان روی کمر جنگنده قرار داشت و البته برخی مدلها بعدها مجهز به دو توپ30 م م شدند که هر یک 60 گلوله حمل میکرد و بر ضد بمب افکنها کارایی بهتری داشت
این نسخه دارای بال بهبود یافته بود و از ترمز هوایی برای کاهش سرعت استفاده میکرد و سرعت فرود را به 129 کیلومتر بر ساعت کاهش داده بود و کارایی بهتری از نسخه های قبلی در هنگام فرود داشتن
هواپیما با سرعت 280 کیلومتر بر ساعت از زمین بر میخواست و میتواند در پرواز عمودی در حالت مسلح به سرعت 675 کیلومتر بر ساعت برسد در شیرجه با شیب30 درجه حتی به 900 کیلومتر بر ساعت نیز برسد .تاکتیک پروازی مشخص بود. جنگنده به سرعت اوج میگرفت و عملا حتی از سطح پروازی بمب افکن های متفقین نیز بالاتر میرفت و بعد اقدام به کشف هدف و شیرجه میرفت و به طرف ان اتش میگشود. 163 سرعت اوجگیری فوق العاده ای داشت طی 3 دقیقه به 12000 متری میرسد در حالی که بمب افکن متفقین معمولا در 5 تا 7 هزار متری پرواز میکردند. ولی مشکل همین سرعت بالا بود. انقدر سرعت بالا بود که معمولا هدف را طی چند ثانیه پشت سر میگذاشت و عملا دیگر فرصت زیادی برای دور زدن نبود برای همین بعد از مدتی نسخه های تولید مجهز به دو توپ30 م م شدند تا بتوانند در همان زمان کم بیشترین ضربه را به دشمن بزنند
با وجود این بزرگترین مشکل 163 نه چرخش بود و نه عدم چالاکیش بلک زمان پروازش بود که تنها 7 دقیق بود. سوخت برای 7 دقیقه موجود بود و بعد هفت دقیقه خلبان دیگر باید فرود می امد. البته برخی پروازها تا12 دقیقه نیز زمان برد در واقع خلبان به سرعت برمی خواست اوج میگرفت و بعد تا جایی که سوخت داشت یک و یا دو بار به بمب افکنها حمله میکرد ولی واقعا وقتی برای تلف کردن نداشت و عملا اگر طی یک یورش میتوانست بمب افکن را سرنگون کند که میکرد در غیر این صورت باید هدف بعدی را سر راهش را انتخاب میکرد زیرا دور زدن و باز درگیر شدن عملا زمان زیادی میبرد
اولین اسکادران 163 در اواخر سال1942 شکل گرفت ولی تا اوت سال 1944 عملا در هیچ نبردی شرکت نکردند اگرچه چندین پایگاه چرخیدند و تجربه کسب کردند .در واقع این پرنده که اصلا به درد میدان نبرد نمیخورد و تنها نقشی که برای ان متصور بود دفاع هوایی نقطه ای بود که تا میانه سال 1944 نیز جنگنده های معمولی از پس این کار بر می امدند ولی با شدت گرفت حملات بمب افکنهای متفقین (امریکایی و انگلیسی) انقدر این حملات شدید و روزانه بود که این هواپیما نیز وارد عمل شد
از ماه مه 1944 اولین عملیاتها به شکل جدی شروع شد. 163 به شکل جفتی پرواز میکردند اگرچه موارد زیادی را هم تکی پریدند. معمولا بمب افکنها در ارتفاع 9000 متری پرواز میکردند، خلبان به سرعت اوج میگرفت و به 12000 متری میرسید یک بمب افکن را پیدا میکرد و به طرف ان شیرجه رفته و اتش میگشود، بعد از رد کردن بمب افکن اول چه سرنگون میشد و چه نه به یک هدف دیگر حمله میکرد و بعد دیگر تمام بود و باید فرود می امدند .البته خلبانان المانی گزارش دادند حتی میشد 4 بار هم حمله کرد ولی به شرطی که بمب افکن اسکورت نداشته باشند که انها مجبور به افزایش سرعت برای فرار از دست شکاری ها بشوند که خود سوخت مصرف میکرد که البته بمب افکنها همیشه اسکورت داشتند
دو واحد یکی در نزدیکی لایپزیک و دیگری هدفی در غرب لهستان بود که 163 از ان محافظت میکردند که هر دو واحد تولید کننده بنزین مصنوعی بودند ولی به زودی 163 نشان داد تنها طرح جالبی است و در عمل بی مصرف.. مشکل این بود که این پرنده به ندرت در همان دوبار وقت حمله میتوانست حتی یک بمب افکن سرنگون کند و حتی بهترین خلبان این هواپیما ها نیز طی طول خدمت خود تنها سه بمب افکن سرنگون کرد.متفقین متوجه شدند که خیلی زود سوختش تمام می شود برای همین خلبانان شکاری صبر میکردند تا سوخت 163 تمام شود و بعد به دنبالش میرفتند و ان را شکار کنند اگرچه معمولا تلاش میکرد تا شیرجه بزند و فرار کند ولی در زمان فرود کاملا بی دفاع بود
تا پایان جنگ370 فروند از این جنگنده ساخته شد که به گفته امریکا 31 و به گفته المانهای 16 بمب افکن را سرنگون کرد(برخی از پیروزی های که توسط جنگنده های دیگر نیز انجام شده بود امریکای به اشتباه پای 163 نوشتند) در حالی که حدود 65 فروند 163 از دست رفت. بخش زیادی از 370 فروند هرگز به شکل گسترده به خدمت گرفته نشدند زیرا سوختی برای انها در پایان جنگ نبود و بخش زیادی هم روی زمین در بمب باران پایگاه های هوایی المانی از بین رفت
بعد از جنگ بسیاری از خلبان امریکا و انگلیسی با 163 پرواز کردند همگی به شدت تحت تاثیر سرعت اوجگیری این هواپیما شدند ولی همگی نیز در این مسئله متفق القول بودن که این پرنده به دلیل زمان پرواز کوتاهش بدرد رکورد شکنی میخورد و نه جنگ..
مقالات مشابه ای از تجهیزات جنگ جهانی دوم را اینجا بخوانید
مشخصات کلی
خدمه: 1
ظرفیت: (Me 163S + 1)
طول: 5.7 متر (18 فوت 8 اینچ)
طول بالها: 9.3 متر (30 فوت 6 اینچ)
ارتفاع: 2.5 متر (8 فوت 2 اینچ)
مساحت بال: 19.6 متر مربع (211 فوت مربع)
وزن خالی: 1905 کیلوگرم (4200 پوند)
حداکثر وزن برخاست: 4309 کیلوگرم (9500 پوند)
ظرفیت سوخت:
C-Stoff (سوخت) 468 کیلوگرم (1032 پوند)
T-Stoff (اکسیدکننده) 1550 کیلوگرم (3420 پوند)
نیروگاه: 1 × هلموت والتر Kommanditgesellschaft HWK 109-509A-2 موتور موشک با سوخت مایع دو پیشرانه، حداکثر رانش 14.71 کیلو نیوتن (3307 پوند برف). حداقل 980 نیوتن (220 پوند فات)، کاملاً متغیر
کارایی
سرعت: 900 کیلومتر در ساعتدر تمام ارتفاعات، سطح دریا تا 12000 متر (39000 فوت)
سرعت محدود کننده فلپ: 300 کیلومتر در ساعت
سرعت چرخش در هنگام برخاستن: 280 کیلومتر در ساعت
بهترین سرعت صعود: 700-720 کیلومتر در ساعت
استقامت: 7.5 دقیقه با قدرت
سرعت صعود: 81 متر بر ثانیه
زمان تا ارتفاع: از شروع ایستاده
2000 متر (6600 فوت) در 1.48 دقیقه
4000 متر (13000 فوت) در 2.02 دقیقه
6000 متر (20000 فوت) در 2.27 دقیقه
8000 متر (26000 فوت) در 2.54 دقیقه
10000 متر (33000 فوت) در 3.19 دقیقه
12000 متر (39000 فوت) در 3.45 دقیقه
بارگیری بال: 209 کیلوگرم بر متر مربع (43 پوند بر فوت مربع) در حداکثر وزن برخاست
رانش/وزن: 0.42
تسلیحات
اسلحه:
2 × 30 میلی متر (1.181 اینچ) توپ Rheinmetall Borsig MK 108 با 60 rpg (B-1a)
یا
توپ 2 × 20 میلی متر (0.787 اینچ) MG 151/20 با 100 rpg (هواپیمای پیش تولید Ba-1 / B-0)
عبدالحمید تارخ
برای عضویت در اینستاگرام جنگاوران اینجا را کلیک کنید
