موشک بالستیک

موشک بالستیک قاره پیمای اتمی سری ترایدنت

موشک بالستیک قاره پیمای اتمی سری ترایدنت

ترجمه و گرد آوری: رضا موسوی

موشک UGM-96 Trident I C-4 یک موشک بالستیک قاره پیما و زیردریایی پرتاب (SLBM که کوتاه شده Submarine-launched ballistic missile میباشد) و جانشین موشک UGM-73 Poseidon C-3 است که با داشتن سوخت جامد از زیر آب به سوی اهداف پرتاب می شود.این موشک درسال 1979 وارد خدمت شد.پیدایش چنین ساختار موشکی در وهله اول به نیاز نیروی دریایی آمریکا گره می خورد.

پاسخ به نیاز سبب شد تا زمینه های لازم برای ساخت پیشرفته ترین موشک های بالستیک زیردریایی پرتاب (SLBM) جهان اماده شود،موشک هایی که در گام نخست توانستند با برد بیشتر خود علاوه بر کاهش اثر بخشی نیروی ضد زیر سطحی  دشمن سبب افزایش بقای ناوگان موشکی خودی نیز شوند.ایده تجهیز موشک های C-4 به کلاهک های فرعی باقابلیت انجام مانور می توانست بیش از بیش سیستم های دفاعی دشمن را ناکارآمد سازد قابلیتی که با استفاده از کلاهک های MIRV در C-4 مورد بهره برداری قرار گرفت.

موشک های C-4 دارایی استراتژیک آمریکا به شمار می روند که در کنار حفظ توان پاسخ گویی به هرگونه تهاجم هسته ایی شوروی سابق به خاک آمریکا وظیفه انجام حمله های هسته ایی به دشمن را نیز عهده دار شده اند.این موشک تا قبل ورود به خدمت موشک جدیدترUGM-133 Trident II پیشرفته ترین موشک بالستیک قاره پیما و زیردریایی پرتاب جهان به شمار میرفت.

این موشک نهایتا با نمونه بسیار پیشرفته  UGM-133 Trident II D5 جایگزین گردید. در سال 1971 میلادی, نیروی دریایی آمریکا پروژه ای به نام ULMS (کوتاه شده Undersea Long-Range Missile System و به معنی سامانه موشکی دوبرد و زیر آبی) را آغاز نمود و دستاورد اولیه این پروژه در غالب موشک UGM-73 Poseidon تکامل یافت. کمپانی              Lockheed Martin Space Systems به عنوان پیمانکار رسمی پروژه، 2 برنامه و مرحله کلی را جهت توسعه آن تدوین نمود. در ابتدا توسعه نمونه مشترک Poseidon با همان ابعاد قبلی و متناسب با استفاده در زیردریایی های موجود در ناوگان نیروی دریایی در دستور کار قرار گرفت. این پروژه تحت عنوان EXPO و با تلفیقی از عبارت Extended-Range Poseidon و به معنای نمونه ارتقا برد یافته موشک Poseidon  نامگذاری گردید.

در آینده و پس از تکمیل نمونه نهایی و دوربرد SLBM با ابعاد بسیار بزرگتر نسبت به نمونه های پیشین، نسل جدید زیردریای های دارای قابلیت پرتاب موشک های بالستیک نیز توسعه یافتند. نمونه مفهومی EXPO منجر به تولید موشک نهایی Trident I C-4 گردید در حالیکه نمونه نهایی با اقتباس از این نوع، همراه با ابعاد و قابلیت های بیشتر با نام UGM-133 Trident II D-5 تکامل یافت. در سال 1974 میلادی، کمپانی Lockheed Martin موفق به بستن یک قراداد جدید جهت توسعه موشک های UGM-96A Trident I C-4 گردید. برخی قابلیت ها و نکته های موجود در طراحی C-4 نشان میدهند که طراحان Trident I این نمونه را بر اساس Poseidon C-3 و با قابلیت شلیک از سکوها و پرتابگرهای مشابه توسعه داده اند. یکی از مهمترین اهداف پروژه C-4 در دستیابی به برد 7400 کیلومتر در مقایسه با میزان 5280 کیلومتر در نمونه Poseidon تعریف گردیده بود و لازمه دستیابی به این مهم، تنها در بهره گیری گسترده از تکنولوژی های نوین قرار داشت.

یکی از مهمترین فاکتورهای این پروژه در بکارگیری از پیشرانه و موتورهای جدید تعریف گردیده بود. موتور جدید به دلیل استفاده از گسترده از ماده سبک و مقاوم Kevlar(کولار)در بخش پوسته به همراه تکنولوژی استفاده کامل از سوخت موجود در محفظه احتراف به همراه نازل های متحرک و هدایت شونده،دارای بیشترین راندمان نیرو محرکه در مقایسه با دیگر رقیب ها بود. استفاده از نیزه(Aero Spike) متحرک و قابل تمدید در بخش دماغه, یکی دیگر از ویژگی های UGM-96A بود. این نیزه که بر روی قسمت مخروطی شکل دماغه قرار گرفته است, میتوانست نیروی پسا و کشش حاصل از حرکت عمودی موشک را به میزان 50% کاهش دهد. این نیزه نه تنها در مرحله نخست پرتاب از جایگاه خود خارج میگردد, بلکه در مرحله سوم و نهایی نیز موجب تثبیت بیشتر مسیر حرکت موشک و کاهش پسای حاصل از شکاف هوا میشود.

ترایدنت 1
ترایدنت 1

اولین شلیک و پرواز رسمی موشک UGM-96A در 18 ژانویه سال 1977 انجام گردید. پس از تکمیل مراحل پیشین, در ماه جولای سال 1979 میلادی, زیردریایی (USS Francis Scott Key (SSBN-657 موفق به انجام اولین شلیک رسمی و دریایی این موشک گردید. در ماه اکتبر همان سال, زیردریایی (USS Francis Scott Key (SSBN-657 به عنوان اولین دارنده رسمی موشک های Trident I C-4 به ماموریت دریایی اعزام شد. هر فروند موشک بالستیک زیردریایی پرتاب UGM-96A در بخش سرجنگی خود, بطور معمول دارای 8 تا 6 عدد کلاهک تله گمراه کننده و فریب به همراه 6 سر جنگی MK4 با کلاهک اتمی W-76 با قدرت 100 هزارتن (kT) انرژی میباشند. این موشک حداکثر میتواند 14 عدد کلاهک MIRV را حمل نماید اما در اینصورت با کاهش برد مفید مواجه میگردد.کلاهک هایMIRV(تعریف شده برای موشک های بالستیک) به کلاهک هایی گفته می شود که خود شامل چندین کلاهک دیگر می باشند (اغلب هسته ایی) که قابلیت سوار شدن بر موشک های بالستیک قاره پیما( حالت هسته ایی) و سایر موشک های بالستیک از کوتاه برد تا میان برد و موشک های بالستیک با قابلیت شلیک از زیر دریایی(SLBM) دارا می باشند.کلاهک های MIRV هرکدام به طور مستقل میتواند نقطه خاص را مورد برخورد قرار دهند و نابود کنند.هر کلاهک کوچک این موشک می تواند آسیب های قابل توجهی به منطقه های پر جمعیت شهری وارد کند و اگر بر فراز یک هدف بزرگ پخش شوند می توانند به طور کامل یک شهر بزرگ و پرجمعیت را نابود و ویران سازد.

UGM-96 یک جنگ افزار پر قدرت تلافی جویانه را نمایان می سازد،به ویژه انکه با زیردریایی ها در اعماق اب های همواره اماده , پنهان و به دور از هرگونه گزند سطحی باشد .برد زیاد موشک ها به حامل اجازه می دهد تا خارج از محدوده زیردریایی های دفاعی شوروی و در مناطق امن از وجود زیرسطحی های تهاجمی دشمن به انجام عملیات بپردازند.

طبیعت پنهانکار زیردریایی احتمال رهگیری انرا به حداقل می رساند در حالیکه یک کلاهک مجهز به تله MIRV قادر به غافلگیری بیش از پیش  سیستم دفاع موشکی می باشد به همین خاطر است که ترکیب زیردریایی های هسته ایی با موشک های بالستیک هسته ایی را یکی از اجزا تبدیل شدن یک قدرت جهانی بر میشمارند.

موشک Trident I همچنین به نسل پیشین سامانه ناوبری اینرسیایی MK5 با دایره دقت و برخورد 380 متر مجهز است.این موشک همچنین مجهز به یک سامانه هدایت بر اساس ستارگان آسمان نیز است.ناگفته نماند که با توجه به توان کلاهک های اتمی این موشک،دقت 380 متر بسیار ناچیز است و اثری ندارد و به چشم نمی آید.

وزن پرتابی این موشک به 33142 کیلوگرم میرسد که بر خلاف موشک UGM-73 Poseidon با داشتن مرحله سوم پروازی یک موشک بالستیک سه مرحله لحاظ می شود. همین امر نیز منجر به افزایش برد عملیاتی موشک ها با وجود تغییر بسیار کوچکی در اندازه انها شده است.طول هر یک از موشک های C-4 به 10.39 متر و قطر انان نیز به 1.83 متر میرسد.پیشرانه های 3 مرحله ای آن نیز در مرحله اول Thiokol, مرحله دوم Hercules و مرحله سوم United Technologies Corp با سوخت جامد میباشند.سرعت پرواز موشک نیز بیش از 17 ماخ است.

 562px-TridentMissileSystem

کلیه موشک های قدیمی UGM-73 Poseidon بر روی 14 فروند زیردیایی شلیک موشک بالستیک یا SSBN (کوتاه شده Ballistic Missile Submarine) با نمونه های جدیدتر Trident I C-4 جایگزین گردیدند و همچنین اولین زیردریایی کلاس Ohio با نام (USS Ohio (SSBN-726/SSGN-726 نیز به موشک ها C-4 مجهز گردید. طراحی SSBN های کلاس Ohio بگونه ای بود که توانایی حمل 24 فروند موشک UGM-133 Trident II D-5 آماده شلیک را دارا بودند اما 8 زیردریایی اولیه به نمونه های Trident I مجهز گردیدند زیرا در آن بازه زمانی موشک های D-5 آماده عملیات نبودند.با توجه به تعداد موشک های قابل حمل توسط یک زیر دریایی،لقب سایت موشکی زیر ابی برای انان به هیچ وجه اغراق امیز نیست.امضای پیمان کاهش جنگ افزار های استراتژیک (Strategic Arms Reduction Treaty و یا START II) موجب شد تا تعداد زیردریایی های کلاس Ohio در نیروی دریایی آمریکا به عدد 18 فروند ختم گردد. کلیه 18 فروند زیردریایی کلاس Ohio در سال 1997 ساخته و تکمیل گردیدند و این پروژه در زمانی زودتر از موعد مقرر وارد خدمت گردید. در حد فاصل سال های 1977 الی 1986 میلادی, کمپانی           Lockheed Martin بیش از 600 فروند موشک UGM-96A را تولید نمود که از این تعداد همیشه 384 فروند آماده عملیات و شلیک بودند

در اواخر سال 1990 میلادی, نیروی دریایی آمریکا, 4 فروند از نمونه های جدید موشک Trident I C-4 و نصب شده بر روی SSBN های خود را با نسل جدید موشک های Trident II D-5 تعویض نمود. تا سال 2002 میلادی در مجموع 2 زیردریایی به نمونه های D-5 مجهز گردیدند و تعداد باقی مانده نیز تا سال 2007 میلادی ارتقا یافتند. در همان سال چهار فروند موشک قدیمی Trident I و نصب شده بر روی زیردریایی های SSBN از خدمت خارج گردیدند و پرتابگرهای آنها با نمونه های SSGN (کوتاه شده Guided Missile Submarines) موشک های کروز دریایی UGM-109 Tomahawk تعویض گردید. اولین زیردریایی از مجموع نمونه های نیازمند تغییرها, در ماه اکتبر سال 2002 میلادی از ناوگان استراتژیک خارج گردید و در ادامه این برنامه سایر زیردریایی های قدیمی نیز در سال های 2003 تا 2004 میلادی وارد مرحله تغییرها و بروزرسانی گردیدند. زیردریایی (USS Ohio (SSBN-726/SSGN-726 به عنوان اولین SSBN تغییر یافته به SSGN در سال 2006 میلادی دوباره به ناوگان استراتژیک نیروی دریایی آمریکا پیوست و تغییرهای دیگر زیردریایی ها نیز تا پایان سال 2008 میلادی به پایان رسید.

UGM-133 Trident II

UGM-133 Trident II یا Trident D5 موشک بالستیک قاره پیمای زیر دریایی پرتاب(SLBM) با سوخت جامد و ساخت کمپانی بزرگ آمریکایی Lockheed Martin Space Systems است که در کنار ناموفق بودن موشک بالستیک زیر دریایی پرتاب روسی RSM-56 Bulava که در NATO با نام SS-NX-32 شناخته میشود،خود را پیشرفته ترین و البته ترسناک ترین موشک بالستیک زیردریایی پرتاب نشان داده است.ناگفته نماند که بر اساس ادعای روسیه،Bulava پاسخی به موشک Trident II بوده است و برای رقابت با آن ساخته شده است،ولی سرعت و ظرفیت کلاهک های این موشک مشابه نمونه پیشین Trident II،یعنی Trident I میباشد و تکنولوژی ساخت آن از Trident II نیز عقب تر است.از مهمترین ویژگی های این موشک میتوان به برد بسیار زیاد،سامانه هدایت و نابودی بسیار دقیق به همراه سر جنگی چند تکه و مستقل به همراه کلاهک اتمی(MIRV) اشاره نمود.

ترایدنت 2
ترایدنت 2

هنگامی که نیروی دریایی آمریکا به همراه کمپانی آمریکایی Lockheed(پیش از آن که 2 کمپانی آمریکایی Lockheed و Martin Marietta در سال 1995 یکی شوند) در سال 1970 میلادی،گام های پژوهش پیرامون ساخت سامانه موشک های زیر آبی و دوربرد،ULMS

(کوتاه شده Undersea Long-Range Missile System)،را آغاز نمودند،در ابتدا هدف را بر روی بهسازی و توسعه موشک های بالستیک UGM-73 Poseidon یا Poseidon C3 بنا نهادند و نتیجه این آزمایش ها بعدها باعث تولید موشک های بسیار موفق UGM-96 Trident I یا همان Trident C-4 گردید.نیروی دریایی آمریکا هم زمان با طرح گفته شده اقدام به طراحی و تعریف نسل جدید زیردریایی های موشک انداز و استراژیک جهت حمل موشک های بالستیک قاره پیمای زیر دریایی پرتاب(SLBM) نمود.اولین زیردریایی رسمی با توان حمل SLBM به نام (USS Ohio (SSGN-726 در 11 نوامبر سال 1981 وارد خدمت گردید.این زیردریایی به همراه 7 فروند زیر دریایی دیگر از کلاس Ohio به موشک های Trident I مجهز بودند،اما کمپانی Lockheed به این کار رضایت نداد و جهت بهره برداری از بیشینه توان پرتابگرهای زیر دریایی های کلاس Ohio،مشغول طراحی نسل جدید موشک های D-5 در راسته SLBM گشت.

سرانجام در ماه اکتبر سال 1983،قرارداد رسمی جهت توسعه موشک های جدید با نام Trident II امضا و تایید گردید.در اوایل سال 1986 میلادی،نتیجه این قرارداد منجر به تولید موشک های جدید UGM-133A Trident II گردید.در بین سال های صرف شده جهت توسعه موشک های جدید،نمونه های UGM-96B Trident I به خوبی این فاصله را پوشش دادند.اولین شلیک رسمی موشک Trident II در ماه ژانویه  سال 1987 انجام گردید و به دنبال نتیجه های موفقیت آمیز این آزمون، اولین شلیک دریایی توسط زیردریایی (Tennessee (SSBN-734،که نخستین زیر دریایی کلاس Ohio مجهز به پرتابگرهای D-5 بود،در ماه مارچ سال 1989 انجام گردید.اما Tennessee در هنگام پرتاب موشک در عمق مناسبی قرار نداشت و به همین دلیل پس از خروج موشک از سیلوی پرتاب و به دنبال آن خروج از سطح آب،به دلیل اینکه موتور مرحله اول موشک زمانی شروع به کار کرد که موشک در ارتفاع مناسب از سطح آب قرار نداشت و فشار ناشی از انفجار سوخت و نیروی رانش حاصل از آن باعث فوران آب سطح دریا به سمت بالا شد و باعث شد آب از بیرون وارد نازل شده و موجب شد موتور به درستی کار نکند و تعادل استاتیکی موشک نیز به هم بریزد و موشک شروع به چرخیدن به دور خود کرده و چند لحظه بعد منفجر شد.

البته ناگفته نماند که در این آزمایش موشک کلاهک هسته ای نداشت و انفجار برخاسته از سوخت موشک بود.این مشکل موجب تاخیر در گام IOC (کوتاه شده Initial Operational Capability و به معنی قابلیت عملیاتی اولیه) موشک های Trident II تا ماه مارچ سال 1990 گردید.

اندازه های موشک های توسعه یافته UGM-133A Trident II نسبت به نمونه های UGM-96 Trident I بطور قابل توجهی افزایش یافت.انجام این گونه تغییر های پیشرفته در طراحی موشک،موجب پدیدار گشتن سیر بزرگ ویژگی های استراتژیک و اقتصادی همچون بروز رسانی نیزه دماغه،کاهش وزن موتور و سوخت دارای گرانروی(ویسکوزیته) بالا گردید که در نهایت برد این موشک را بسیار افزایش دادند.

سیلوی پرتاب موشک ترایدنت 2 زیر دریایی اوهایو
سیلوی پرتاب موشک ترایدنت 2 زیر دریایی اوهایو

موشک Trident II همان توانایی است که از آن با نام بازدارنگی هسته ای زیردریایی پایه آمریکا نام می برند.یک توانایی که بخشی کلیدی از نیروی بازدارنده هسته ای آمریکا به شمار می رود.این موشک یک جنگ افزار پر قدرت تلافی جویانه را نمایان می سازد،به ویژه آنکه با زیردریایی ها در ژرفای(اعماق) آب های همواره آماده،پنهان و به دور از هرگونه گزند سطحی باشد.این موشک نخستین موشک زیردریایی پرتاب ناوگان آمریکا با توان مقابله با هدف های محافظت و تقویت شده است که با داشتن طول عمر بالای 42 ساله خود می تواند یکی از بهترین جنگ افزار های ضربه نخست حمله های هسته ای در یک دکترین هسته ای باشد.با این وجود قرار است تا سال 2030 و با ورود به خدمت نسل جدید تری از آن،یعنی Trident E-6 گسترش پيدا كند و در ناوگان زیر سطحی نیروی دریایی آمریکا(USN) فعال باشد.در حال حاضر دو کشور آمریکا و انگلیس دارندگان این موشک می باشند.این موشک 30.9 میلیون دلاری از سال 1990 وارد خدمت در نیروی دریایی آمریکا شد.

هدف از طراحی موشک Trident D-5 تقویت و ایمن سازی نیروی هسته ای نظامی آمریکا است که توانایی بالا در نابودی هدف های نظامی با ارزش و تقویت و محافظت شده دارد.این موشک از یک کلاهک MIRV دارای کلاهک های فرعی هسته ایی استفاده می کند.کلاهک هایی که به آن توانایی تخریب تعداد زیادی از موشک ها و سیلوهای پرتاب موشک های دشمن را در ضربه اول دارد.کلاهک هایMIRV(تعریف شده برای موشک های بالستیک) به کلاهک هایی گفته می شود که خود شامل چندین کلاهک دیگر می باشند(اغلب هسته ایی) که قابلیت سوار شدن بر موشک های بالستیک قاره پیما(حالت هسته ایی) و دیگر موشک های بالستیک از کوتاه برد تا میان برد و موشک های بالستیک با قابلیت شلیک از زیر دریایی(SLBM) دارا می باشند.کلاهک های MIRV هرکدام به طور مستقل میتواند نقطه خاص را مورد برخورد قرار دهند و نابود کنند.هر کلاهک کوچک این موشک می تواند آسیب های قابل توجهی به منطقه های پر جمعیت شهری وارد کند و اگر بر فراز یک هدف بزرگ پخش شوند می توانند به طور کامل یک شهر بزرگ و پرجمعیت را نابود و ویران سازد.

زیردریایی های دارای موشک Trident D-5 دارای برد کافی برای شلیک موشک های خود به سوی هر هدفی در هر جای جهان از درون آب های امن سرزمین آمریکا به صورت پی در پی و بدون امکان شناسایی،کشف و رهگیری هستند.ترکیبی از پادکار های متقابل و کلاهک MIRV و سرعت بسیار بالا در فاز پایانی می تواند بر سیستم دفاع ضد موشکی هر کشوری غلبه کرده و موشک میتواند تا مرکز های حیاتی و مهم و نظامی دشمن پیش رود و آنها را نابود سازد.موشک Trident II دارای برد 12000 کیلومتر است.البته برد دقیق موشک گفته نشده است و محرمانه میباشد.این برد نجومی به موشک های Trident II و زیردریایی های Ohio اجازه میدهد تا بتوانند کلیه هدف های موجود در نیمکره شمالی زمین(همچون تمام خاک چین،روسیه و یا کره شمالی) را تنها از راه بندر ها و اسکله های دریایی آمریکا نابود نمایند.

کلاهک این موشک با داشتن یک گیرنده اصلی میتواند 8 تا 14 کلاهک کوچک تر را بر روی خود نگه دارد و با خود حمل کند و پس از جدا شدن این کلاهک ها،هرکدام نقطه ای خاص را مورد برخورد قرار دهند.کلاهک های تهاجمی مورد استفاده این موشک میتواند از انواع کلاهک های با توان انفجاری 100 هزار تنی W76 با سیستم حامل و وارد کننده دوباره به جو Mk 4 و یا از کلاهک هایی با قدرت نابودی 475 هزار تنی W88 با سیستم پوشش Mk 5 باشد.علاوه بر کلاهک های اصلی،برای فریب و غلبه بر سامانه ها ضد موشکی این موشک به انواع تله و فریبنده همراه  همچون کلاهک های تله و گمراه کننده و دیگر تجهیزات اقدام متقابل مجهز است.کار ناوبری و هدایت این موشک بر عهده سیستم Mk 6 اینرسایی-ستاره ای و سیستم مکان یاب جهانی(GPS) است که این مجموعه ناوبری دقت بسیار عالی بین 120 تا 90 متر را برای آن به ارمغان می آورد که البته با توجه به کلاهک های هسته ای و توان نابودی آنها این مقدار به هیچ وجه به چشم نمی آید.Trident D-5 با داشتن 13.42 متر درازا و 2.11 متر قطر و وزن پرتابی 59090 کیلوگرم با یک موتور سه مرحله ای سوخت جامد به پیش می رود.سرعت این موشک در فاز شیرجه نیز 24 ماخ است.

نحوه قرار گرفتن کلاهک های مجتمع
نحوه قرار گرفتن کلاهک های مجتمع

هنگام شلیک این موشک از زیر آب توسط زیر دریایی،موشک ابتدا با استفاده از سیستم بخار پرفشار آب از سیلوی خود به بالا پرتاب می‌شود،سپس حباب‌های هوا از دیواره بالایی

آن به بیرون فوران می‌کنند و با پدید آوردن عایقی بین آب اقیانوس و بدنه،موشک را در مسیر صاف و با کمترین انرژی تلف‌ شده به سطح آب می‌رسانند. پس از آن موتورهای موشک روشن می‌شود و موشک در مسیر خود رهسپار هدف می‌شود.همانگونه که گفته شد،این موشک دارای یک موتور سه مرحله ای سوخت جامد میباشد که در مرحله های یک و دو موتور ها ساخت کمپانی های آمریکایی Thiokol و Hercules و موتور مرحله سوم ساخت کمپانی United Technologies آمریکا میباشد.

Trident II بر روی قسمت مخروطی دماغه دارای نیزه(Aero Spike) متحرک و قابل تمدید است.این نیزه میتواند نیروی پسا و کشش حاصل از حرکت عمودی موشک را به بیش از 50% کاهش دهد.این نیزه نه تنها در مرحله نخست پرتاب از جایگاه خود خارج میگردد،بلکه در مرحله سوم و نهایی نیز موجب پایداری بیشتر مسیر حرکت موشک و کاهش پسای حاصل از شکاف هوا میشود.

در آمریکا موشک Trident II از لحظه آغاز پروژه خود تا سال 2008 میلادی 143 بار مورد آزمایش قرار گرفته و 120 آزمایش اضافی دیگر نیز قرار است مابین سال های 2008 تا 2020 انجام شوند.از اکتبر 2005 انگلیس در مجموع 8 آزمایش موشکی Trident II انجام داده است.

برنامه های بسیاری برای بهسازی موشک های Trident II وجود دارد.برای دقت بیشتر از سال 1993 سامانه های ناوبری هدایت ماهواره ای GPS بر روی آنها آزمایش شده و در سال 1994 گونه “نفوذ در زمین” از آن برای حمله به ساختار ها و سازه های ساخته شده در زیر زمین ساخته شد.در سال 1998 فیوزهای انفجار هوایی بهبود یافته برای حامل های از نوع Mk 4 ساخته شد ضمن اینکه موتور سه مرحله ای سوخت جامد جدیدی نیز ساخته و آزمایش شد که مدل های بعدی به آن مجهز شدند.در سال 2002 برنامه بروز رسانی گسترده ای برای 300 موشک برای بروز رسانی آنها به نمونه های D-5A یا D-5LE با قابلیت های بهبود یافته و افزایش عمر خدمتی آنها تا سال 2042 میلادی پی ریزی شد.

تاکنون 540 موشک Trident II ساخته شده است.14 زیردریایی از 18 زیر دریایی شلیک موشک بالستیک کلاس Ohio هر کدام دارای 24 فروند از این موشک میباشند که برای چند بار نابودی کره زمین کافی است.4 زیر دریایی دیگر نیز توان حمل و شلیک این موشک بالستیک را دارند،ولی در حال حاظر هر کدام از این 4 زیر دریایی مجهز به 154 موشک کروز Tomahawk هستند.

14 زیر دریایی کلاس Ohio که در حال حاظر دارای موشک Trident II هستند عبارت اند از:

(Henry M. Jackson (SSBN-730

(Alabama (SSBN-731

(Alaska (SSBN-732

(Nevada (SSBN-733

(Tennessee (SSBN-734

(Pennsylvania (SSBN-735

(West Virginia (SSBN-736

(Kentucky (SSBN-737

(Maryland (SSBN-738

(Nebraska (SSBN-739

(Rhode Island (SSBN-740

(Maine (SSBN-741

(Wyoming (SSBN-742

(Louisiana (SSBN-743

4 زیر دریایی دیگر که دارای موشک کروز Tomahawk هستند نیز عبارت اند از:

(USS Ohio (SSGN-726

(USS Michigan (SSGN-727

(USS Florida (SSGN-728

(USS Georgia (SSGN-729

چهار زیردیایی کلاس Vanguard کشور انگلیس نیز هرکدام دارای 16 موشک Trident II مدل صادراتی میباشند.این 4 زیر دریایی کلاس Vanguard عبارت اند از:

HMS Vanguard (S28

(HMS Vengeance (S31

(HMS Victorious (S29

(HMS Vigilant (S30

در انگلیس این موشک ها در سال 1994 وارد خدمت شدند و همانگونه که گفته شد،زیر دریایی های انگلیسی دارنده آنها هر کدام 16 موشک مدل صادراتی دارا میباشند.هر چند این موشک ها به کلاهک های ساخت انگلیس که باوری بر شباهت آنها با کلاهک های آمریکایی W76 وجود دارد مجهز می باشند،ولی موشک هایی با قدرت تخریب 10 هزار تنی نیز برای مجهز کردن زیردریای های غیر هسته ایی این کشور مد نظر قرار گرفته اند.در سال 1999 کشور انگلیس بر اساس بیانه ای اعلام کرد که تعداد کلاهک های موشک های خود را به میانگین هر موشک سه کلاهک محدود می سازد که با این وجود 8 زیردریایی فعال نیروی دریایی سلطنتی انگلستان با دارایی هر فروند 16 موشک در حدود 48 کلاهک هسته ایی را در خود جای می دهند.

نوشته های مشابه

یک نظر

  1. کاش این همه پول و وقت و دغدغه، صرف صلح و آرامش می‌شد.
    اون وقت زمین می‌شد بهشت

دکمه بازگشت به بالا
بستن
بستن