شاید یکی از جذاب ترین هواگرد های روسها سوخو47 برکوت باشد . پرنده سیاه با بالی رو به جلو که البته هرگز عملیاتی نشد . با وجود تمامی عنوان ها و تیتر های عوام پسند در بسیاری از مجلات و سایت ها علمی ولی واقعیت این است که سوخو47 هرگز قرار نبود عملیاتی باشد و تنها یک اثباتگر فناوری بود
ریشه بال رو به جلو در روسیه حتی به پیش از جنگ جهانی دوم بر میگردد که روسها روی چنین طرحی کار می کردند. در دهه 1970 ازمایشاتی نشان داد چنین بالای چالاکی بالا از جمله در ارتفاع پایین به همراه دارد و در سال 1983 نیروی هوایی شوروی خواهان ساخت یک پرنده ازمایشی با چنین بالی برای براورد پیچیدگی ها و کارایی طرحی با بال رو به جلو شد. طرح جدید اس 37 نام گرفت که با فروپاشی شوروی نیز برای مدتی رها شد. سوخودر دهه 1990 این طرح را ادامه داد تا اینکه نخستین نمونه در 25 سپتامبر سال 1997 اولین پرواز خود را انجام داد
تا پایان سال 1997 چندین پرواز انجام داد ولی دچار مشکلاتی در زمینه لرزش زیاد شد و برای چندین ماه زمینگیر شد تا اصلاحاتی روی ان انجام شود . تا میانه سال 1999 این پیش نمونه 19 پرواز انجام داد و نشان داد از نظر چالاکی کارایی فوق العاده بالای دارد به صورت که فرمانده وقت نیروی هوایی روسیه گفت این پرنده ازاف22 و یا هر جنگنده دیگر غربی چالاکتر است و به صورت کل ویژگی های پروازی از خود نشان میدهد که تا ان دوران دیده نشده بود . درسال 2001 میلادی پرنده جدید با نام سوخو47 معرفی شد و تلاش شد که این پرنده توسط نیروی هوایی روسیه به عنوان یک نسل پنجم به خدمت گرفته شود ، ولی در همان سال برنامه پاکفا تی 50 در روسیه بر اساس سوخو27 کلیک خود و از این رو سوخو تنها تلاش کرد تا سوخو47 را به عنوان یک نمونه ارزانتر و مکمل جنگنده پاکفا به نیروی هوایی پیشنهاد کند ولی در نهایت نیروی هوایی تمرکز خود را روی سوخو35 برای همان نسخه ارزانتر و مکمل گذاشت
در سال 2002 رسما اعلام شد که سوخو47 به عنوان یک اثبات گر فناوری در زمینه مواد کامپوزیت و سامانه هدایت دیجتال با سیم برای تکمیل پروژه های چون سوخو35 و پاکفا به کار خواهد رفت اگرچه تا چند سال همچنان سوخو امید داشت که این پرنده را تولید کند .
سوخو47 که با نام برکوت شناخته می شود یک جت دو موتوره با دو سکان عمودی است که به نوعی از خانواده سوخو27 به حساب می اید
بدنه ترکیبی از الومنیوم و تیتانیوم و در برخی موارد مواد ترکیبی است و دارای بال های با زاویه منفی رو به جلو با زاویه 70 درجه بوده که نیروی بالابرندگی بسیار خوبی تولید میکرد تا انجایی که باند مورد نیاز برای برخاست برکوت 40% کمتر از سوخو27 بود و طول باند برای فرود را نیز کاهش یافته بود. شکل بال در کنترل زاویه حمله(زاویه دماغه نسبت به خط افق) بسیار موثر بود و برکوت طی مانورهای انجام شده حتی به زاویه حمله 120 درجه بدون از دست دادن کنترل خود رسید که این رقم برای اکثر جتهای زیر 30% است. عملا در صورت عملیاتی بود این جنگنده به عنوان یک شکاری توان فوق العاده ای در رزم هوایی داگ فایت داشت زیرا می توانست به سرعت دماغه را به طرف هدف بگرداند بدون اینکه مانور خاصی داده باشد. البته در توان کنترل بالا در زاویه حمله کانارد تمام متحرک جلو و هماهنگی ان از طریق نرم افزاری با دم کوچک عقب و هماهنگی تمامی این موارد با خروجی متغییر نقش بسیاری داشت که همه انها حکایت از یک نرم افزار و پردازنده بسیار کارامد دارد
برای این زاویه حمله نرم افزار و خروجی متغییر طراحی شد ، که بعدها در سوخو35 و تی 50 از تجارب ان استفاده شد که البته سوخو37 نیز در تکیمل این ازمایشات از جمله نرم افزار های هدایت نقش بسیار داشت.
همچنین در برخی نقاط سطوح شیب دار سوخو47 ، برای اولین بار روسها از مواد جاذب امواج رادار استفاده کردند. این یک ازمون بزرگ و تجربه ارزنده بود زیرا روسها اینچنین متوجه شدند تا چه اندازه میتوان با پوشش تنها برخی نقاط بدنه بدون استفاده گسترده از مواد جاذب ویا شکل هندسی ، سطح مقطعی را کاهش داد که این ازمایش بیشتر بعدها در سوخو34 به کار امد. گفته شده با این تغییرات سطح مقطعی ار 5 یا 3 متر مربع برای برکوت به 0.3 متر مربع کاهش یافت .
همچنین در سوخو47 برای اولین بار تلاش شد تا در درون ورودی هوا با اصلاحاتی و تغییر سطح درون ورود ، تیغه فن موتور را مخفی کننده تا امواج رادار با ورود به درون ، ورودی هوا و برخورد به تیغ ها بازگشت نداشته باشد . این روش بعدها در پاکفا به کار رفت ولی بر خلاف ورودی اف35 و اف22 که کاملا تیغ های موتور مخفی شده اند ، در سوخو34 و پاکفا نیم پنهان است
همچنین در تلاشی دیگر خروجی موتور کوتاه تر شد و برای اولین بار تلاش در استفاده از سرامیک برای جذب گرما و کاهش امواج فروسرخ ارسال شد تا گرمایی کمتری ایجاد شود. این ازمایش نیز در سوخو35 و پاکفا بعدها عملی شد
سوخو47 از دو دستگاه موتور توربوفن Aviadvigatel D-30F11 بهره می برد. موتور دارای قدرت 18700 پاوند بدون پس سوز و 32000 پاوند با پس سوز بود. موتور دی 30 روی هواپیماهای ترابری چون ایلیشوین 76 و مسافربری چون توپلوف 154 نصب بود و نسخه پس سوز دار ان روی میگ31. نسخه نصب شده روی سوخو47 نسخه اف11 بود . قرار بود روی این هواپیما موتور ای ال 41 نصب شد که امروزه روی سوخو35 نصب است ولی این موتور به این برنامه نرسید و از این رو موتور دی 30 نصب شد و نه حتی ای ال31 که موتور خانواده سوخو27 بود. در واقع از انجایی که سوخو47 یک طرح ازمایشی بود و یکی از اهداف ان ازمایش خروجی متغییر بود از این رو مهم نبود چه موتوری روی ان نصب شود و مهم این بود که خروجی متغییر داشته باشد
خروجی متغییر سه بعدی بود و به بالا و پایین و دو طرف حرکت می کرد . زاویه حرکت محدود تر از زوایه حرکت خروجی سوخو30 و 35 است و 20 درجه به بالا و پایین و 30 درجه به دو طرف بود ولی وجود کانارد و هماهنگی ان با خروجی متغییر باعث این شده که سوخو47 در مانورپذیری و توان تحمل زاویه بالا حمله حتی از سوخو35 که این روزها ستاره هر نمایش هوایی است را پشت سر بگذارد. اگرچه در نهایت خروجی متغییر با موتور AL-37F که پاییه ای برای AL-41 بود و نرم افزار های مربوطه روی سوخو37 تست شد ولی سوخو47 اطلاعات مفیدی را از جمله در ترکیب کانارد و خروجی متغییر به سوخو داد که در طراحی سوخو30 با خروجی متغییر بسیار به کار امد.
هواپیما دیوار صوتی را نیز شکست و به صورت عملی به سرعت 1.6 ماخ نیز رسید ولی فراتر از این نرفت.
کابین جنگنده دارای دو نمایشگر رنگی چند کاره و یک اچ یو دی بود و البته یک نمایشگر قابل برنامه ریزی نیز در کنار دسته گاز وجود داشت. اینکه سوخو47 ایا مجهز به رادار شد ویا نه کسی نمی داند ولی میشد بر روی ان رادار سوخو30 یعنی رادار باروس را نصب کرد. در سوخو47 پیشبینی انتن برای رادار رو به عقب نیز شده بود
سوخو47 در دو طرف دو خروجی موتور دارای دو محفظه مخروطی شکل بود که البته یکی از دیگر کوتاه تر بود. این دو محفظه شبیه جایگاه چتر ترمز در میانه دو خروجی هوای سوخوی27 است . محفظه سمت راستی که در کنار موتور سمت راست قرار گرفته است و کوتاه تر است محل قرار گیری انتن رادار دید رو به عقب است . البته همان طور که گفته شد سوخو47 هرگز تست گرم تسلیحاتی نداشت ولی میشد انواع رادار های موجود روس را روی ان نصب کرد.
تنها سامانه شناسایی که در برکوت دیده شد کاونده تصویر ساز حرارتی در دماغه بود که در تمامی جنگنده های نسل چهارم به بعد روسها در همانجا روی دماغه نصب شده بود
سوخو47 دارای دو دهلیز با درب های جمع شونده در زیر بدنه میان دو بال بود. این دهلیز برای حمل سلاح کاربرد داشت و دست کم تا جایی که مشخص است تنها جایگاه حمل سلاح سوخو47 بوده و این پرنده زیر بال هیچ سلاحی حمل نمی کند ولی احتمالا اگر وارد خدمت میشد چنین توانی پیدا می کرد. این پرنده روی کاغذ می توانست تا 6 موشک ار77 یعنی سه موشک در هر دهلیز را حمل کند ولی بر خلاف لیست بالا بلندی که از سلاح های این پرنده در منابع مختلف امده این پرنده هرگز سلاحی را شلیک نکرد حتی طی مراحل ازمایش زیرا کارش به انجا نرسید ولی در صورتی که عملاتی میشد باید تسلیحات جدید برای حمل درون دهلیز داخلی طراحی میشد کما اینکه برای پاکفا این چنین شد
در کل سوخو47 اگر وارد خدمت میشد جنگنده چالاکی از اب در میامد ولی دست کم از نظر الکترونیک، برد و یا تسلیحاتی چیز زیادی برتر از سوخو35 نبود اگرچه سطح مقطیش بسیار پاینتر بود. در مجموع تنها یک فروند برکوت ساخته شد که چند سالی است دیگر پرواز نمی کند
مشخصات
طول: 15.16 متر
ارتفاع:6.3 متر
وزن خالی:16375
بیشترین وزن برخاستن:35 تن
موتور: دو دستگاه موتور توربوفن دی 30 با توان 18700 پاوند بدون پس سوز و 32000 پاوند با پس سوز
بیشترین سرعت:1.6 ماخ
برد انتقالی:3300 کیلومتر
سقف پرواز:18000 متر
گرداوری:عبدالحمید تارخ
منابع:
http://www.airforce-technology.com/projects/s37/
http://www.fighter-planes.com/info/s37.htm