سلاح های ضد تانک

راکت ضد زره M-72 لاو

راکت ضد زره M-72 لاو

ارتش   امریکا در جنگ جهانی دوم اولین راکت انداز عملیاتی جهان با نام بازوکا را  توسعه داد. بازوکا یک راکت انداز ته پر بود که یک خرج راکتی  داشت و برد موثر ان حدود 100 متر بود اگرچه مهمان ان   تا 900 متری نیز پرواز میکرد

این راکت انداز و نسخه تکامل یافته ان با نام سوپر بازوکا برای  ارتش امریکا خوش درخشید ولی در دهه 1950 ارتش امریکا خواهان یک راکت انداز جدید برای نیروی های پیاده بود که در کنار نقش نبرد ضد زره بتوان ان را به راحتی بر ضد محل تجمع دشن و یا ساختمان ها و خودرو های سبک به کار برد . بازوکا بسیار بزرگ بود اگرچه نسخه های تکامل یافته ان شامل  دو لوله جدا شونده بود ولی وقتی سر هم میشد طول زیادی داشت

سلاح جدید برای ارتش امریکا تکامل یافت که با نام ام 72 لاو (LOW) گرفت. لاو یک سلاح یک بار مصرف بود که به شکل یک قبضه ساخته شده بود که بعد از شلیک دور انداخته میشد.سلاح شامل دو لوله تو در تو بود. لوله داخلی محل ذخیره  سازی مهمات راکتی بود که شامل یک مهمات 66 م م با هفت بالچه در پشت سر خود بود که نقش بالچه  تعادل را بازی میکرد و بعد از پرتاب باز می شد.

لوله بیرونی  بر روی خود دارای دو بخش نشانه گیری و مشابه بود. برای باز کردن استفاده از سلاح سر ته سلاح می کشیدند تا دو لوله از هم خارج شود و سلاح قابل استفاده شود.راکت انداز روی لوله دارای الات  نشانه گیری نردبانی شکل بود که تا  350 متری درجه بندی شده بود بود. ماشه سلاح روی سلاح قرار داشت. تا زمانی که سلاح کشیده و باز نمی شد ماشه  اصلا فعال نبود و این خود یکی از نقاط مثبت و ایمنی این سلاح میشد

تیر انداز بعد از فشار ماشه و شلیک راکت ،قبضه  را دور می انداخت.  معمولا قبضه ها جمع  می شدند  زیرا از فلز ساخته شده بود  و دوباره میشد ان را بازیابی کرد ( مثلا ذوب کرد). استفاده از یک قبضه یک بار مصرف امتیاز خود را داشت. نیاز به این نبود قبضه مستکم باشد زیرا برای یک ار اتش ساخته  شده بود و از طرفی این سلاح در هنگام  که  دو لوله دورن هم قرار داشت تنها 630 م م طول داشت یعنی اندازه یک مسلسل دستی (در قیاس با ار چی جی 7 با طول 970 م م بدون مهمات). اگرچه استفاده از قبضه یک بار مصرف  هزینه  بالا میبرد ولی به  نظر برای ارتش امریکا مهم نبود از طرفی میشد بعد اگر  قبضه ها را جمع کرد و دوباره بازیابی کرد (این قبضه چندان از یک پوکه گلوله توپ گرانتر نبود)

لاو می توانست  دو نوع مهمات شلیک کند . در دهه 1960 یک مهمات ضد زره خرج گود  با توان نفوذ در 300 م م زره حمل میکرد و یا مهمات انفجار  قوی ترکش شونده . ولی بعدها مهمات های  با توان نفوذ در 600 م م زره  نیز برای ان ساخته شد .

کل سلاح دارای  وزن 2.5 کیلوگرم  بود و برد نهایی سلاح  به 1000 متر می رسد ولی برد موثر 200 متر بود اگرچه تحفیقات نشان داد که برد موثر واقعی 150 متر بود . سلاح دارای  اتش عقبه بود در مرحله اول 15 متر محل خطر پشت سلاح اعلام شد ولی در نهایت این میزان طی استاندارد جدید  به 40 متر افزایش یافت

این سلاح از اوائل  دهه 1960  وارد خدمت ارتش امریکا شد. عملا این تاریخ با ورود ارتش امریکا به ویتنام  همراه بود. اگر فکر میکنید  امریکا  سلاح بد نمی سازند باید به لاو نگاه کنید(البته واقعا معمولا سلاح بد نمی سازند). این سلاح نشان داد واقعا  کارایی بدی دارد. اول سلاح اصلا مستحکم نبود معمولا در میدان جنگ با چند ضربه پینهای سلاح می شکست  و دیگر سلاح از حالت ریلی  خارج می شود و نمی شد  ان را کشید و باز کرد که عملا دیگر به درد نمی خورد،مورد بعد اینکه دقت  ان بر خلاف ان چیزی که تصور میکرد حدود 100 متر بود  و از طرفی میزان نفوذ در زره بسیار کم بود. در چندمورد درگیری  با تانک سبک پی تی 76 که یک تانک سبک  ساخت شوروی  بود این سلاح حتی در نفوذ  در ان نیز ناتوان بود از این رو تکلیفش در برابر  تانک های چون تی 55 و 62 مشخص بود

این سلاح به شدت مورد انتقاد قرار گرفت چند  نسخه از ان ساخته شد که M72A4 مستحکم تر بود و مهمات های پر توان تری از ان ساخت شد که تا 600 م م قدرت نفوذ داشت ولی در ده 1970 واقعا برای مقابله با زره تانک های چون  تی 72 و تی 64 کافی نبود. در دهه 1980 دیگر انتقاد  به این سلاح انقدر بالا بود که ارتش  امریکا ان را سفارش  نداد اگرچه ده ها  هزار قبضه ان در انبار  بود  و به جای ان از سوئد راکت انداز ای تی 4 را خریدای کرد . اگرچه در ان زمان  چندین طرح  بومی پیشنهاد شد ولی برای کاهش هزینه خرید و تولید یک طرح  از خارج و تولید ان در داخل  مورد توجه قرار گرفت. با وجود این بعد   از مدتی در دهه 1990 با ساخت نسخه ای7 این سلاح باز تفنگدارن دریایی امریکا به دنبال این سلاح رفت و بیش از 7000 قبضه ان را سفارش  داد .

با وجود مشکلات لاو یک امتیاز نیز داشت که سربازان دست از سرش بر نمی دارند  و ان امتیاز ان است که کوچک و جمع و جور است. مسئله سر این است که سربازان در میدان جنگ (مثلا در نبرد های مختلفی که طی همین دو دهه گذشته در خاورمیانه اتفاق افتاده) نیاز ضد زره کمی دارند و بیشتر با راکتهای خود به خودرو های سبک و سواری، ساختمانها و محل  تجمع دشمن حمله میکنند از این رو لاو برای انها موثر است از جمله اینکه به راحتی یک از انها توسط هر سرباز حمل می وشد وقتی هم استفاده شد دیگر قبضه دست پا گیر نبوده دور انداخته می شود

با وجود   این لاو همچنان در خدمت ارتش امریکا است و به دلیل کوچکی ان  معمولا توسط سربازان امریکای حمل می شود و برای  شکستن  درب ساختمانها ،  شلیک به ساختمانها و خودرو یا مراکز تجمع دشمن در عراق و افغانستان مورد استفاده قرار می گرفت و همچنان  در خدمت است

این سلاح به بیش از 20 کشور جهان نیز صادر شد و به زودی به عنوان یک سلاح  کوچک برای پیاده نظام برای   درگیری برد نزدیک مشهور شد . روسها بر اساس این سلاح برای نیروی های هوابرد خود ار پی جی 18 و بعد 22 را ساختند که کارایی مشابه با لاو  داشت

مشخصات

وزن کامل:2.5 کیلوگرم

برو موثر:200 متر

کالبیر مهمات :66 م م

توان نفوذ در زره: بسته به مهمات تا 600 م م

ترجمه: عبدالحمید تارخ

منابع

http://www.inetres.com/gp/military/infantry/antiarmor/M72.html

نوشته های مشابه

دکمه بازگشت به بالا
بستن
بستن