جنگنده ها

جنگنده تهاجمی بوکانیر

جنگنده تهاجمی بوکانیر

در دهه 1950 شوروی به سرعت دست به ساخت شناور های سنگین از جمله رزم ناو کلاس SVERDLOSK زد  که یک رزم ناو 16000 تنی بود و  توان تهاجمی بالای داشت و 30 فروند ان ساخته شد. انگلستان برای مقابله با این توان دریایی  به سرعت به دنبال یک جنگنده تهاجم دریایی  اتمی ناونشین رفت.این جنگنده تهاجمی باید توان پرواز در ساعت بالا در ارتفاع پایین را میداشت تا بتواند  با سرعت بالا در ارتفاع کم به خطوط دفاعی ناو های شوروی وارد شود و لازم باشد این گروه را با سلاح اتمی مورد حمله قرار دهد

 در سال 1952 نیروی دریایی خواهان یک جنگنده تهاجمی ناو نشین  دو سرنشنیه با قابلیت تهاجم اتمی در سرعت 900 کیلومتر بر ساعت و ارتفاع 60 متری سطح  اب شد که بتواند با سلاح لازم  به برد 780 کیلومتری برسد.

نیروی دریایی میخواست این هواپیما دست کم 1.8 تن سلاح را حمل کند و توان پرواز در هر شرایط اب و هوایی و بمب باران در روز و شب را به صورت دقیق داشته باشد. همچنین نباید بیش از 20 تن وزن و 15 متر طول میداشت تا در ناو  هواپیما بر جای زیادی نگیرد

سه کمپانی شورت، بلک بورن و ارمسترانگ پیشنهاد های را به نیروی دریای دادند . ارمسترانگ طی  طرحی  سنتی با بال پسگرا با زاویه 45 درجه رو به عقب ارائه کرد و از یک موتور در زیر هر بال بهره میبرد که درون غلاف قرار میگرفت و دو خدمه ان در کنار هم قرار میگفتند

شورت یک پیشنهاد عجیب شامل یک جنگنده با بالی  پس گرا فاقد دم و با دو موتور در دو طرف بدنه پیشنهاد داد که طرح پیچیده بود و در نهایت شرکت بلک بوری که ان روز تنها هواپیمای حمل و نقل می ساخت طرحی با نام بی 103 را روی کاغذ پیشنهاد داد  که شامل یک جت دو موتوره با دو بال در پایین  بدنه و دمی تی شکل در بالای سکان عمودی بود  که دو موتور در دو طرف بدنه نصب شده بود. تلاش شده با از ویژگی های ایرودینامیکی  بدنه برای افزایش برد استفاده شود و دارای دو خدمه در پشت سر هم بود و در زیر هر بال دو  جایگاه سلاح داشت  و یا می نتوانست  در یک غلاف حمل بمب در زیر بدنه که قابل  جدا شدن بود نیز بمب حمل کند

در سال 1955 نیروی دریایی  در نهایت طرح بی 103 بلک بوری را پذیرفت و خواهان به خدمت گیری  ان شد  و از انجایی که نیروی دریایی عجله بسیار  برای دریافت جنگنده جدید  داشت چندین پیش نمونه سفارش داد که حتی از دست رفتن یکی باعث تاخیر در برنامه نشود. جنگنده جدید در 30 اوریل سال 1958 اولین پرواز خود را انجام داد  و بعد از از دست رفتن یک پیش  نمونه که البته هر دو خلبان  از هواپیما خارج شدند، هواپیمای  در 20 اوت سال 1960  رسما بوکانیر نامیده شد  و در سال 1962 رسما وارد خدمت نیروی دریایی شد

0536431

نخستین  نمونه عملیاتی بوکانیر نسخه اس 1 بود

بوکانیر پرنده ای بود با بدنه الومنیمی  که دارای دو موتور توربوجت  گورون جونیر مارک 101  با توان هر یک 8000 پوند بود که در دو طرف بدنه وصل شده بود ودارای ورودی هوای بیضی شکل بود و خروجی های ان نیز کمی عقب تر از بال در کنار بدنه قرار داشت. در کل  موتور های بوکانیر  در کنار بدنه قرار گرفته بود و نه درون بدنه. این موتور فاقد پس سوز بود. هواپیما دارای بال جمع شونده برای گرفتن فضای کمتر بر روی ناو هواپیما بر بود  و در انتهای بدنه دارای  یک بخش کشیده بود که وقتی به دو  طرف  باز میشد حکم ترمز هوایی را بازی میکرد

بال دارای 40 درجه زاویه رو به عقب در ریشه بال بود و 38 درجه در میانه بال بود  و هر بال دارای یک  فلاپ دو تکه  بود که از ان نقطه ای که بال جمع میشد از هم جدا میشدند. هواپیما دارای دمی تی شکل در بالای سکان عمودی بود که باعث افزایش  زاویه حمله میشد و یک طرح ایرودینامیک برای افزایش سرعت بود. هواپیما در ارتفاع پایین چالاکی خوبی داشت و به سرعت تغییر مسیر میداد

دارای سه ارابه فرود تک چرخ  بود که ارابه  جلوی  زیر دماغه قرار داشت و قابل هدایت و بر روی باند تا 50 درجه به طرفین چرخش می کرد  و دو ارابه عقبی زیر غلاف موتور جمع میشد  .

بوکانیز در هشت مخزن سوخت داخل بدنه 7092 لیتر سوخت حمل میکرد ولی بر خلاف اکثر جنگنده ها هیچ سوختی درون بال حمل نمی کرد  ولی میتواند زیر هر بال یک مخزن سوخت  قطره ای شکل 1136 لیتری را حمل کند  و دارای یک لوله سوختگیری هوایی  ثابت ولی جدا شونده در جلوی شیشه کابین خلبان است. نسخه های اولیه دارای یک لوله جمع شونده بودند ولی ازمایشات نشان داد درست کار نمیکنند از این رو لوله ثابت شد ولی قابل برداشتن

هواپیما برای پرتاب توسط کاتاپلت  از روی ناو هواپیما دارای دو غلاب  در زیر بدنه (زیر بدنه کنار ریشه بال) بود. هواپیما در هنگام برخاست از روی ناو با دو کابل به کاتاپلت  بخار اب  متصل میشد و دماغه بالا اورده میشد تا انتهای هواپیما به طرف عرشه ناو پایین بیاید  تا بدین شکل نیروی بالا برندگی  بیشتری توسط موتورها ایجاد شود

خلبان در کابین جلو و افسر  اسلحه و رادار در کابین عقب قرار داشتند و هر دو روی صندلی پرتاب شونده  ساخت مارتین  بیکر با ارتفاع عمل صفر ولی سرعت بیش از 4 متر بر ثانیه  عمل میکرد. هر دو خدمه دید  خوبی داشتند و بین دو کابین یک شیشه مقاوم قرار داشت که  در صورت خروج  خلبان از هواپیما زودتر از افسر اسلحه ، شعله راکت صندلی به افسر اسلحه اسیب نرساند

بوکانیر اس1
بوکانیر اس1

هواپیما دارای سامانه شناسایی دوست از دشمن  ، رادیویی  دوربرد یو اچ اف و همچنین یک رایانه  انالوگ ماموریتی بود . همچنین برای ناوبری هواپیما دارای یک قطب نمایی ژیرسکوپی و یک رادار ارتفاع سنج بود که به ان حتی توان پرواز در ارتفاع  50 متری در شب را میداد اگرچه پرواز خودکار نبود و باید تحت نظارت خلبان انجام میشد  و از یک دوربین مدار بسته در زیر دماغه بهره میبرد

هواپیما دارای یک رادار ساخت مارتین  مارتینا در دماغه بود که توان ناوبری و کشف هدف  دریایی و زمنی را داشت و میشد از ان برای بمب باران راداری نیز به صورت نیم خودکار استفاده کرد. در بمب باران نیم خودکار که در هواپیماهای مشابه ای چون تورنادو و یا  سوخوی24 نیز دیده میشود برای  بمب باران اهداف  بزرگ مانند ساختمان ها ، پول ها و جاده ها که بتوان  ان را با رادار کشف کرد استفاده میشود. در این روش رادار را روی هدف قفل کرده و یک راهنما  جهت درست را به خلبان نشان داد و  در موقیعت مناسب بمب ها  را رها میکند. تنها سامانه جنگ الکترونیک نسخه اس1 یک  هشدار دهنده راداری ساده بود

بوکانیر به عنوان یک جنگنده اتمی دریایی ساخته شد در مرحله اول قرار بود یک سلاح بال دار بدون موتور  اتمی برای ان طراحی شود ولی برنامه لغو شد و به جای ان به یک بمب اتمی 900 کیلوگرمی تهیه  شد که در درون غلاف زیر بدنه حمل می شد   که 20 کیلو تن تی ان تی قدرت انفجار داشت

 هواپیما میتوانست  در چهار جایگاه زیر بالهای خود(دو جایگاه زیر هر بال) تا هشت بمب 450 کیلوگرمی(یعنی دو بمب زیر هر جایگاه) حمل کند و در جایگاه  غلاف شکل زیر بدنه نیز  چهار بمب دیگر حمل میکرد این غلاف دارای دو درب دو لنگه بود که باز میشد بمب های سقوط  ازاد 450 کیلوگرمی ویا  بمب اتمی از درون ان پرتاب میشد. میشد درون غلاف به جای بمب یک مخزن سوخت 2000 لیتری نیز قرار داد.

در زیر بدنه غلاف حمل بمب که میشد درون ان یک مخزن سوخت 2000 لیتری نیز قرار داد و دیده میشود
در زیر بدنه غلاف حمل بمب که میشد درون ان یک مخزن سوخت 2000 لیتری نیز قرار داد و دیده میشود

همچنین می توانست  تا چهار راکت انداز 18 لول 68 م م زیر بالها، ویا تا چهار موشک هدایت رادیویی بولپاپ ساخت امریکا را در نقش ضد سطح و یا ضد کشتی  حمل کند و در صورت نیاز می توانست  یک غلاف سوخت رسانی یار به یار را زیر بال خود در  یکی از جایگاه  نزدیک  به بال حمل کند.

همچنین در صورت نیاز میتوانست درون غلاف زیر بدنه یک سامانه شناسایی  با شش دوربین و دو پرتاب گر منور برای تصویر برداری در شب حمل کند . بوکانیر یک جنگنده مادون  صوت بود و بیشترین سرعت ان 950  کیلومتر بر ساعت بود و برد انتقالی ان به 2900  کیلومتر و با 2 تن بمب به 750 کیلوگرم می رسید

دو اسکادران اس1 در اوائل دهه 1960 تحویل نیروی دریایی شد و همگی از ان راضی بودند و 40 فروند از ان ساخته شد . هواپیما دارای سرعت خوبی در هنگام فرود بود  ولی مشکل موتور مارک101 بود که قدرت کمی داشت و سرعت و برد لازم را به دست نیاورد  از این رو کمپانی بلک بوری به دنبال نسخه ای جدید با موتور متفاوت رفت

بوکانیر و بمب های 450 کیلوگرمی
بوکانیر و بمب های 450 کیلوگرمی

در  اوائل  سال 1962 در حالی که بوکانیر به وضعیت عملیاتی رسیده بود نیروی دریایی از موتورش راضی نبود ولی با ورود به خدمت دو اسکادران از نسخه اس  1 موافقت کرد تا نسخه بهبود یافته تولید شود. نسخه جدید که اس2 نامیه میشد دارای دو موتور توربوفن  رولز ریس اسپی بود که هر کدام دارای قدرت 11100 پاوند بودند که 2100 پاوند بیشتر از نسخه قبلی بود.این موتور بعدها روی نسخه انگلیسی فاتوم نیز نصب شد و به دلیل اینک یک موتور توربوفن بود یک نسل جلوتر از موتور قبلی بود که توربوجت بود

موتور جدید تقریبا اندازه موتور قبلی بود از این رو تغییر زیادی در سازه داده نشده اگرچه  ورودی هوا بزرگتر شد. این نسخه سرعتش به 1070 کیلومتر بر ساعت می رسید  و برد ان 3700 کیلومتر بود.

اولین اس2 در 17 می سال 1963 با تغییر دو فروند اس1 به دست امد و سرانجام در سال 1965 وارد خدمت شدند  و با افزایش قدرت موتور خلبانان از  کارایی ان بسیار خشنود بودند و در همه ارتفائات  بسیار خوش دست بود. نیروی دریایی در سال 1968 دست به ارتقا انها زد  و انها را به صندلی پرتاب شونده صفر صفر  ساخت ماریت  بیکر کرد  و همچنین از سال 1970 این هوایما توان حمل موشک ضد رادار  ای اس 37 مارتل و نسخه هدایت اپتیک ان را یافت.موشک ای اس 37 مارتل ساخت مشترک انگلستان  و فرانسه  اولین موشک ضد رادار این دو کشور بود. مارتل در نسخه ضد رادار حدود 120 کیلومتر ولی در نسخه هدایت اپتیکی  حدود 20 کیلومتر برد داشت  و دارای کلاک 150 کیلوگرمی  بود و برای اولین  بار به بوکانیر اجازه  عملیات در خارج از برد پدافند کوتاه برد را میداد

موشک مارتل زیر بال بوکانیر
موشک مارتل زیر بال بوکانیر

بوکانیر توان حمل تا چهار موشک مارتل را داشت و این ارتقا همچنین  اجازه حمل سه بمب به جای دو بمب را در زیر هر  جایگاه زیر بال  را می داد اگرچه هرگز در عمل  بیش از دو بمب 450 کیلوگرمی را زیر هر جایگاه به دلیل محدودیت وزنی برخاست حمل نکرد

همچننی کابین عقب به یک نمایشگر تک رنگ بایک دسته جو استیک شکل مجهز شد تا بتواند دوربین موشک مارتل را روی هدف قفل کند.همچنین یک خط ارتباط داده به هواپیما ، توان هدایت همزمان  موشک را بعد از شلیک  را میداد و یک غلاف خارجی نیز برای کشف هدف برای موشک ضد رادار روی هواپیما نصب شد

84 فروند نسخه اس 2 ساخته شد

تصویر از نسخه اس 2 ای نیروی هوایی.در انتهای بدنه ترمز گیر باز هواپیما قابل مشاهده است
تصویر از نسخه اس 2 ای نیروی هوایی.در انتهای بدنه ترمز گیر باز هواپیما قابل مشاهده است

در اوائل دهه 1960 نیروی دریایی امریکا علاقه کوچکی از خود به این پرنده نشان  داد ولی بعد از مدتی به سراغ ای6 اینترادر  رفت. المان غربی نیز مدتی برای جایگزینی سی  هاوک های خود خواهان دریافت این  هواپیما بود ولی در نهایت  اف104 را خریداری کرد  تا اینکه تنها مشتری خارجی این هواپیما افریقای جنوبی بود

نیروی هوایی افریقای  جنوبی در سال 1963 حتی قبل از ورود به خدمت نسخه اس 2 خواهان  خریدن ان شد و  در نهایت در سال 1965  توانست  16 فروند از این جنگنده را سفارش دهد ولی در نهایت به دلیل  کاهش بودجه تنها 14 فروند دریافت شد و در دهه 1970 یک فروند نیز دست دوم دریافت کرد

این هواپیما برای چند دهه در افریقای جنوبی به خوبی خدمت کرد و به موشک هدایت رادیویی ای اس 30 ساخت فرانسه  در نقش ضد کشتی  تجهیز شد  ولی طی یک درگیر در سال 1971  بر ضد یک کشتی  12 موشک ای اس 30 شلیک شد که یا به هدف نخوردند ویا اگر خوردن تاثیری  نداشتن تا نیروی هوایی افریقای جنوبی متوجه شد که این موشک  برای این نقش به کار نی اید(ای اس 30 یک موشک هوا به زمین  هدایت رادیویی بود که با چشم به طرف هدف هدایت میشد و برای انهدام اهداف ثایت ساخته شده بود ). در درگیری سال 1980  طی درگیر افریقای جنوبی با حکومت کمونیستی  انگولا ، بوکانیر با بمب  های 450 کیلوگرمی در نبرد به خوبی شرکت داشت

سرانجام در سال 1991 بوکانیر از خدمت خارج شد که از 15 فروند تحویلی  تنها 5 فروند همچنان در خدمت بودند یا از بین رفته بودند  ویا زمینگیر  شده بودند

بوکانیر در نیروی هوایی

نیروی هوایی در اوائل دهه 1960 به دنبال یک جنگنده تهاجمی ارتفاع پایین بود. کمپانی بلک بوری  در سال 1963 در هاوکر سیدلی ادقام شد و در همان سال  بوکانیر به نیروی هوایی پیشنهاد شد ولی از انجایی که نیروی هوایی در حال تست  هواپیمای تی اس ار .2 بود که یک جنگنده تهاجمی با سرعت دوماخ بود علاقه ای به بوکانیر نشان نداد ولی در سال 1965 بعد از جنجال بسیار طرح تی اس ار.2 لغو شد و دوباره هاوکر سیدلی   نسخه اس3 را به نیروی هوایی پیشنهاد داد . اس3  دارای  دو چرخ در هر ارابه فرود بود  و دارای  رادار و سامانه ناوبری پیشرفته تری بود  ولی نیروی هوایی اینبار  به دنبال اف111 کا بود که نسخه ای از جنگنده تهاجمی اف111 برای انگلستان بود. در سال 1968 برنامه اف111 کا نیز رها شد تا نیروی هوایی در نهایت بوکانیر نسخه اس2 ای(S.2A)   را به خدمت بگیرد. نسخه اس2 ای   نیروی هوایی با نسخه  اس 2 نیروی دریایی فرقی نداشت ولی دیگ غلاب  فرود روی ناو و همچنین محل نصب کابل منجنیق را نداشت  و میتوانست  موشک مارتل را نیز حمل کند.

2462123

با وجود این بوکانیر در خدمت نیروی هوایی  انگلستان یک راه حل موقت بود . اس 2 ای  در سال 1969  وارد خدمت شد و  چند سال بعد  هارییر وارد نیروی هوایی شد و تورنادو و  جگوار نیز به زودی وارد خدمت شدند از این رو بوکانیر  هرگز جایگاه رفیعی در نیروی هوایی انگلستان نداشت. این هواپیما در خارج از انگلستان معمولا در پایگاه های هوایی مستقر در المان غربی  پرواز میکرد . 46 فروند از این   نسخه  ساخته شد و بعد از مدتی  نسخه اس 2 بی با پیکر بندی مقاومتر و همچنین سامانه ناوبری جدید در اواخر دهه 1970 تولید شد . در مجموع 64 فروند اس2 تحویل  نیروی هوایی شد.

در دهه 1970  بوکانیر های نیروی هوایی مجهز به بمب های خوشه ای بی ال 755 شد  و بعد مجهز به بمب  های 450 کیلوگرمی تاخیری با یک چتر در انتهای بدنه خود برای بمب باران ارتفاع پایین شدند و  در اواخر اوائل دهه 1980 توان حمل دو موشک سایندوندر برای دفاع از خود را یافت

دسته اخر تولید بوکانیر  در سال 1976 دارای هشدار دهنده رادار پیشرفته تر ARI 18228 بود و میتوانست از غلاف جنگ الکترونیک امریکایی ای ال کیو 101 وی بهره ببرد که اولین بار بود که بوکانیر مجهز به غلاف جنگ  الکترونیک میشد.

از سال 1979 بوکانیر های نیروی هوایی مجهز به غلاف نشان گذار لیزری AN/AVQ-23E Pave Spike شدند. این غلاف امریکایی که توسط اف4 فانتوم و اف111 نیز حمل میشد دارای یک دوربین اپتیکی و نشان گذار لیزری برای کسب  و نشان گذاری لیزری هدف بود  که در زیر بال سمت چپ در بیرونی ترین جایگاه حمل سلاح نصب میشد. با این کار بوکانیر توان حمل بمب  های هدایت لیزری 450 کیلوگرمی را نیز پیدا کرد

بوکانیر در نیروی دریایی عمر زیادی به عنوان یکی ناونشین  نداشت . در واقع انگلستان تنها تا 1978 ناوی برای نشست و برخواست بوکانیر در اختیار داشت. با ورود سی هارییر به خدمت نیروی دریایی انگلستان، نیروی دریایی  برای کاهش بودجه ناو های هواپیما بر کوچکی را به خدمت گرفت که به جای سیستم کاتاپلت بخار اب  دارای سکوی شیب دار پرتاب بودند که بوکانیر توان برخاستن  از انها را نداشت از این رو در سال 1978 زمانی که اخرین ناو هواپیما بر انگلستان(ناو اریک رویال) مجهز به منحنیق  از خدمت خارج شد بوکانیر به عنوان یک جنگنده تهاجم دریایی برای عملیاتی از پایگاه های زمینی  تبدیل شد. این کار بسیار بحث برانگیز بود زیرا سی هارییر اصلا توان تهاجمی بوکانیر را نداشت و در کل یک شکاری رهگیر با توان ثانویه   هوا به زمین  بود و البته طولی نکشید که با اغاز نبرد فالکلند و نبود  پایگاه هوایی برای برخاستن  جتهای چون بوکانیر و یا فانتوم  در نزدیکی جزیره ،  نیروی هوایی و دریایی تنها متکی به هارییر و سی هارییرهای شدند که توان تهاجمی  بوکانیر را نداشتند

اولین ماموریت رزمی بوکانیر به سال 1983 بر میگرددد که شش فروند بوکانیر برای محافظت از نیروی های حافظ صلح در لبنان در قبرس مستقر شدند . در همان سال بوکانیر های نیروی دریایی مجهز  به موشک ضد کشتی هدایت رادار فعال سی ایگل شدند. تا پیش از این بوکانیرها از نسخه اپتیکی مارتل در نقش ضد کشتی استفاده می کردند که تنها در روز و اب و هوایی مناسب اتش میشد ولی سی ایگل را میشد در هر شرایط اب و هوایی روانه  هدف کرد و با در نظر گرفتن برد 110 کیلومتری ان برد کمینه ان دست کم پنچ برابر مارتل بود . همچنین  یک سال بعد بوکانیر مجهز به نسخه AIM-9L سایدواندر شد که توان بالاتری و زاویه جستجوی بیشتری داشت و همچنین مجهز به غلاف پرتاب شراره و پوشاله” ای ال ایی-40 “شد.

بوکانیر اس 2 بر روی ناو هواپیما بر اریک رویال
بوکانیر اس 2 بر روی ناو هواپیما بر اریک رویال

تا سال 1990 تنها بوکانیر های افریقای جنوبی بر ضد انگولا جنگیده بودند و در انگلستان هیچ سابقه  رزمی نداشت  تا اینکه صدام این فرصت  را برای بوکانیز جور کرد. در مرحله اول طی 72 ساعت شش فروند بوکانیر در منطقه مستقر  شد و شش فروند  دیگر  نیز بعد به انها افزوده شد. با گرفتن برتری هوایی توسط اعتلاف بوکانیر  وارد عمل شد. ماموریت بوکانیر  روشن کردن(هدفگیری) هدف توسط غلاف نشان گذاری لیزری برای جنگنده های تهاجمی تورنادو  ویا جگوار بود. در این تاکتیک بوکانیر نشان گذاری میکرد تورنادو بمب های لیزری را پرتاب میکرد اگرچه در این عملیات بوکانیر بمب لیزری نیز افکند.بوکانیر های شرکت کننده در این عملیات با استتار خاکی خاورمیانه ای در امدند. معمولا در یک عملیات برای نشان گذاری لیزری با یک غلاف نشان گذار لیزری ، یک غلاف جنگ الکترونیک ای ال کیو 101 و یک سایندوندر پرواز میکرد و برای بمب باران لیزری  دو بمب لیزری، یک غلاف جنگ الکترونیک و یکی غلاف نشان گذار لیزری  حمل میکرد.در مجموع بدون هیچ تلفاتی بعد از 250 پرواز در مارس سال 1991 تمامی 12 فروند به بریتانیا برگشتند  در حالی که 169 بار برای پرتاب بمب لیزری برای دیگر پرندها هدفگیری لیزری انجام دادند و البته 48 بمب نیز خود افکندند

پایان جنگ سرد و خروج بوکانیرهای از المان و برگشتن به انگلستان  به معنی پایان دوران خدمت این پرنده بود و در نهایت در سال 1995  بوکانیر از خدمت نیروی هوایی و دریایی انگلستان  خارج شد .

یکی از 12 بوکانیر شرکت کنند در جنگ اول خلیج فارس که دارای رنگ امیزی خاکی بود
یکی از 12 بوکانیر شرکت کنند در جنگ اول خلیج فارس که دارای رنگ امیزی خاکی بود. در زیر بال غلاف نشان گذار لیزری

بوکانیر حدود 30 سال با موفقیت خدمت کرد و بسیار  مورد توجه بود و اطمینان پذیری بالای داشت . جالب اینکه در روز نخست بسیاری  این پرنده  را زشت و ناکارامد می دانستند  ولی بوکانیر نشان داد اگرچه زشت  است ولی کارایی بسیار در نقش خودش دارد به صورتی که تا قبل  از  ورود به خدمت تورنادو هیچ پرنده ای کارایی بوکانیر را  در انگلستان و در اروپا نداشت

مشخصات بلک بری  بوکانیر
تولید کننده انگلستان، بلک بری  
تعداد خدمه 2 خدمه
طول و ارتفاع 19.33 متر و 4.97 متر
وزن خالی 14000 کیلوگرم
بیشترین سرعت 1074 کیلومتر در ساعت
برد 3700 کیلومتر برد انتقالی
سقف پرواز 12200 متر
موتور دو دستگاه موتور توربوفن رلز رویس اسپی مارک101 با توان 11100 پاوند رانش
رادار یک دستگاه رادار حمله به زمین با توان کشف و درگیری با اهداف دریایی
تسلیحات دو جایگاه  حمل سلاح در زیر هر بال  و یک جایگاه در زیر بدنه،توان حمل تا چهار راکت انداز 18 تایی 68 میلیمتری ویا چار  موشک هدایت رادیویی  ای اس 30 ال و یا چار  موشک هدایت اپتیکی  ای اس 37 ماترا،یا دو موشک سایدواندر  ویا چهار موشک ضد کشتی سی ایگل،توان حمل غلاف هدفگیری لیزری و غلاف جنگ الکترونیک.
تعداد تولید شده و قیمت 211

ترجمه:عبدالحمید تارخ

منابع:

http://www.blackburn-buccaneer.co.uk/0_Contents.html

بوکانیر و چهار موشک ضد کشتی سی ایگل
بوکانیر و چهار موشک ضد کشتی سی ایگل

نوشته های مشابه

دکمه بازگشت به بالا
بستن
بستن