جنگنده ها

شکاری رهگیر مافوق صوت میگ19 فارمر

شکاری رهگیر مافوق صوت میگ19 فارمر

کمپانی میگ در سال 1950 زمانی که  کار روی میگ17 را ادامه میداد و میگ15 را تولید می کرد  کار روی نسل بعدی جتهای جنگی خود را  با توان رسیدن به سرعت صوت در یک پرواز افقی   را اغاز کرد .در یک حرکت جسورانه کمپانی میگ یک طراح متفاوت با نام I-350 را پیشنهاد داد که شامل یک شکاری تک موتوره با  بالهای پسگرا به میزان 60 درجه بود و دم ان نیز روی سکان عمودی قرار داشت و دم  نیز پس گرایی داشت.این نسخه از موتور توروبجت لیولکای ای ال 5 بهره می برد و دارای سامانه تسلیحاتی  مشابه میگ15 و 17 بود  که شامل یک توپ 37 م م و دو توپ 23 م م بود. هواپیما همانند میگ17  و 15 دارای ورودی هوا در جلوی بدنه بود

دو پیش نمونه از این طرح اماده شد که یک با رادار ار پی -1 در درون ورودی هوا جلوی دماغه  و یکی دیگر از پیش نمونه ها  با رادار خروشن . اولین نمونه با رادار ار پی 1 در 16 ژوئن سال 1951 پرواز کرد که بلافاصله بعد از پرواز دچار مشکل در موتور شد ولی خلبان جنگنده را با موفقیت نشاند  ولی بعد از چهار پرواز طرح لغو شد زیرا موتور ای ال 5 قدرت لازم را ایجاد نمی کرد

 کمپانی میگ با طرحی  جدید با نام I360 برگشت که ترکیبی از I350 و میگ17 بود. این نسخه دارای دو موتور ای ام  5 اف به جای یک موتور بود و دمی تی شکل  و بالی شبیه به بال میگ17 ولی کشیده تر داشت.طرح I360 به صورت چشمگیری برتر از طرح قبلی و یا میگ17 بود. موتور ای ام 5 اف دارای رانش  بیشتری بود  و هر موتور 5950 پاوند رانش فراهم میکرد که دو برابر رانش نسخه قبلی بود و هواپیما  بسیار خوش دست تر بود  و دارای  یک توپ 37 م م در ریشه هر بال بود. به دلیل مشکلاتی که میگ 17 و 15 به دلیل کشیده شدن گاز شلیک گلوله توپ به درون ورود  هوا داشتند ،  نصب توپ در جلوی دماغه لغو شد و توپ ها به ریشه بال منتقل  شدند

I360
I360

این نسخه در 24 مه سال 1952 پرواز کرد و در 25 ژوئن به سرعت 1 ماخ رسید که اولین جت عملیاتی مافوق صوت روسها شد(اولین جت مافوق صوت امریکا به صورت عملیاتی اف100 سوپر سابر بود). دومین نمونه سه مه بعد  پرواز کرد که ارایش دم عوض شد و  در دو طرف بدنه نصب  شد(در نسخه قبلی روی سکان عمودی نصب شده بود )

طرح کارایی خوبی داشت  ولی از برخی مشکلات رنج می برد  از جمله اینکه  موتور فاقد پس سوز بود از این رو مهندسین  میگ نصب موتور ای ام 9 بی با رانش 5730 پاوند بدون پس سوز  و 7165 پاوند با پس سوز را روی طرح جدید بررسی کردند و طرح جدید اس ام-9 نامیده  شد

نیروی هوایی ساخت یک جنگنده  تاکتیکی و یک رهگیر را بر اساس طرح اس ام 9 را تائید کردند و اولین پیش نمونه اس ام 9 در 5 فوریه سال 1954 پرواز کرد و به دلیل رضایت از طرح در اواخر همان سال دستور تولی جنگنده  جدید  با نام  عملیاتی میگ19 داده شد و اولین سری تولید در سال 1955 وارد خدمت شد که اولین جت عملیاتی شوروی در خدمت بود که توان رسیدن به سرعت صوت را داشت. ناتو به این هواپیما لقب Farmer را داد.

میگ19 یک جنگنده با بدنه الومنیومی   و بال پس گرا بود که تولیدش راحت بود. بدنه شبیه سیگار برگ بود  . دارای ورودی هوا در جلوی بدنه بود که درون ورودی هوا دیواره ای  عمودی وجود داشت که ورود را به دو بخش برای تغذیه  دو موتور از هم جدا می کرد . بال دارای  زاویه 55 درجه پس گرایی بود و برای کاهش فشار هوا و کاهش پسا بسیار نازک طراحی شده بود

اس ام-9
اس ام-9

خلبان درون کابین  تقریبا  حبابی با دید مناسب قرار داشت و شیشه کابین با قطر 64 م م در برابر گلوله مسلسل سنگین 12.7 م م نیز مقاوم بود  و البته خود خلبان نیز در یک حفاظ زرهی فلزی قرار داشت. هواپیمای دارای دو دستگاه موتور توربوجت ار دی 9 بی بود که نسل دوم موتور های توربوجت شوروی بود و مجهز به پس سوز که هر کدام دارای 7178 پاوند رانش با پس سوز بودند . خروجی  توان جمع  شدند و باز شدن را  در قسمت انتهایی  داشت و در سه حال قرار می گرفت  .حالت اول با قطر 498 م م برای حالت با پس سوز روشن  در حداکثر قدرت موتور ، 442 م م برای حالت بدون پس سوز و در نهایت 465 م م برای پرواز کروز معمولی. اندازه دریچه خروجی توسط یک رایانه انالوگ تنظیم میشد

میگ19 دارای چهار مخزن سوخت داخلی بود و در بال های نازکش جای برای سوخت وجود نداشت و در مجموع 2170 لیتر سوخت حمل می کرد  ، ولی می توانست  دو مخزن سوخت 400 لیتری و یا 760 لیتری را زیر بال خود حمل کند.

بیشترین سرعت هواپیما 1455 کیلومتر معادل 1.2 ماخ بود و بیشترین برد ان با دو مخزن سوخت خارجی  2200  کیلومتر و با توپ پر  و دو موشک و سوخت  داخلی 800 کیلومتر بود

هواپیما دارای سه ارابه فرود تک چرخ بود که ارابه های عقبی زیر بال جمع می شد  و دارای چهار ترمز هوایی در قسمت عقب  بدنه بود.

هواپیمای دارای سه توپ 23 م م بود. در پیش نمونه از دو توپ 37م م در ریشه بال استفاده میکرد ولی توپ 37 م م سرعت کم دهانه داشت  و برای درگیر با جتهای سریع در حالت مافوق صوت کم اثر بود و حتی در حالت شیرجه  سرعت  دهانه از سرعت  خود میگ کمتر بود از این رو سه  توپ 23 م م ان ار 23 با سرعت اتش هر یک 850 گلوله روی نسخه میگ 19 ای اولین نسخه تولید نصب شد. نحوه قرارگیری توپ ها شامل  یک توپ در ریشه هر بال(بخشی که  بال به بدنه می چسبید ) و یک توپ در سمت راست دماغه  زیر بدنه نصب شده بود . هر توپ 120  گلوله داشت که  میشد با هر سه و یا با یکی اتش کرد

میگ 19 اس نسخه جنگنده بمب افکن میگ19
میگ 19 اس نسخه جنگنده بمب افکن میگ19

خلبان برای  شلیک گلوله دارای یک رادار مسافت  یاب در دماغه بود که محل برخورد گلوله را محاسبه و بر روی یک سایت اتش بر روی پنل خلبان به ان نمایش میداد. همچنین  هواپیما دارای هشدار  دهنده رادار سرینا 2 بود.

به غیر از توپ  زیر هر بال داری دو جایگاه تسلیحاتی بود که میتوانست  تا دو تن سلاح شامل  بمب های  50 تا 250 کیلوگرمی ویا راکت انداز های هشت  تایی 57 م م را در کنار مخازن سوخت حمل کند.

 همچنین در این میان نسخه ای با نام میگ19 اس ساخته شد که در واقع  نسخه برای نیروی هوایی تاکتیکی  شوروی در نقش جنگنده بمب افکن بود که شبیه نسخه قبلی بود و فقط به دلیل برخی  مشکلات در نسخه نخست از جمله لرزش  در سرعت صوت و عدم حفظ  یک خط مستقیم  پروازی  نسخه میگ19 اس دارای ارتقائاتی   در ناحیه بال و تیرک های نصب شده روی بال بود تا پرواز را نرم تر کند.همچنین این نسخه به دلیل  اینکه قرار بود   بر ضد اهداف زمینی استفاده شود به غیر از بمب و راکت انداز به جای سه توپ 23 م م دارای سه توپ 30 م م هر کدام با 70 گلوله بود. این توپ دارای قدرت بیشتری  بود و مهمات های اچ ایی اتش زا حمل میکرد

بر اساس نسخه میگ19 اس نسخه شناسایی میگ19 ار ساخته شد که فاقد توپ زیر بدنه بود و دارای سه  دوربین برای شناسایی بود

بعد از تولید تعداد محدودی میگ19  ای نسخه جدید برای فرمانده ای دفاع هوایی شوروی با نام میگ19 پی با نام ناتو فارمر بی ساخته شد

در سال 1954 یکی از پیش نمونه های میگ19 مجهز به رادار ار پی 1 در درون ورودی هوا شد و  تجهیزات  رادار نیز به جای  توپ23 م م درون بدنه نصب شد. این نسخه  ، نسخه همه گونه هوایی میگ19 بود . رادار درونی یک پوشش گوی شکل قرار گرفته بود و بیشترین برد ان 12  کیلومتر بود  و میتوانست  تا 60 درجه دو طرف  جنگنده را نیز پوشش دهد و درون  کابین یک نمایشگر برای رادار کار گذاشته شده بود. این نسخه در سال 1958 وارد خدمت شد

میگ19 پی...در درون ورودی هوا میتوان محل قرار گیری رادار را دید
میگ19 پی…در درون ورودی هوا میتوان محل قرار گیری رادار را دید

برخی میگ19 پی به رادار ار پی 5 نیز تولید شدند که کارایی بهتری داشتند ولی  برد رادار همان 12 کیلومتر بود. همچنین این نسخه  برای اولین بار دارای  یک سایت اتش جدید بود که دارای یک هدفگیری  برای تایین  محل برخورد راکت های  57 م م نیز برای درگیری با اهداف زمینی  نیز بود.

در نسخه اولیه تولیدی  میگ19 پی هواپیما سه  توپ23 م م خود را حفظ کرد ولی بعد از مدتی با توپ30 م م ان ار 30 با سرعت اتش 1000 گلوله بر دقیقه و 70 گلوله در خزانه برای هر توپ جایگزین شد. همچنین همچون نسخه قبلی می توانست  در دو جایگاه زیر هر بال  بمب  تا وزن 250 کیلوگرم ویا راکت انداز 8 تایی  57 م م را حمل کند. در دهه 1960 در ارتش شوروی مجهز به موشک فروسرخ هوا به هوای ار13 اتول شد که به انها کد میگ19 پی تی  داده شد.

یک نسخه دیگر بر اساس میگ19  پی ساخته شد که دارای خط داده Gorizont بود و اطلاعات هدف به صورت مستقیم  از رادار زمینی  برای خلبان ارسال میشد . این نسخه میگ19 پی جی خوانده شد

میگ19 پی تی مسلح به موشک اتول
میگ19 پی تی مسلح به موشک اتول

نسخه بعدی  میگ19 پی ام بود. این نسخه دارای رادار دوربرد تر ار پی 2 یو بود که توان هدایت موشک موج سوار رادری را داشت . در واقع در این مدل با تغییر پاییه های خارجی زیر بال به  ان توان حمل موشک رادار موج سوار رادیویی  ای ای 1 الکالی را دادند که اولین موشک هوا به هوای عملیاتی روسها  بود و شش کیلومتر برد داشت . این موشک موج سوار توسط  رادار  به طرف هدف هدایت می شد  و در واقع رادار یک پرتوی باریک به هدف می تاباند  و بعد موشک را روانه هدف می کرد و موشک در همین پرتوی باریک  تا هدف پرواز می کرد.این نسخه  در سال 1958 وارد خدمت شد و فاقد توپ داخلی  بود در واقع  در ان زمان بسیاری معتقد بودند با وجود موشک چون الکالی نیاز به توپ داخلی نیست که کاملا اشتباه  بود زیرا الکالی به عنوان  اولین نسل موشک های هوا به هوای بسیار ضعیف بود.همچنین این نسخه  دارای یک جایگاه بیشتر زیر هر بال بود  که میتوانست در ان جایگاه تنها مخزن سوخت خارجی حمل کند از این رو میگ19 میتوانست تا چهار موشک  در کنار دو مخزن سوخت خارجی را حمل کند. این نسخه توان حمل بمب و راکت را نیز داشت

بر اساس نسخه میگ19 پی ام نسخه با نام میگ19 پی ام ال توسعه یافت که دارای  یک خطا ارتباط Lazur برای ارتباط با رادار زمینی  بود. تمامی نسخه های که با حرف P شروع میشد   در فرمانده ای پدافند هوایی شوروی خدمت می کردند

امریکا در دهه 1950 دست به فرستادن بالهای شناسایی در ارتفاع بسیار بالا برای شناسایی بر فراز شوروی کرد. شوروی به سرعت دست به توسعه  یک نسخه میگ19 بر اساس میگ19 اس با کاهش سلاح و زره کابین  و با موتور ارتقا یافته ار دی -9 بی اف  را در سال 1956 تولید کرد تا بتواند به ارتفاع بالاتری برسد.

میگ19 پی ام نسخه مسلح به چهار موشک الکالی و فاقد توپ
میگ19 پی ام نسخه مسلح به چهار موشک الکالی و فاقد توپ

این نسخه که میگ19 اس وی شناخته میشد می توانست  به ارتفاع پروازی 20750 متری برسد  و یک سال بعد دست به توسعه نسخه میگ19 اس وی کا زد که تا ارتفاع 21000 متری بالا می رفت .ولی در همان سال امریکا دشت  به فرستادن یو 2 برفراز شوروی زدند که بسیار بالاتر از میگ19 اس وی  و یا اس  وی کا پرواز میکردد.

میگ دست به توسعه نسخه ای با نام “میگ 19 اس یو” زد که دارای دو  راکت سوخت  مایع زیر بدنه برای افزایش  ارتفاع قابل دستراسی بود. این نمونه سبکتر شده بود سازه تقویت شده داشت  و به خوبی کار میکرد  دست کم تا زمانی که سوخت مایع اسیدی  مخزن راکت تمام نشده بود. دست کم چند بار میگ19 اس یو تا نزدیک یو 2 نیز رفت ولی معمولا سوخت تمامی میشد و کار به جای نمی رسید . حتی در نهایت تعداد میگ19 پی با این راکت تجهیز شدند و به انها میگ19 پی یو داده شد ولی در نهایت راهکار کرملین برای یو2 ، موشک پدافندی سام2 بود که  چندین بار سام2 و البته در یک مورد میگ19 را سرنگون کرد

میگ19 اس یو..به مخزن سوخت راکت سوخت مایع برای افزایش ارتفاع قابل دستراسی زیر بدنه دقت کنید
میگ19 اس یو..به مخزن سوخت راکت سوخت مایع برای افزایش ارتفاع قابل دستراسی زیر بدنه دقت کنید

همچنین شوروی چند میگ19 را برای تست  لوله  سوختگیری  مجهز به لوله سوختگیری هوایی کرد ولی در نهایت  طرح لغو شد و همچنین از انجای که شرکت ردوگا موشکی کروز خا20 را در دست  توسعه داشت و مبنای شکل کلی موشک ، میگ19 بود  چند میگ19 بدون خلبان برای تست  این موشک  به کار رفت. موشک خا 20  در نقش یک کروز اتمی  300 تا 600 کیلومتر برد داشت و  دارای  کلاهک اتمی بود

همچنین طرحی با نام اس ام 30 نیز توسعه یافت که در واقع یک پروژه برای پرتاب میگ19 ای از روی سکوی پرتاب بود. این طرح برای استقرار میگ19 در مناطق شمالی و قطبی شوروی  بود که پایگاه هوایی وجود نداشت. این  نسخه تفاوت چندانی با میگ19 ای نداشت تنها مجهز به یک راکت سوخت جامد  بزرگ زیر بدن بود که موشک را از روی سکوی پرتاب به هواپرتاب میکرد. راکت سوخت جامد پی ار دی 22 می توانست نیروی معادل 130000 پاوند را ایجاد کند که به صورت هواپیما را از روی سکوی کنده و ان را تا ارتفاعی برای به دشت اوردن کنترل ان توسط  خلبان و پرواز با دو موتور جنگنده می رساند .در سال 1956 اولین راه اندازی بدون خلبان انجام شد و یک سال بعد با کمک یک خلبان از روی ریل پرتاب شلیک شد

اگر چه ازمایشات پرتاب موفق بود ولی در نهایت برنامه لغو شد

چک اسلواکی تعداد کمی میگ19  را با نام اس 105 را بین سال های 1958 تا 1961 تولید کرد که البته تنها بدنه در چک اسلواکی  تولید شد و مابقی قطعات از شوروی  می امد .

چین از سال 1958 در ادامه تولید تحت امتیاز  جنگنده های میگ15 و میگ17 شوروی در داخل دست به تولید تحت امتیاز  میگ19 با نام جی6 در چین زد. میگ19 به صورت کیت از شوروی می امد و در سال 1959 اولین میگ19 ساخت چین پرواز کرد. با اغاز برنامه حرکت  بزرگ به پیش مائو در سال 1960 کشور غرق  در هرج  و مرج  شد و قحطی  فراگیر در چین به دلیل بلند پروازی های چین برای کمک به کشورهای افریقایی عملا کشور را به نابودی کشانده بود . در همین میان  رابطه شوروی با چین قطع شد و چین تصمیم به تولید نسخه داخلی  جی 6  زد که طی چند سال اول دست کم 140 فروند جی6 تولید شد ولی انقدر کیفیت تولید کم بود که ارتش چین از دریفات  انها خوداری می کرد تا اصلاحاتی روی ان انجام شد. چین این هواپیما  را در اواخر دهه 1970 تولید کرد و از 3000 فروند تولیدی،  تعدادی به دیگر کشورها با نام اف6 فروخته  شد که پاکستان  از جمله کشورهای خریدار ان بود.در واقع جی6 تا میانه دهه 1970 و ورود به خدمت تعداد مناسبی جی7 ، اصلیترین شکاری چینیها بود

جی زد 6 نسخه شناسایی جی6 ساخت چین. در زیر بدنه دوربین شناسایی را میتوان دید
جی زد 6 نسخه شناسایی جی6 ساخت چین. در زیر بدنه دوربین شناسایی را میتوان دید

از انجای که میگ19 نسخه اموزشی نداشت  چین دست به توسعه نسخه اموزشی دو سرشینه با نام جی جی 6 زد که همچنان در ارتش چین به عنوان جت اموزشی خدمت میکند. چین بر اساس میگ19 جنگنده تهاجمی کیو5 را ساخت

میگ19 در ارتش شوروی  در دهه 1950 تلاش در رهگیری یو2 کرد ولی هرکزموفق بنود تا اینکه  در سال 1960 ،  یو2 توسط سام2 شکار شد . البته در 1 ژوئیه سال 1960 یک فروند هواپیمای  شناسایی ار بی 47 اچ امریکا ها را بر فراز شوروی سرنگون کرد ولی به سرعت جای خود را از دست داد. در اوائل دهه 1960 با ورود تعداد زیادی میگ21 در نیروی هوایی شوروی و همچنین  سوخوی9 و 11  در خدمت دفاع هوایی شوروی به سرعت از چشم افتاد و در اوائل دهه 1970 از خدمت خارج شد

در زمینه صادراتی  نیز موفقیت میگ17 و میگ21 را به دست نیاورد . اگرچه 22 کشور جهان ان را به خدمت گرفتند  ولی در تعداد کمتری   دست کم به نسبت میگ17 و 21 زیرا تا قبل از   ان تعداد زیادی میگ17 خریداری کرده بودند و زمانی که خواستن میگ17 را جایگزین کنند میگ21 سریعتر  را دریافت کردند

اولین حضور بزرگ میگ19 به جنگ ویتنام بر میگردد. ویتنام شمالی  میگ19 و نسخه چینی یعنی جی6 را در خدمت داشت اگرچه تعداد ان بسیار  کمتر از میگ17 و میگ21 در خدمت ویتنام بود و تنها 54 فروند از این جنگنده عمدتا  از نوع جی6 در خدمت بود

جی جی 6 نسخه اموزش دو سرنشینه ساخت چین
جی جی 6 نسخه اموزش دو سرنشینه ساخت چین

 اولین درگیری  میگ19 به  سال 1965 بر میگردد که یک اف104 نیروی هوایی امریکا را با توپ سرنگون کرد (در ویتنام میگ19 تنها  از توپ استفاده میکرد) . در تمامی  طول  جنگ ویتنام میگ19 در خدمت ارتش ویتنام شمالی بود و  بر اساس گذارش امریکا این هواپیما در کل هفت فروند جنگنده امریکا شامل  یک اف104، دو  ای 6 اینترادر   و سه فروند فانتوم  در ازاء از دست دادن 10 فروند میگ19 به دست اورده است که برای جنگنده   مانند میگ 19 که فاقد رادار و موشک بود ان هم  در برابر فانتوم بسیار عالی بوده است

چین نیز از جی6 بر علیه تایوان در یک درگیری هوایی در سال 1967 استفاده کرد  است که گفته  شده   دو تا سه فروند اف104 و احتمالا همین میزان میگ19 نیز از دست  رفته است

این جنگنده در چند نبرد اعراب و اسرائیل نیز خدمت کرده است

در مجموع 2175 فروند میگ19 و  بین 3000 تا 4500 فروند نیز جی6 در چین تولید شد

برخی از مشخصات میگ 19 عبارت اند از    طول 12.54  و ارتفاع 3.9  متر ،وزن خالی 5447   کیلوگرمی ، بیسترین سرعت 1455 کیلومتر بر ساعت  ، بیشترین برد یا دو مخزن سوخت خارجی 2200 کیلومتر ، سقف پرواز 17500    متر .این هواپیما از دو  دستگاه موتور توربوجت ار دی 9 بی پاوند با 7700 پاوند رانش با پس سوز      .  میگ 19  دارای سه توپ 30  م م  به  75 گلوله برای  هر توپ و دو جایگاه  خارجی زیر هر بال با توان حمل تا دو بمب 500 کیلویی و یا چهار بمب 250 کیلویی  و یا چهار راکت انداز 8 لول 57 م م و یا چهار موشک فروسرخ ار 13

 165985-mig-19

ترجمه:عبدالحمید تارخ

منابع:

http://www.airvectors.net/avmig15_3.html

نوشته های مشابه

دکمه بازگشت به بالا
بستن
بستن